reye Σε μερσώ! αλλά υπερβολές... ¨Ενα απλό κειμενάκι έγραψα λόγω της ρομαντικής φύσης μου, τίποτα παραπάνω. Είναι αυτό το έρμο τετράγωνο Αφρο Ποσειδώνα βλέπεις.. :S
κι εμάς μας βρίσκουν τα τετράγωνα των αστέρων αλλά η έμπνευσή μας εξαντλείται σε ευρηματικότατα, οφείλω να ομολογήσω κι εγώ κι ένας σωρός άλλοι, σε μπινελίκια.....
Ξέχασες! Απλά και εύκολα διέγραψες με τρόπο μαγικό όσα είπες. Πώς ξέχασες; Τόσο εύκολα ξεχνάς; Πόσο εύκολα βγαίνουν τα λόγια...
Με πόση ευκολία ειπώνονται λέξεις που σημαίνουν
πολλά. Κι εσύ εύκολα ξεχνάς… Πώς εύκολα; Και εγώ απλά στέκομαι και σε
βλέπω να αλλάζεις… Σαν να μη με ξέρεις, σαν να μη με γνώρισες ποτέ, σαν
να μην υπήρξα. Ξέχασες… έδωσες όνειρα... Και έφυγες... Είχες πει θα
είσαι πάντα εδώ! Ψέματα... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ! Και τώρα φεύγεις... Φύγε
μακριά. Και πάρε και τα όνειρα που έδωσες. Πάρε τους όμορφους στίχους
σου και φύγε... Εξαφανίσου από το μυαλό μου, απ’ τις σκέψεις μου, από
τη ζωή μου, από τα βράδια μου.
Εσύ λες πως όλα είναι ένα παιχνίδι τόσο όμορφα και τόσο απλά. Ένας
καλός, σωστός, τελείως χαρούμενος άνθρωπος.. Πόσο σε θαυμάζουμε. Εσύ
έξω από το κτίριο και εμείς σε κοιτάζουμε από τα θολά μας τζάμια... Κι
όμως όσο πιο πολύ πλησιάζεις τόσο πιο πολύ ψεύτικος μου μοιάζεις... Κι
όμως είσαι αληθινός. Πάντα ήσουν. Και τα λόγια που μου είπες, με
πλήγωσαν κι αυτά αληθινά... Τα θυμάμαι - εγώ δεν ξεχνάω... Ποτέ. Δεν
μπορώ να ξεχάσω. Εσύ όμως ξεχνάς τόσο εύκολα.
Πόσο σε θαυμάζω για άλλη μια φορά. Ό,τι και να γίνει το μόνο που θα
πεις είναι «Όπως θες εσύ, εντάξει..». Και για δώρο μου κάνεις το χρυσό
κουτάκι με τις τύψεις. Να’ σαι καλά. Πόσο γενναιόδωρος και τι καλό το
δώρο σου... Αξιοθαύμαστη η γαλήνη στη φωνή σου. Πάντα πίστευα πως να
εκφράζεις τέτοια δυνατά συναισθήματα είναι αδυναμία... Και λέω «όχι, θα
μιλήσω, ό,τι έχω να πω θα το πω». Πόσο μετάνιωσα! Τα λόγια μου και οι
σκέψεις μου για άλλη μια φορά βγήκαν στην επιφάνεια. Οι φόβοι μου…
Ήρθες για να τους επαληθεύσεις… Να με κάνεις να νιώσω αδύναμη...
Ξέρω, περιμένεις να σου μιλήσω, πιστεύεις πως δεν τελείωσε... Πόσο
γελασμένος είσαι... Δε θα το διαβάσεις ποτέ. Εγώ όμως ελπίζω αν το
δεις, αν το βλέπεις, απλά να ξέρεις πως εγώ ήμουν πάντα εκεί. Ήθελα να
είμαι, εσύ δε με άφηνες .. Εγώ δεν ξεχνάω… τα λόγια σου, το γέλιο σου,
την φωνή σου, την απουσία σου... Απλώς να το ξέρεις, ήταν διαφορετικό,
πάντα θα είναι.. Απλά εγώ σε γνώρισα καλά... σε ξέρω... ξέρω το
καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου κι αυτό θα θυμάμαι... Δεν ξέρω πώς,
ούτε γιατί, δεν ξέρω με ποιο τρόπο και ποια έννοια, αλλά σ’ αγαπάω.
Γεια σου...
Τα δικά μου ντρέπομαι. Θέλει μεγάλη τόλμη να ανεβάζεις αυτά που νιώθεις.
