Δεν έχω ιδέα που θα καταλήξει αυτό το ποστ. Είναι 1.47π.μ. τώρα που ξεκινάω να γράφω και μέχρι το τέλος μπορεί η τροπή του κειμένου να φαντάζει γελοία. Δεν ζητώ συγχώρεση, απλά προειδοποιώ....
Η ώρα είναι 1.47π.μ. Αυτό είναι το μόνο δεδομένο, η μόνη σταθερά. Δεν είναι περίεργο αυτό? Το γεγονός ότι αναζητούμε μια σταθερά στα νούμερα, στις θεωρητικές έννοιες, σε όλα όσα αποδεικνύονται, αλλά παρ' όλ' αυτά, συνεχίζουν να μας μαγεύουν, να μας φοβίζουν και να μας έλκουν όλα όσα δεν μπορούν να εξηγηθούν με καμία λογική συνέπεια;
Οι άνθρωποι φαντάζουν στα μάτια μου σαν στοιχειώδη σωματίδια. Απειροελάχιστα μικροί. Δεν μπορούν να εντοπισθούν, δεν μπορούν να αναλυθούν περισσότερο από μια συγκεκριμένη κλίμακα και ταξιδεύουν μόνοι με μια ταχύτητα που άλλοτε αγγίζει και άλλοτε απλώς προσεγγίζει την ταχύτητα του φωτός. Άπιαστοι. Κρυφές υποστάσεις, μυστηριώδεις συστάσεις, ακατανόητες φύσεις. Και το σύμπαν είναι παγωμένο. Σαν ένα τεράστιο παγάκι με μέση θερμοκρασία ελάχιστα παραπάνω από το απόλυτο μηδέν. Υπάρχουν μέρες που είμαστε ακριβώς έτσι. Κολυμπάμε σε ένα απέραντο, ψυχρό, ατέρμονο και ατελέσφορο κενό. Πηγαίνουμε χωρίς να θέλουμε να μάθουμε που (;). Χωρίς να μας νοιάζει πως (;) ήρθαμε σε αυτή την κατάσταση. Προορισμός; Άνευ ουσίας. Διαδρομή; Μια τυχαιότητα.
Αραιά και που όμως δύο στοιχειώδη σωματίδια, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς προορισμό, χωρίς κατανόηση της ενέργειάς τους, ακολουθούν ένα μονοπάτι, μια διαδρομή στο χώρο και το χρόνο που τα φέρνει σε τροχιά σύγκρουσης. Μέσα στο απόλυτο κενό και την ψυχρή τυχαιότητα του σύμπαντος, δύο απειροελάχιστα κομμάτια ύλης, δύο σώματα, δύο στοιχειώδεις υποστάσεις μπαίνουν σε αυτή την τροχιά.
Κάτι συμβαίνει τότε στη φύση των σωματιδίων. Κάτι που συμβαίνει και στη φύση του ανθρώπου λίγο πριν τη αναπόφευκτη έλξη και σύγκρουση με έναν άλλο. Είναι ο χορός της καταστροφής, της αναίρεσης και της μεταμόρφωσης. Τα σωματίδια αντιλαμβάνονται το ένα την ύπαρξη του άλλου. Υπάρχει ένα φράγμα απόστασης πέρα από το οποίο δεν μπορούν να αλληλεπιδράσουν και τη στιγμή που περνούν αυτό το σύνορο ξέρουν πως θα συγκρουστούν, ξέρουν πως η ιστορία του σύμπαντος δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Έτσι ξέρω και εγώ, και εσύ και όλοι μας πως μόλις ξεπεράσουμε το φράγμα της αλληλεπίδρασης με τον άλλο, η ζωή όπως την ξέρουμε θα αλλάξει. Θα είναι το τέλος της και η αρχή μιας νέας.
Δύο σωματίδια κινούμενα με την ταχύτητα του φωτός, όταν συγκρουστούν απελευθερώνουν τρομακτικά ποσά ενέργειας. Δύο άνθρωποι το ίδιο. Έλξη, στιγμιαία συσσωμάτωση, έκρηξη, διασπορά ενέργειας... Κοσμογονικό γεγονός στη μικροσκοπική κλίμακα αδιάφορο ίσως στη μακροσκοπική. Οι σχέσεις σου πιθανόν να είναι αδιάφορες για τις σχέσεις μου σε μικροσκοπική κλίμακα. Οι σχέσεις σου και οι σχέσεις μου, οι συσσωματώσεις σου και οι συσσωματώσεις μου, οι εκρήξεις σου και οι εκρήξεις μου μοιάζουν ανεπηρέαστες μεταξύ τους στο χώρο και το χρόνο. Και όμως....
