ζηταω προκαταβολικα συγγνωμη για το μελαγχολικο ποστ...

λενε οτι βλεπουμε γυρω μας μονο αυτα που θελουμε να δουμε... ισως εγω φταιω για τη μαυριλα που αντικρυζω παντου, για την χαμενη ελπιδα μου και την απογοητευση απο τους ανθρωπους... ισως μεγαλοποιω τα γεγονοτα... μαλλον ειναι επιλογη μου η υπερμετρη ευαισθησια μου...

ειμαι μολις 20.

δεν στεναχωριεμαι για καποιον γκομενο που με παρατησε. εχω βιωσει και βιωνω καταστασεις στην οικογενεια μου που δεν αρμοζουν στην ηλικια μου. αλλα και παλι δεν ειναι αυτο...

η μικροψυχια με ποναει.

και φοβαμαι.........γιατι δεν εχω αμυνες, γιατι εμαθα να δινω την καρδια μου σ'αυτους που αγαπαω, περιμενοντας να μου την φυλαξουν, να μου την προσεξουν........ λαθος

και τωρα που θελω και πρεπει να οχυρωθω......πως;;;

 http://www.youtube.com/watch?v=jBloKDRFxAc