Και το ριτάκι την έχει
Ήταν κάποτε ένα δράκος. Ζούσε μοναχός σε χαμένες στα βουνά σπηλιές. Περνούσε τη μέρα του τριγυρνώντας από εδώ από εκεί.. αν και τον περισσότερο χρόνο καθόταν και συλλογιζότανε.Τι να κάνει ένας φτερωτός δράκος σε αυτά τα μέρη; Γιατί δεν βρίσκει άλλους δράκους να συναντήσει ;Μία ημέρα εκεί που καθόταν ήρεμα, ήρθε μία παιχνιδιάρα νεράιδα και άρχισε να του πειράζει τα αυτιά.Ξαφνιάστηκε. Ήταν η πρώτη φορά που κάτι έμψυχο δεν φοβότανε μπροστά στην θέα του .Γύρισε και την κοίταξε κατάματα ενώ αυτή συνέχιζε να του χαμογελάει. - Δεν φοβάσαι μήπως σε καταπιώ ;- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.- Δεν φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα ;- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.- Δεν φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω ;Η νεράιδα σάστισε. Γιατί ένας δράκος να αγαπήσει μία νεράιδα . Γιατί μία νεράιδα να μη φοβάται ένα δράκο. (η νεράιδα συνέχισε..)- Όχι... όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.Ο δράκος ένοιωσε ξαφνικά την επιθυμία να την αγκαλιάσει.. να την φιλήσει.Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της .Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.Έβγαλε δάκρυα από τα μάτια του αλλά αυτά την έπνιξαν. Η νεράιδα κάθισε και πέθανε στην αγκαλιά του.. ο δράκος ήταν και πάλι μόνος.Δεν αρκεί να το θέλεις.. πρέπει και να μπορείς.. να αγαπήσεις τον άλλο.
αχ,ρομαντισμος!δεν ξερω περασαν τα χρονια μαλλον αλλα οταν βλεπω ποιημα νιωθω σα να βλεπω ντοκυμαντερ για περασμενα χρονια...και ποιο το νοημα να κλαις για κατι που εφυγε?καλυτερα να κλαις για αυτο που αρχιζει να στεκεται διπλα σου,που δεν γνωριζεις αν θα ανηκει ποτε στη ζωη σου,που μεσα στην ασταθεια θωρακιζεις τον εαυτο σου και χωρις χαρτομαντηλα πατας στα ποδια σου και παραμεριζοντας τις αμφιβολιες και την αδυναμια του, του λες, ειμαι εδω,οπου και να εισαι ο,τι και να κανεις.κλαψε για τη στιγμη που βλεπεις τα καστρα σου να γκρεμιζονται ενω νιωθεις οτι χανεις τον πολεμο....
και συμπληρωνω με αυτο.αγαπη μου που ισορροπεις στο αγνωστο με εσενα και εμενα να μην ανηκουμε πουθενα,λυγισα οταν φιλησες το δακρυ στα χειλη μου.δακρυ χωρις ηχο και χωρις αιτιολογηση..
Κι όμως σε σκέφτομαι..
Dina Το βρήκα απο'κει που το έγραψα, δικό μου είναι..
Αχχχ βαχχχ.....Οδηγω κ σε σκέφτομαι σταρμπόι.
Θα βαψω κ τα ντουλαπια στο χρωμα που μισουσες κ αν σε πετύχω παλιοπ@υστη,...την εβαψες κι εσυ.
Ωστόσω τι έγινε; Το λύσαμε το μυστήριο του πως σε διέγραψα χωρίς να σε διαγράψω; :ρ
Το καλύτερο και για τις μυξούλες!
Μόνο σοφτεξ(κ@λοχαρτο)!
Αχ,τέτοια συγκίνηση σε τέτοια ηλικία....δεν την αντεξα!
.....πρρρρρρρρρρρρρρρρρ
Δεν το ακούς;!!!!
.....Πρρρρρρρρρρρρ
(απο τη χαρα ,τη συγκίνηση κ το πάθος για τον σταρμπόι!)
Με πόση ευκολία ειπώνονται λέξεις που σημαίνουν
πολλά. Κι εσύ εύκολα ξεχνάς… Πώς εύκολα; Και εγώ απλά στέκομαι και σε
βλέπω να αλλάζεις… Σαν να μη με ξέρεις, σαν να μη με γνώρισες ποτέ, σαν
να μην υπήρξα. Ξέχασες… έδωσες όνειρα... Και έφυγες... Είχες πει θα
είσαι πάντα εδώ! Ψέματα... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝ! Και τώρα φεύγεις... Φύγε
μακριά. Και πάρε και τα όνειρα που έδωσες. Πάρε τους όμορφους στίχους
σου και φύγε... Εξαφανίσου από το μυαλό μου, απ’ τις σκέψεις μου, από
τη ζωή μου, από τα βράδια μου.
Εσύ λες πως όλα είναι ένα παιχνίδι τόσο όμορφα και τόσο απλά. Ένας
καλός, σωστός, τελείως χαρούμενος άνθρωπος.. Πόσο σε θαυμάζουμε. Εσύ
έξω από το κτίριο και εμείς σε κοιτάζουμε από τα θολά μας τζάμια... Κι
όμως όσο πιο πολύ πλησιάζεις τόσο πιο πολύ ψεύτικος μου μοιάζεις... Κι
όμως είσαι αληθινός. Πάντα ήσουν. Και τα λόγια που μου είπες, με
πλήγωσαν κι αυτά αληθινά... Τα θυμάμαι - εγώ δεν ξεχνάω... Ποτέ. Δεν
μπορώ να ξεχάσω. Εσύ όμως ξεχνάς τόσο εύκολα.
