Το πιο σημαντικό πράγμα που έχω να κάνω τα
πρωινά είναι να προσπαθώ να αποφύγω άσκοπες σκέψεις που με τριγυρίζουν
σαν αξιοθρήνητα τσακάλια. Κάθομαι στο κρεβάτι μου και σχίζω τα φύλλα από
το ημερολόγιο του τοίχου, διαβάζοντας τα κακοτυπωμένα, ανορθόγραφα
στιχάκια πίσω από κάθε σελίδα. Παράδοξο. Το σημερινό λέει πως ο χρόνος
είναι απατεώνας. Από την άλλη, την νύχτα τα πράγματα είναι
καλύτερα, η πόλη βάζει τα μαύρα και εγώ νιώθω περίφημα. Περπατάω με
άνεση ανάμεσα από κτίρια που φυλακίζουν τα όνειρα των κοιμισμένων
ενοίκων του και ξέρω ποιος είμαι. Είμαι σκληρός, αμείλικτος μα γεμάτος
φόβο. Κάτι δεν πάει καλά, χρειάζεται να σκεφτώ, να συγκεντρωθώ να βρω
τον λάκκο πριν πέσω στην φάβα. Ώρες ? ώρες αναρωτιέμαι μήπως τα έχω
χάσει, μήπως δημιουργώ εμμονές από το τίποτα. Έχω την αίσθηση πως
χρειάζεται να προχωρήσω ακόμα και αν αναγκαστώ να απομακρυνθώ από την
λογική των άλλων. «Τι σχέση έχουν οι άλλοι με το σύμπαν που έχω μέσα
μου;» που λέει και ο φίλος μου ο Βούδας?Το γνωστό κόλπο δηλαδή, κρύψου. Σα φύλλο στο
δάσος, σα βιβλίο σε βιβλιοθήκη, σαν skinhead ανάμεσα σε φαλακρούς.
Κανείς δεν θα δώσει την απαραίτητη σημασία, κανείς δε θα σε καταλάβει. Ο
χρόνος μια χαρά τα καταφέρνει. Μας ματώνει, μας απομυζά και συνεχίζει την άθλια
παρασιτική του ύπαρξη. Κάθε στιγμή που περνάω μόνος είναι γεμάτη από
συμβάντα και πρόσωπα που με καταδιώκουν σαν επανερχόμενοι εφιάλτες. Από
την στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τις ρωγμές του ταβανιού ή
τους αριθμούς του ρολογιού, μέχρι την ώρα που σηκώνω τα πόδια μου από το
πάτωμα αφήνοντας τις παντόφλες που μου χάρισες, αδειανές και μόνες στο
δικό τους νυχτερινό δράμα.
Λείπει το κίνητρο μωρό μου. Δίχως αυτό, η θεωρία είναι άχρηστη.
Η Μοναξιά αγάπη μου είναι Χρόνος. Γίνε άχρονος, δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Το να γίνεις άχρονος απαιτεί να μην έχεις Εγώ. Μόνο οι "τρελοί" , οι "πουτάνες" και οι πιο εξελιγμένες προσωπικότητες στην ανθρώπινη κλίμακα της εξέλιξης τοέχουν καταφέρει αυτό.Ολοι οι άλλοι κάνουν τσουλήθρα πάνω στη σπείρα. Ποια σπείρα;Ναι..μοιάζει με αυτή του Dna
υγ: συνέχιζω να εκλείπω.Παρορμητικά με τσιγκλισατε πάλι να πιάσω το κόσκινο.
αφιερωμένο κάτι δικό μου..
"Ο χρόνος περιφέρετε μέσα στη νύχτα σαν θυμωμένος τρελός της γειτονιάς. Υποκρίνεται πως πιάνει ψάρια με την άκρη μια πετονιάς. Στα λέπια των ψαριών τα κρύα, εύκολα διάβασα τα δόγματα της κοσμοσυρροής.. Εσείς θα καταφέρετε να παιξετε τη νυκτωδία , μεσα απο τους σωλήνες της υδρορροής;
Τι νύχτα οι αβροί κοιμούνται με ωτοασπίδες, κρυβονται απο των ονειρων τα στοιχειακα, να μη βλέπουν τους εφιάλτες που έβλεπαν οι Ατρείδες, να ναι τα ενστικτα ταριχευμενα και φιμωμενα τα ξωτικα. Μα αν θες να πολεμας ανεμομυλους σαν Δον Κιχωτης τους Θερβαντες.
Σωπασε! Κι ακου τους κροτους απ΄τα κυμβαλα που χτυπουν το βραδυ οι Κορυβαντες!"
ευχαριστω Violet Tin που το μοιραστηκες!!!!
όμως θα διαφωνησω οτι η μοναξια ειναι χρονος!!
η μοναξια ειναι εμεις με τον εαυτο μας! μια διαδικασια τοσο φυσικη, γεννηθηκαμε με αυτη! ειναι η στιγμη που ακους τις σκεψεις σου, που τις λες δυνατα, ειναι η ωρα που κοιταζεσαι στον καθρεφτη, οταν κοιτας τι θα φορεσεις, οταν ξαπλωνεις, οταν ξυπνας και αντιλαμβανεσαι το που εισαι-αν εξω ειναι νυχτα ή ξημερωσε....
τετοια πραγματα, καθημερινα!!!
μια αποψη μου για το χρονο υπαρχει στις φυλες του σκορπιου με τιτλο "τικ τακ"....
Η μοναξιά του ανθρώπου.
afierwmeno loipon:
http://www.youtube.com/watch?v=JLUqh6fN5OU&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=E9SrLNlLLTA
Kalhnuxta Pas!
