Στο 'πα και στο ξαναλέω
Στο γυαλό μην κατεβείς
Κι ο γυαλός κάνει φουρτούνα
και σε πάρει και διαβείς...

Πέρασες και μας ξεπέρασες. Διάβηκες. Δεν στάθηκες. Ήταν το κάλεσμα της θάλασσας? Της απόλυτης ελευθερίας? Το μυαλό μου πάει να σπάσει... Αλήθεια είναι στα πρόθυρα της έκρηξης. Γιατί τόσο σύντομα? Γιατί έτσι? Γιατί δεν μιλούσες ποτέ για τα σημαντικά? Για το πως σκεφτόσουν και τι?
Ανοήτες ερωτήσεις. Ανούσιες και αναπόδραστες σαν αναλαμπές φωτός πάνω στις σταγόνες των κυμάτων. Κοιτάζω το μπλε, κοιτάζω τη θάλασσα και πετιέσαι σαν ψάρι (τι ειρωνία) μέσα από το βυθό των λογισμών. Καταράστηκες το μπλε να σε θυμίζει. Καταράστηκες και ευλόγισες για να είμαι ειλικρινής. Αλλά ότι σκέφτομαι την ευχή θα στο πω αργότερα. Τώρα είμαι θυμωμένος ακόμη. Όσο κρατάει ο θυμός θα λέω πως το καταράστηκες.
Στο μπλε του Αιγαίου. Εκεί θα σε βάλω να στέκεσαι. Όχι γοργόνα. Όχι. Εκείνες πάντα προσμένουν κάτι που δεν θα το βρουν ποτέ. Όχι. Ούτε νησί. Τα νησιά περιτριγυρίζονται από θάλασσα, αλλά είναι άνυδρα, καμιά γλυκά στα νερά τους. Φάρος θα ήθελα να είσαι. Φωτεινός στην μαύρη νύχτα της ψυχής, ελπίδα στο ανέλπιδο σκότος του Αιγαίο. Ναι, φάρος... Για να σκορπάς φως στη νύχτα. Σαν άστρο επί γης, κάτω από τα αστέρια που τόσο αγαπήσαμε.

http://www.youtube.com/watch?v=w9Bp6G2b_S0