Κοιμήθηκα όπως μόνο μπορεί να κοιμηθεί κανείς

πάνω σ' ένα κρεβάτι που το ζέσταναν οι ράχες άλλων`

βάδιζα λέει σε παραλία ερημική

όπου η σελήνη αιμορραγούσε και δεν άκουγες παρά

του ανέμου τα πατήματα πάνω στα σάπια ξύλα.

Ως το γόνατο μες στα νερά πήρα να φέγγω

από μέσα μου μεράκι αλλόκοτο

άνοιξα τα πόδια

σιγά-σιγά τα σπλάχνα μου άρχισαν

μωβ κυανά πορτοκαλιά να πέφτουν`

με στοργή σκύβοντας τα 'πλενα ένα-ένα

προσεκτικά προ πάντων στα σημεία που έβλεπα

να 'χουν αφήσει ουλές οι δαγκωνιές του Αόρατου.

Ώσπου τα μάζεψα όλα στην ποδιά μου

δίχως να βηματίσω προχωρούσα

φυσούσε η μουσική και μ' έσπρωχνε

κομμάτια θάλασσες εδώ - κομμάτια θάλασσες πιο πέρα.

Θέ μου πού πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα

πού πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι

άδειος ο ουρανός άδειο το σώμα

και μόνο η πίκρα στρογγυλή γεμάτη 

μες στη σελήνη τη μισή σαλεύοντας τ' αγκάθια της 

ένας ακόμη που δεν γίνεται ποτέ να πιάσεις

θηλυκός αχινός.

Επάνω κεί ξύπνησα μες στο ξένο σπίτι...

 

Ελύτης - Μαρία Νεφέλη