πρωινά είναι να προσπαθώ να αποφύγω άσκοπες σκέψεις που με τριγυρίζουν
σαν αξιοθρήνητα τσακάλια. Κάθομαι στο κρεβάτι μου και σχίζω τα φύλλα από
το ημερολόγιο του τοίχου, διαβάζοντας τα κακοτυπωμένα, ανορθόγραφα
στιχάκια πίσω από κάθε σελίδα. Παράδοξο. Το σημερινό λέει πως ο χρόνος
είναι απατεώνας.
Από την άλλη, την νύχτα τα πράγματα είναι
καλύτερα, η πόλη βάζει τα μαύρα και εγώ νιώθω περίφημα. Περπατάω με
άνεση ανάμεσα από κτίρια που φυλακίζουν τα όνειρα των κοιμισμένων
ενοίκων του και ξέρω ποιος είμαι. Είμαι σκληρός, αμείλικτος μα γεμάτος
φόβο. Κάτι δεν πάει καλά, χρειάζεται να σκεφτώ, να συγκεντρωθώ να βρω
τον λάκκο πριν πέσω στην φάβα. Ώρες ? ώρες αναρωτιέμαι μήπως τα έχω
χάσει, μήπως δημιουργώ εμμονές από το τίποτα. Έχω την αίσθηση πως
χρειάζεται να προχωρήσω ακόμα και αν αναγκαστώ να απομακρυνθώ από την
λογική των άλλων. «Τι σχέση έχουν οι άλλοι με το σύμπαν που έχω μέσα
μου;» που λέει και ο φίλος μου ο Βούδας?Το γνωστό κόλπο δηλαδή, κρύψου. Σα φύλλο στο
δάσος, σα βιβλίο σε βιβλιοθήκη, σαν skinhead ανάμεσα σε φαλακρούς.
Κανείς δεν θα δώσει την απαραίτητη σημασία, κανείς δε θα σε καταλάβει. Ο
χρόνος μια χαρά τα καταφέρνει. Μας ματώνει, μας απομυζά και συνεχίζει την άθλια
παρασιτική του ύπαρξη. Κάθε στιγμή που περνάω μόνος είναι γεμάτη από
συμβάντα και πρόσωπα που με καταδιώκουν σαν επανερχόμενοι εφιάλτες. Από
την στιγμή που ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τις ρωγμές του ταβανιού ή
τους αριθμούς του ρολογιού, μέχρι την ώρα που σηκώνω τα πόδια μου από το
πάτωμα αφήνοντας τις παντόφλες που μου χάρισες, αδειανές και μόνες στο
δικό τους νυχτερινό δράμα.
Λείπει το κίνητρο μωρό μου. Δίχως αυτό, η θεωρία είναι άχρηστη.
Η Μοναξιά αγάπη μου είναι Χρόνος.
Γίνε άχρονος, δεν θα είσαι ποτέ μόνος.
Το να γίνεις άχρονος απαιτεί να μην έχεις Εγώ.
Μόνο οι "τρελοί" , οι "πουτάνες" και οι πιο εξελιγμένες προσωπικότητες στην ανθρώπινη κλίμακα της εξέλιξης τοέχουν καταφέρει αυτό.Ολοι οι άλλοι κάνουν τσουλήθρα πάνω στη σπείρα.
Ποια σπείρα;Ναι..μοιάζει με αυτή του Dna
υγ: συνέχιζω να εκλείπω.Παρορμητικά με τσιγκλισατε πάλι να πιάσω το κόσκινο.
αφιερωμένο κάτι δικό μου..
"Ο χρόνος περιφέρετε μέσα στη νύχτα σαν θυμωμένος τρελός της γειτονιάς.
Υποκρίνεται πως πιάνει ψάρια με την άκρη μια πετονιάς.
Στα λέπια των ψαριών τα κρύα,
εύκολα διάβασα τα δόγματα της κοσμοσυρροής..
Εσείς θα καταφέρετε να παιξετε τη νυκτωδία ,
μεσα απο τους σωλήνες της υδρορροής;
Τι νύχτα οι αβροί κοιμούνται με ωτοασπίδες,
κρυβονται απο των ονειρων τα στοιχειακα,
να μη βλέπουν τους εφιάλτες που έβλεπαν οι Ατρείδες,
να ναι τα ενστικτα ταριχευμενα και φιμωμενα τα ξωτικα.
Μα αν θες να πολεμας ανεμομυλους σαν Δον Κιχωτης τους Θερβαντες.
Σωπασε! Κι ακου τους κροτους απ΄τα κυμβαλα
που χτυπουν το βραδυ οι Κορυβαντες!"
http://www.youtube.com/watch?v=SXIaDBad5Vg
όμως θα διαφωνησω οτι η μοναξια ειναι χρονος!!
η μοναξια ειναι εμεις με τον εαυτο μας! μια διαδικασια τοσο φυσικη, γεννηθηκαμε με αυτη! ειναι η στιγμη που ακους τις σκεψεις σου, που τις λες δυνατα, ειναι η ωρα που κοιταζεσαι στον καθρεφτη, οταν κοιτας τι θα φορεσεις, οταν ξαπλωνεις, οταν ξυπνας και αντιλαμβανεσαι το που εισαι-αν εξω ειναι νυχτα ή ξημερωσε....
τετοια πραγματα, καθημερινα!!!
μια αποψη μου για το χρονο υπαρχει στις φυλες του σκορπιου με τιτλο "τικ τακ"....