Χαιρετώ την άγρια και αιμοβόρα φυλή των Σκορπιών! Ρε παιδιά, να ρωτήσω κι εγώ κάτι; Διαβάζω, διαβάζω για εσάς, αλλά άκρη δε βγάζω... σας αρέσει όντως να τυραννιέστε; Δε σας κουράζει; Ωραίο το βάσανο του έρωτος, δε λέω, αλλά με ρέγουλα... ερώτημα: πότε καταλαβαίνουμε ότι το σκορπίδι μας παίζει τον σαδομαζό για να γουστάρει και πότε ότι απλά δεν ενδιαφέρεται πια; Θέλω να πω, εγώ ταυράκι είμαι, δεν τό'χω με τα mind games, ορμάω ευθέως με το κεφάλι και τρώω τα μούτρα μου. Εντάξει, τον έπρηξα πολύ καιρό μέχρι να κατασταλλάξω ότι τον θέλω (με τα χίλια όμως λέμε!!). Ωραία, απομακρύνθηκε, μου άξιζε, τον κυνήγησα, με κατάφερε και τελικά έχω δηλώσει υποταγή. Αλλά τίποτα από τη μεριά του ("Σας ευχαριστούμε για την προτίμηση αλλά αργήσατε ολίγον τί!"). Θέλει απόσταση λέει. Τί απόσταση; Λιώνω λέμε, καίγομαι, υποφέρω!!!! Παίζει να με εκδικείται; Παίζει να με τεστάρει; Παίζει απλά να ξενέρωσε με την πάρτη μου;
Πού είναι αυτό το απύθμενο βάθος συναισθημάτων γαμώτο, τόσο εύκολα ξεπερνιέται; - οκ, εμείς είμαστε πολύ πιο βραδυφλεγείς, αλλά τουλάχιστον έχουμε διάρκεια!