Αυτές τις μέρες κλέινουν δύο χρόνια από τότε που το σύμπαν τράβηξε το χαλάκι κάτω απ' τα πόδια μου. Η βουτιά μεγάλη, απο το ζενίθ στο ναδίρ και από κει στο χάος χωρίς πυξίδα. Ακόμα δεν έχω βρει το δρόμο μου. Ειμαι πια κουρασμένη, οι αντοχές μου λιγοστέυουν αλλά εξακολουθώ να ελπίζω οτι φως στην άκρη του τούνελ δε θα αργήσει να φανεί, και να επιμένω. Ηθελα απλά να το μοιραστώ μαζί σας.