Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα μικρό γκρίζο σπουργιτάκι. Καθόταν λοιπόν σε ένα κλαδί και θαύμαζε τα χελιδόνια. Ήταν όμως η εποχή που τα χελιδόνια άρχιζαν να αποδημούν σε τόπους πιο ζεστούς. Το σπουργιτάκι ζήλεψε, και αποφάσισε και αυτό να αποδημήσει μαζί με τα χελιδόνια. Μια και δύο ανοίγει τα φτερά του και ξεκινάει πίσω από τα χελιδόνια. Όμως, η μικρή του αντοχή και το τσουχτερό κρύο, εξουθένωσαν το σπουργιτάκι, το οποίο πάγωσε στον αέρα και έπεσε σαν τούβλο στη γη. Ενώ φαινότανε ότι είχε έρθει το τέλος για το σπουργιτάκι, περνάει μία αγελάδα και χέζει επάνω στο σπουργιτάκι. Παρ'ότι το θέαμα ήταν άκρως αηδιαστικό, η ζέστη από τα σκ@τά της αγελάδας αναβίωσαν το σπουργιτάκι. Μόλις το σπουργιτάκι ξανάνιωσε τα φτερά του, άρχισε να κελαηδάει δυνατά από τη χαρά του που ήταν ακόμα ζωντανό. Λίγο πιο πέρα, μία γάτα που άκουσε το κελάηδημα από το σπουργιτάκι, τρέχει γρήγορα προς το μέρος του. Μόλις το βλέπει, αμέσως το πιάνει με το στόμα και το βγάζει από τα σκ@τά της αγελάδας, το καθαρίζει και μετά το τρώει, δίνοντας άδοξο τέλος στο κακόμοιρο το σπουργιτάκι...

Ηθικό Δίδαγμα:

Αυτός που σε βάζει στα σκ@τά, δεν είναι αναγκαστικά
εχθρός σου...

Αυτός που σε βγάζει από τα σκ@τά, δεν είναι αναγκαστικά φίλος σου...

...και όταν είσαι ανησυχητικά χαρούμενος, κράτα το γ@μημένο το στόμα σου κλειστό !!