ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Αφροδίτη Ανάδρομη, ήταν ξανθιά με μεγάλα πράσινα μάτια. η πρώτη από τις πολλές κόρες  του κου Σκορπιού. Όταν μεγάλωσε και μετά από πολλές μοναδικές, φανταστικές, αλλά και σκοτεινές περιπέτειες και πολλά ταξίδια, γύρω στα big Three-Zeros της, επέστρεψε στο χωριό της κι έχτισε το τελευταίο, 12ο σπίτι του χωριού των 12 σπιτιών, πάνω στο βουνό κι έμεινε μόνη της, παρέα με τα γατιά και τη σόμπα της. Είχε μία φίλη όλη κι όλη, την Λίλιθ την Αιγύπτια, με το εξωτικό όνομα, κόρη του Λιονταριού, που συγκατοικούσε με τον πολύχρονο, μαγικά ταιριαστό σύντροφό της, τον δυνατό Πλούτωνα, στο 9ο σπίτι του χωριού. Η "Δύτη", όπως της άρεσε να αυτοαποκαλείται, γιατί εκτός από τα γατιά γούσταρε και τις καταδύσεις στο σκούρο μπλε της θάλασσας, αισθάνονταν να πηγαίνει αντίθετα στο ρεύμα, σαν να περπατάει ανάποδα με κάποιο τρόπο, σαν να πατινάρει ανάποδα στο παγοδρόμιο του χωριού. Οι χωριανοί την κατηγορούσαν για πολλά, ότι έφερνε κακή τύχη, ότι μάγευε τα αγόρια, ότι τα βράδια με πανσέληνο μεταμορφώνονταν σε πουλί και έβλεπε όλους και όλα, όπως επίσης έλεγαν στα παιδιά τους, όταν δεν έτρωγαν τα λαχανικά από το πιάτο, ότι τα μανιτάρια που φυτρώνουν στο βουνό, δίπλα στο 12 σπίτι, είναι τα παιδιά της Αφροδίτης Ανάδρομης, κόρης του Σκορπιού, που φύτρωσαν εκεί, χωρίς πόδια, χωρίς μάτια, με κόκκινα, πιτσιλωτά σκουφάκια.

   Η Δύτη ερωτεύτηκε ένα από τα αγόρια του χωριού, αλλά αυτός δεν ήθελε κάποια που να περπατά ανάποδα στον κόσμο. Και η Δύτη απογοητεύτηκε. Και από τότε περιμένει να στείλει το φεγγάρι την πιο μακριά ακτίνα του, να την σκαρφαλώσει και να ξεκινήσει ένα ακόμα ταξίδι, πέρα από το χωριό. Και ποιος ξέρει; ίσως τα φεγγαρόπαιδα να είναι τόσο παράξενα, όσο και η ίδια.