Υπάρχουν φορές που αδυνατώ να ξεχωρίσω το ψέμα από την αλήθεια. Δεν ξέρω τι ισχύει και με τρομάζει.

Μια φορά μου είπαν με παράπονο «όταν φεύγεις δεν κοιτάς ποτέ πίσω» κι απάντησα «ίσως γιατί ποτέ δεν έφυγα».

Αναρωτιέμαι τι να είναι αυτό που με κάνει να μη γυρίζω. Είναι εγωισμός ή μήπως φόβος; Και τι θα αλλάξει αν κοιτάξω; τι θα αλλάξει για μένα και τι για τον άλλο;

«Τρέξε πίσω μου» φωνάζω αλλά δεν θέλω να το προδώσουν τα μάτια μου. Θέλω εσύ να το νιώσεις. Μου βρίσκω δικαιολογίες; Ουφ, ότι απεχθάνομαι.

Τι περίεργο πράγμα η ψυχή και πώς να τη διαβάσεις… τα χέρια μου δεν προλαβαίνουν το μυαλό και έτσι οι λέξεις φυλακίζονται στο ασυνείδητο.

«Όταν φεύγεις δεν κοιτάς ποτέ πίσω». Είναι σκληρό το να κοιτάς πίσω. Είναι δύσκολο και πονάει. Αναγκαστικά το κάνουμε αλλά δεν μου επιτρέπω να δεις τον πόνο μου τη στιγμή που τον νιώθω. Σε άλλες στιγμές ναι αλλά όχι τότε. Είναι υπερηφάνεια νομίζω. Συνώνυμη της μοναξιάς.

Ο απολογισμός παίρνει χρόνο αλλά τότε είναι όλα καθαρά. Και πόσο άδικο να μην έχεις αποδώσει στον άλλο όσα του αξίζουν όταν του έπρεπε. Από την άλλη είμαι σίγουρη ότι το έκανα τότε με κάποιο άλλο τρόπο, άρα μπορώ να ησυχάσω.

Τελικά ο καθένας έχει τους χρόνους του… και αν καταφέρεις τον συγχρονισμό τότε έχεις επιτύχει την τελειότητα. Αλλά δεν είναι αυτή που αξίζει, έτσι;

Ο δρόμος μας, αυτός αξίζει. Τα βήματα που κάναμε παρέα.

Άκου λοιπόν… Κοιτάω πάντα πίσω, με τα εσωτερικά μου μάτια …και σʼ αγαπάω γιʼ αυτό που πήρα… σʼ αγαπάω  γιʼ αυτό που είσαι.