ευαισθητοί μου συνοδοιπόροι,απανταχου σκορπιουδάκια...

εσεις καταλαβαίνετε το πως νιώθει κανείς όταν δεν εχει τη δύναμη να ανοίξει τα μάτια για να αντικρίσει το φως της μέρας που έρχεται,που δεν θέλει να ακούσει, να μιλήσει...όταν όλα φαίνονται δύσκολα,ακατόρθωτα και το παραμικρό πονάει και φαίνεται ανυπόφορο...όταν η ζωή η ίδια μοιάζει βαρύ φορτίο...κάπου ψάχνεις μία αχτίδα να πιαστείς, σαν σχοινί να σε σώσει απ τη κινούμενη άμμο...θα ξαναγεννηθώ άραγε ποτέ απ τις στάχτες μου..