Ποιος ξυπνάει τον ερώτα, ποιος τον κοιμίζει;
Ποιος διαλέγει ποιον θα βάλει μέσα στην καρδιά του, για πόσο και γιατί;

Σε είδα, την πρώτη φορά σε προσπέρασα. Δε σου έδωσα καμία σημασία.
Μετά σε άκουσα κι ο χρόνος πάγωσε, η φωνή σου σκέπασε τη σιωπή μου.
Τρόμαξα, σε κοίταξα απορημένη. Προσπαθούσα να καταλάβω, κι ακόμα προσπαθώ,
τι είναι αυτό που κάνει τα σωθικά μου να καίνε, τη φωνή μου να τρέμει και το μυαλό μου να βυθίζεται.
Γιατί εσύ κι όχι κάποιος άλλος; Γιατί τώρα, γιατί τόσο άργα;
Πώς κατάφερες να με βρεις, αφού ούτε κι εγώ δεν ήξερα που ήμουν χαμένη;
Πώς κατάφερες να με ξυπνήσεις από την πολύχρονη νάρκη μου, χωρίς καν να το θέλεις, χωρίς καν να σ' ενδιαφέρει;
Πως ένα σου γέλιο, μία σου λέξη, ένα σου άγγιγμα, δίνει νόημα σε όλα όσα είχα ξοφλημένα!
Πώς μπορώ να βλέπω την ψυχή σου, χωρίς καν να σε ξέρω καλά καλά;
πώς μπορεί να μ' ενοχλεί τόσο η απουσία σου και οι ανούσιες παρουσίες των άλλων;
Γιατί να μη μπορώ να σε μισήσω, γιατί να μη μπορώ να σε πλησιασώ αλλά ούτε και να μείνω μακρυά σου;
Γιατί , γιατί και άλλα γιατί, λέξεις και σκέψεις για μερες τώρα μέσα στο κεφάλι μου.
Η ζωή μου ν' αλλάζει συνεχώς κι εγώ να έχω συνέχεια τις ίδιες σκέψεις κι εγώ μέσα μου να είμαι κολλημένη στα ίδια.
Είναι αρρωστημένο όλο αυτό, το γνωρίζω. Είναι άρρωστο το μυαλό και δε μπορεί να βάλει τα θέλω στη θέση τους
Δε μπορεί να σε αντικρίζει και να μην τα χάνει, να σε κοιτάζει και να μην θυμάται το πόσο σε χρειάζεται.

Εμείς που είμαστε πραγματικά;
Εκεί που είναι το σώμα ή εκεί που είναι το μυαλό;
Για να επιβιώσουμε δυστυχώς κλειδώνουμε το σώμα μας στην πραγματικότητα
αλλά αφήνουμε το μυαλό να ταξιδεύει,
γιατί τις σκέψεις και τα συναισθήματα δεν τα βλέπει κανείς,
είναι μόνο δικά μας και μόνο αυτά μας κρατάνε ζωντάνους.
Ποιος ορίζει την πραγματικότητα;
Που τελειώνει και που άρχιζει η φαντασία;
Κι αν εγώ διαλέξω να ορίσω σαν πραγματικότητα αυτά που έχω στο μυαλό μου, τότε είμαι τρελή ή απλά ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ;
Πως μπορεί όμως κάτι να λέγεται «πραγματικότητα» όταν το αισθάνεσαι μόνο, όταν δεν το αγγίζεις... όταν δε σε αγγίζει;

Μπορούμε να μιλάμε για ώρες, να λέμε διάφορες ασυναρτησίες και να μην κατάληξουμε πουθένα.
Μέχρι τώρα μία αλήθεια έχω καταλάβει.
Κανείς δε μπορεί να υπάρχει χωρίς έρωτα, είτε αυτός είναι φανταστικός, είτε ρεαλιστικός.
Ο έρωτας είναι δυνατός , σύντομος και αλλάζει συνέχεια πρόσωπα.
Θα σε κάνει να κλαις, να γελάς, να διερωτάσαι, να φοβάσαι, να διαμαρτύρεσαι, να νευριάζεις κλπ.
Είναι αυτός που μας κρατά σε εγρήγορση, είναι αυτός που μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι, ότι είμαστε ζωντανοί.

(klemeno..mikres istories)