Και όμως εκεί που δεν το περιμένεις τα υπολείμματα της καταστροφικής σου προηγούμενης σύγκρουσης είναι αυτά που θα δώσουν σε εμένα ενέργεια να κινηθώ, να κερδίσω, να σε στηρίξω και να αναγεννηθούμε σαν κάτι διαφορετικό, σαν ένα νέο στοιχείο που ποτέ δεν θα μπορούσε να υπάρξει πριν την προηγούμενη σου καταστροφή. Μοιάζει τότε η τυχαιότητα του σύμπαντος να καταρρέει, οι νόμοι να διαλύονται και το χάος να διαμορφώνει μια δομή που εκτείνεται πέρα από τη σχετικότητα του χώρου και του χρόνου, στην οντότητα του Είμαι και του Είσαι. Οι καταστροφές μας έγιναν για λίγο η αιτία να γίνουμε κάτι περισσότερο από στοιχειώδη σωματίδια, κάτι πιο σημαντικό από τυχαίες τροχιές και συσχετιζόμαστε σε ένα παιχνίδι δημιουργίας που ποτέ μέσα στη μοναξιά του προσωπικού μας ταξιδιού δεν φανταστήκαμε ότι μπορεί να γίνουμε. Και όλα αυτά μέχρι η τυχαιότητα (;) να επιλέξει την επόμενη σύγκρουσή μας, την επόμενη περιπέτεια μας, την κοινή μας τροχιά.
Το σύμπαν μας, γεμάτο μαύρες τρύπες και εκρηκτικούς υπερκενοφανείς, γεμάτο φωτεινά άστρα και νεκρούς κόσμους, γεμάτο τόσο σκοτάδι και ψυχρό και όμως τόσο θερμό μετά την ένωσή μας και πριν την καταστροφή μας. Η ένωση πονάει το ίδιο με την διχοτόμηση. Η απόσταση είναι το ίδιο ψυχρή πριν και μετά. Και τι κερδίζω; Και ποιο το νόημα; Και πριν από εσένα ήλπιζα ότι θα αποφύγω την σύγκρουση και μετά από εσένα αισθάνομαι την ίδια ανάγκη να το ελπίζω. Μάλιστα το ίδιο πιάνω τον εαυτό μου να νιώθει είτε είσαι εσύ, είτε κάποιος άλλος. Κάθε σύγκρουση και καταστροφή πονάει το ίδιο με μια ένωση. Ποιο το νόημα αναρωτιέμαι; Και τότε μια διαφορετική σκέψη, μια άλλη οπτική γωνία, μια αποκάλυψη.
Μέσα στον άπειρο χώρο και τον άπειρο χρόνο, ανάμεσα στα άπειρα στοιχειώδη σωματίδια, μέσα από τους άπειρους κινδύνους και τις πιθανόν άπειρες αλληλεπιδράσεις που θα μπορούσες να έχεις υποστεί, βρέθηκα εγώ στη τροχία και εσύ στην τροχία μου. Ανέλπιστα, απροσδιόριστα, αναντίρρητα ήσουν εσύ τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και εγγένετω φως....
Είμαι απειροελάχιστα μικρός. Είμαι. Δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ, δεν με πονάει πια να το αναγνωρίσω. Και όμως μαζί με εσένα, μαζί σου και μόνο μαζί σου, σε αυτή τη μια και μοναδική μας σύγκρουση έχω την δυνατότητα να αλλάξω για πάντα τον ρου των γεγονότων. Ακόμη και αν ο χρόνος Είμαι εγώ ή αν είναι πάνω και πέρα από εμένα, εγώ μαζί σου τον επηρέασα, τον αναμόρφωσα τον έστρεψα σε μια κατεύθυνση που δεν υπήρξε ποτέ πριν. Είσαι η δύναμη του σύμπαντος. Είσαι η Μεγάλη μου Έκρηξη. Είσαι το ζάρι που πετάει ο Θεός. Και όμως είσαι απειροελάχιστα μικρή. Σαν και εμένα. Και όμως αυτή η έλαχιστη γωνία του σύμπαντός είναι ότι χρειαζόμαστε. Τίποτα λιγότερο. Τίποτα περισσότερο. Για να φέρουμε την καταστροφή ή την αναγέννηση. Μπορούμε και τα δύο εσύ και εγώ. Μπορούμε όλα. Καταστροφή και αναγέννηση. Μέχρι το τέλος.
Η ώρα είναι 2.37. Ακόμη ψάχνω τη σταθερά μου στους αριθμούς και αναρωτιέμαι που να είσαι. Πότε η τροχιές μας θα διασταυρωθούν; Είμαι απειροελάχιστός και η απουσία σου με κάνει ακόμη πιο μικρό....