Δύο χρόνια πέρασαν, σαν νερό. Όπως πέρασαν και τα σχεδόν 6 που είμασταν μαζί.
Με την ελπίδα ότι κάπου εκεί έξω για εσένα θα χαράζει... "Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα, χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα."
Συνεχίζω να σε ευχαριστώ και να σε πονώ, να με πονάς και να σε μίσω, να με μισώ και να σε ευλογώ, να με ευλογείς και εγώ να σε ευχαριστώ από την αρχή.
Πρόσφατα διάβασα ένα βιβλίο της Μαρίνα Τσεβτάγιεβα. Θα σου άρεσε. Εμείς θα την καταλαβαίναμε όταν έλεγε: "...είναι ώρα να καταλάβουμε ότι ο έρωτας είναι η οριστική και αποκλειστική δυνατότητα ανυπαρξίας που μας έχει δωθεί πάνω στη γη: Να μην υπάρχεις, γιατί διαφορετικά αναγκάζεις τον άλλο να υπάρχει - τον εμποδίζεις να ζει."
Κανένα εμπόδιο πια. Ζω και... ζεις; Ακόμη να το μάθω αν έμαθες να ζεις.

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

http://www.youtube.com/watch?v=a_ztRUlKdmE