Πόσο σε θαυμάζω για άλλη μια φορά. Ό,τι και να γίνει το μόνο που θα
πεις είναι «Όπως θες εσύ, εντάξει..». Και για δώρο μου κάνεις το χρυσό
κουτάκι με τις τύψεις. Να’ σαι καλά. Πόσο γενναιόδωρος και τι καλό το
δώρο σου... Αξιοθαύμαστη η γαλήνη στη φωνή σου. Πάντα πίστευα πως να
εκφράζεις τέτοια δυνατά συναισθήματα είναι αδυναμία... Και λέω «όχι, θα
μιλήσω, ό,τι έχω να πω θα το πω». Πόσο μετάνιωσα! Τα λόγια μου και οι
σκέψεις μου για άλλη μια φορά βγήκαν στην επιφάνεια. Οι φόβοι μου…
Ήρθες για να τους επαληθεύσεις… Να με κάνεις να νιώσω αδύναμη...
Ξέρω, περιμένεις να σου μιλήσω, πιστεύεις πως δεν τελείωσε... Πόσο
γελασμένος είσαι... Δε θα το διαβάσεις ποτέ. Εγώ όμως ελπίζω αν το
δεις, αν το βλέπεις, απλά να ξέρεις πως εγώ ήμουν πάντα εκεί. Ήθελα να
είμαι, εσύ δε με άφηνες .. Εγώ δεν ξεχνάω… τα λόγια σου, το γέλιο σου,
την φωνή σου, την απουσία σου... Απλώς να το ξέρεις, ήταν διαφορετικό,
πάντα θα είναι.. Απλά εγώ σε γνώρισα καλά... σε ξέρω... ξέρω το
καλύτερο κομμάτι του εαυτού σου κι αυτό θα θυμάμαι... Δεν ξέρω πώς,
ούτε γιατί, δεν ξέρω με ποιο τρόπο και ποια έννοια, αλλά σ’ αγαπάω.
Γεια σου...
hesg
Πολυ ωραιο.
Καλο βραδυ,καλη εβδομαδα
Τα δικά μου ντρέπομαι. Θέλει μεγάλη τόλμη να ανεβάζεις αυτά που νιώθεις.
Και το ριτάκι την έχει
Ήταν κάποτε ένα δράκος. Ζούσε μοναχός σε χαμένες στα βουνά σπηλιές. Περνούσε τη μέρα του τριγυρνώντας από εδώ από εκεί.. αν και τον περισσότερο χρόνο καθόταν και συλλογιζότανε.Τι να κάνει ένας φτερωτός δράκος σε αυτά τα μέρη; Γιατί δεν βρίσκει άλλους δράκους να συναντήσει ;Μία ημέρα εκεί που καθόταν ήρεμα, ήρθε μία παιχνιδιάρα νεράιδα και άρχισε να του πειράζει τα αυτιά.Ξαφνιάστηκε. Ήταν η πρώτη φορά που κάτι έμψυχο δεν φοβότανε μπροστά στην θέα του .Γύρισε και την κοίταξε κατάματα ενώ αυτή συνέχιζε να του χαμογελάει. - Δεν φοβάσαι μήπως σε καταπιώ ;- Όχι.. είμαι πολύ μικρούλα για να χορτάσεις.- Δεν φοβάσαι μήπως σε φυλακίσω για πάντα ;- Όχι.. όποτε θέλω εξαφανίζομαι.- Δεν φοβάσαι μήπως σε αγαπήσω ;Η νεράιδα σάστισε. Γιατί ένας δράκος να αγαπήσει μία νεράιδα . Γιατί μία νεράιδα να μη φοβάται ένα δράκο. (η νεράιδα συνέχισε..)- Όχι... όλοι θέλουν κάποτε να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.Ο δράκος ένοιωσε ξαφνικά την επιθυμία να την αγκαλιάσει.. να την φιλήσει.Άπλωσε τα χέρια του αλλά τα νύχια μπήκαν βαθειά στη σάρκα της .Άνοιξε το στόμα του αλλά έβγαλε φωτιές και τα φτερά της νεράιδας κάηκαν.Έβγαλε δάκρυα από τα μάτια του αλλά αυτά την έπνιξαν. Η νεράιδα κάθισε και πέθανε στην αγκαλιά του.. ο δράκος ήταν και πάλι μόνος.Δεν αρκεί να το θέλεις.. πρέπει και να μπορείς.. να αγαπήσεις τον άλλο.
και συμπληρωνω με αυτο.αγαπη μου που ισορροπεις στο αγνωστο με εσενα και εμενα να μην ανηκουμε πουθενα,λυγισα οταν φιλησες το δακρυ στα χειλη μου.δακρυ χωρις ηχο και χωρις αιτιολογηση..
http://www.youtube.com/watch?v=jQcNiD0Z3MU&feature=related
απλα υπεροχο !!
xoxo