...κάθε φορά που, από παιδί, παίρνοντας στο χέρι μου το τοστ, ζεστό, με μόνο τυρί-ντομάτα-πιπεριά, πριν πάω κάπου ήσυχα και μόνη για να φάω, κόβω πάντα, την ίδια μικρή γωνίτσα, πάνω δεξιά, με το πολύ και ξέχειλο τυράκι, και μασάω ευδαιμονικά; 

Κάθε φορά;

Ποιό ουράνιο αραβούργημα αξόνων, καμπυλών, ελλειπτικής και λαμπερών ουράνιων σωμάτων ευθύνεται γι΄αυτήν την τόσο απολαυστική μικρή λεπτομέρεια για τον εραστή μου, τη "σιχαμένη σου συνήθεια να τρως με τα χέρια" για τη μαμά μου;

Δεν ξέρω. Μια χαρά ξέρω. Και δε με νοιάζει - επικεντρώνομαι στο ζεστό, μαστιχωτό τυρί!