…Πρώτα από όλα το βλέπεις! Το φως παιχνιδίζει ανάμεσα στα σύννεφα αλλάζοντας το μπλε των ουρανών.

…Είναι ο μήνας των μετακομίσεων, των χωρισμών, των καταργήσεων, των στοπ και των κρυμμένων σκέψεων.

… Διασχίζοντας τους δρόμους που κάνουν τα νεύρα σου τσατάλια επιστρέφεις απότομα στην αλαζονική θερμοκρασία του άστεως, στη σπίντα των τεχνητών υποχρεώσεων.

…Ανοίγοντας τα μάτια διαπιστώνεις πως το πάτωμα είναι γεμάτο φύλλα γιατί ξέχασες ανοιχτή την μπαλκονόπορτα το προηγούμενο βράδυ.

…Ανοίγεις να διαβάσεις εφημερίδα και τα φύλλα τα παίρνει ο αέρας.

…Κάθε φορά που πας στο πανεπιστήμιο ανάμεσα σε πολύχρωμες αφίσες βλέπεις πολλά υποσχόμενα «ενοικιάζεται» και ουρές έξω από τη βιβλιοθήκη.

…Ακολουθείς σα σκύλος που έχει αφήσει τα χνάρια του τη διαδρομή σπίτι-γραφείο-σπίτι, ενώ ενδιάμεσα, παραγγέλνεις καφέ, τρως κάτι πρόχειρο και σκέφτεσαι πότε θα έρθει Παρασκευή.

…Εισπράττεις τα ανταποδοτικά οφέλη της γνώριμης ρουτίνας: ο περιπτεράς κρεμά με μανταλάκια τις εφημερίδες, υπαλλήλους να ανεβάζουν τα στόρια, καφέ να στήνουν τραπεζάκια και καρέκλες, και ο ένοικος της απέναντι πολυκατοικίας να φεύγει για τη δουλειά του (και να παρκάρεις στη θέση του).

…Συναντάς πρωτοετείς που σε ρωτάνε πού είναι η Ναυαρίνου και παρακολουθείς άλλους να παίζουν ατέλειωτες παρτίδες τάβλι στα φοιτητικά της Μελενίκου.

…Παρηγοριέσαι μετά τις διακοπές με τις τυχαίες συναντήσεις και τη βεβαιότητα ότι ο ουρανός της πόλης είναι ακόμα στη θέση του.

…Κάθεσαι τα απογεύματα στο μπαλκόνι σου, μόνο που τώρα πίνεις ζεστή σοκολάτα και δε βάζεις παγάκια στο φραπέ.

…Περιμένεις την πρώτη βροχή. Σου σφύριξε κάποιος ότι αυτή ξεπλένει αμαρτίες, αλλά το μόνο που κάνει είναι να βάφει φθινοπωρινά τις μέρες.

…Θα πετάξεις τα ρούχα που δεν σου κάνουν και θα ανοίξεις τη ντουλάπα για να προβάλεις αυτά που τα νιώθεις άνετα. Συνήθως είναι κάτι παλιό και πολυφορεμένο.

…Κλείνεις τα φώτα, σφραγίζεις τις πόρτες που επικοινωνούν με τους έξω και ακούς μελαγχολικές μελωδίες, ατμοσφαιρικά κομμάτια jazz. Κάτι μέσα σου σιγοβράζει.

…Διαβάζεις στα περιοδικά για τα πιο in στέκια, τα πιο hot μαγαζιά, μαζί με αποκαλύψεις και «μυστικά» από «ανθρώπους που αγαπάνε και ξέρουν την πόλη εκ των έσω» (από την ώρα που τα διαβάζεις καταλαβαίνεις ότι ξενέρωσαν).

…Ακούς μέσα τον τζερτζελέ της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης στα Σαββατιάτικα ραντεβού όλο και πιο συχνά τα «άργησα γιατί είχαν κλείσει την Εγνατία».

…Καταγράφεις αυτά που πρέπει να γίνουν, όσα θέλεις να αλλάξουν, όσους πρέπει να δεις και όλα αυτά προσπαθείς να τα εντάξεις σε ένα πρόγραμμα (Όσες και οι πιθανότητες να κερδίσεις το τζόκερ).

…Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση που εξουθενώνει κάθε διάθεση να κινηθείς και σου δημιουργεί την πεποίθηση πως έφθασε η ώρα να εξαφανιστείς από τον κόσμο.

…Είναι ο μήνας που κάνεις σχέδια άσχετα αν ξέρεις ότι η ζωή εφαρμόζει τα δικά της.

Όταν οι λέξεις τρέχουν στο κεφάλι μου ανταγωνιστικά για το ποια θα βγει πρώτη, βάζουν τρικλοποδιά η μια στην άλλη μπερδεύονται και γίνονται μυστήριο τραίνο που κουβαλά πάνω του μαζεμένα φεγγάρια, φόβους, επουλωμένα τραύματα, γδαρμένα γόνατα, στίχους καταραμένων ποιητών, μονοπάτια και λυγμούς για παλιές τελειωμένες ιστορίες.
Κάποιοι μπορεί να μιλάμε άρρυθμα και άστοχα, αλλά ονειρευόμαστε μεθοδικά σταθερά και με ρυθμό. Όπως και να έχει το Σεπτέμβριο όλοι μας παίρνουμε ευκαιρίες για ονειροπόληση μέχρι τη στιγμή που το τραίνο εκτροχιάζεται. Και μέσα από τον εκτροχιασμό ο καθένας αντιδράει διαφορετικά. Λογικό δεν είναι; Αφού έχουμε διαφορετικό αποκωδικοποιητή!

(Μην πηγαίνεις εκεί που σε οδηγεί το μονοπάτι. Αντίθετα, πήγαινε εκεί που δεν υπάρχει μονοπάτι και άφησε το χνάρι σου. Ράλφ Έμερσον)

((Σπύρος Σαρανταένας-cityportal))