Bill, επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και στο Baldessarini:
"Είμαστε πολλοί, αλλά δεν γνωριζόμαστε μεταξύ μας".
Δυστυχώς, η ζωή είναι τόσο ίδια για όλους! Τα ίδια γεγονότα μας σημαδεύουν όλους, σε κάποια φάση της ζωής μας. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι τυχεροί που τα δύσκολα τα περνάνε μαζί με ανθρώπους πραγματικά δικούς τους.
Βέβαια, κρίνοντας από τον εαυτό μου θα σου πω ότι, τελικά έχω πια σε μεγαλύτερη υπόληψη τον εαυτό μου, γιατί είδα τις αντοχές μου και τις βλέπω καθημερινά. Είμαι μόνη μου, αντέχω και καθορίζω τη ζωή μου, χωρίς δεκανίκια.
Άσε που τελικά κατάλαβα πόσο αφερέγγυα ήταν κάποια άτομα που ήταν δίπλα μου και είχα επενδύσει πάνω τους κυριολεκτικά όλο μου το μέλλον.
Ευτυχώς, που τα πράγματα ήρθαν όπως ήρθαν (και δεν εννοώ φυσικά την απώλεια του αδερφού μου. Μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω αυτό. Μακάρι να του έδινε η ζωή μια ευκαιρία...). Καλώς χώρισα, καλώς πέρασα τα δύσκολα μόνη μου, διότι τώρα μπορώ να οραματίζομαι ένα σαφώς καλύτερο μέλλον και με λιγότερες δυσάρεστες εκπλήξεις.
Ξέρω πια ότι μου αξίζει ένας καλύτερος άνθρωπος, σίγουρος για τον εαυτό του και τη ζωή του, με γερές βάσεις. Δεν θέλω πια να είμαι το δεκανίκι κανενός.

Ξέρω πια να δίνω στα πράγματα την πραγματική τους διάσταση. Ξέρω γιατί πρέπει να κλάψω. Όλα είναι εφήμερα. Δεν με εκνευρίζει κανείς και τίποτα. Δεν χαλιέμαι για κανέναν. Προτιμώ να είμαι ήρεμη ψυχικά και πνευματικά, για να μπορώ να διατηρώ ζωντάνο στην καρδιά και στο μυαλό μου τον αδερφό μου.

Κάποτε ένας άνθρωπος που επίσης έχει φύγει από τη ζωή, αλλά πρόλαβε να χαρεί και να ζήσει μου είχε πεί
"Αν με σκέφτεσαι και με συζητάς, δεν θα πεθάνω ποτέ". Αυτό λοιπόν κάνω κι εγώ για τον αδερφό μου.