Εμένα κάποιος  με έχει μουντζώσει, κάποιος άλλος θα με έχει φτύσει& τα άστρα θα μου έχουν γυρίσει την πλάτη.  Δεν εξηγείται  διαφορετικά  αυτή η στασιμότητα στη ζωή μου. Προσπαθώ να γίνω  λίγη πιο δημιουργική, να ομορφύνω  λίγο  τη  μονότονη καθημερινότητα μου και τσουπ  πάλι η ρουφιάνα η ατυχία μπροστά μου. Πραγματικά, θα πάω σε παπά να με διαβάσει. Πουθενά, δεν υπάρχει μια εξέλιξη.  Περιμένω ,απάντηση τώρα, από μια δουλειά αλλά ουφ ουφ … και φυσικά ουδεμία σχέση δεν έχει με αυτό που σπούδασα. Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Πότε θα μπουν τα πράγματα σε μια τάξη; Νομίζω, ότι όλο αυτό που ζω θα βγει στο σώμα μου. Οτι το σώμα μου θα αντιδράσει με κάποιο τρόπο εξαιτίας της πίεσης που νιώθω, του άγχους, του ότι δεν ξέρω τι θα κάνω στη ζωή μου. Είναι η εποχή που σκέφτομαι πολύ, που ξυπνάω χωρίς στόχους, που έχω ξεχάσει τα όνειρα μου! Είναι η εποχή που απορρίπτω  ανθρώπους από τη ζωή μου και  δίνοντας αυτά που τους αξίζουν. Είναι μια εποχή που, ενώ ήμουν μοναχική ,τώρα, θέλω κάποιον άνθρωπο  μαζί μου. Να μοιραστώ τους φόβους, τις αγωνίες, τις ανασφάλειες μου και να μπορώ να γείρω στον ώμο του.. και δυστυχώς αυτήν τη στήριξη δεν την έχω ούτε από το οικογενειακό περιβάλλον και το χρειάζομαι όσο τίποτα άλλο. Έχω την υγεία μου, σκέφτομαι πολλές φορές, και αυτό φτάνει για να βρω τη δύναμη, την πίστη (είναι δυο λέξεις που λατρεύω) και να καταφέρω τα πάντα….Ωστόσο,  προσπαθώ να κάνω μια αρχή και τίποτα δεν ξεκινάει!! Δεν ξέρω αν όλο αυτό που νιώθω μπορεί να εκφραστεί με τη Λίλιθ – το κενό που νιώθουμε δηλαδή ανά περιόδους, αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να κερδίσουμε την αυτονομία μας.