Γράφω  για το όλα και το τίποτά μου. Γι’ αυτά τα σκαμπανεβάσματα της ψυχής, πατήματα στις πιο απόρθητες βουνοκορφές και κατρακυλίσματα με αίματα στις τσουλήθρες.

Δεν το έμαθα το μέτρο. Πώς να χαρώ μισά όταν όλο μου το είναι κελαηδάει; Γιατί να προδώσω αυτό το συναίσθημα που κάνει την καρδιά μου να ανοίγει; Αλλά μετά έρχεται και το γκρέμισμα. Ξηγημένα πράγματα. Ό, τι ανεβαίνει, κατεβαίνει και μάλλον έτσι θα πρέπει να γίνεται. Για να πάρεις φόρα να ξανανέβεις. Αποκαΐδια μιας φαντασίωσης.

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να στοχεύσω στη μέση, αυτή η αλήτισσα μέσα μου με συνέφερνε. Τι είναι αυτά; μου έλεγε. Δεν είσαι εσύ αυτή. Όποιος σε θέλει, να σε θέλει γι’ αυτό που είσαι.

Πέρασαν πρίγκιπες χωρίς άλογα, με ξεσκισμένα τζιν και φουσκωμένο εγωισμό, αλήτες με καλή καρδιά και βαριά μυρωδιά, αλλά και τα καλά παιδιά, που ποτέ σου δεν είχες χρόνο να ασχοληθείς.

Στο έλα τους έβλεπα την εικόνα του εαυτού μου στα μάτια τους, φανταχτερή και πολύχρωμη. Στο φεύγα τους μάντευα τα στραβά μου. Κι ας με καθησύχαζε πάντα η μαμά: <<Δεν μπορούν να σε φτάσουν>>, απορώντας βέβαια μετά, με την απελπισία να χρωματίζει τη φωνή της: <<Γιατί έτσι βρε παιδάκι μου;>>

Γι’ αυτό σου λέω, δεν το έχω το μέτρο εγώ. Δράματα και υπερπαραγωγές, μέχρι να νιώσω ότι ήρθες για να μείνεις. Μέχρι να μπορέσω να σου ξεδιπλώνω το είναι μου και να στο προσφέρω έτσι, αφτιασίδωτο και μπερδεμένο. Και τότε να λέω πως με κουράσανε οι στροφές.

 http://www.youtube.com/watch?v=TJAfLE39ZZ8