Θα μπορούσα να σε είχα φιλήσει...
Να το έχω κάνει σε αληθινό τόπο και σε υπαρκτό χρόνο. Πως θα ήταν; Θα έμοιαζε όπως τότε; Τότε που ήμουν έξι χρονών και ονειρεύτηκα για πρώτη φορά πως με φιλά γυναίκα; Όλα ξεκίνησαν με εκείνο το φιλί ξέρεις. Με τη δροσιά του που καμιά άνοιξη από όσες έχω ζήσει δεν έφερε. Με την θαλπωρή του, που καμιά αγκαλιά από όσες έχω αφεθεί δεν είχε. Με φλόγες στα χείλη, που ούτε ένα στόμα από όσα με έχουν ακουμπήσει δεν πέταξε. Σε ερωτεύτηκα σε εκείνο το όνειρο. Ήσουν η πρώτη μου έκλαμψη ζωής, ο πρώτος υπερκαινοφανής πάθους που δεν έμοιαζε με μητρικό, το κάλεσμα του μέλλοντος μου στην αρχή της συνείδησης. Εσύ ήσουν. Η κλειδωμένη ανάμνηση που έσπασε τα δεσμά της και έγινε προορισμός.
Πάντα εσύ ήσουν. Άλλοτε ξανθή σαν τα ηλιοτρόπια του Βαν Γκογκ, άλλοτε καστανή σαν το καβουρδισμένο αμύγδαλο, άλλοτε σκούρη σαν το κύμα της παραλίας σε μια νύχτα δίχως φεγγάρι. Πάντα εσύ... Στα όνειρα μου υπήρξες τα πάντα και σε όσες γνώριζα έψαχνα εσένα.
Στα όνειρα... Εκεί έχω αγγίξει το δέρμα σου. Το έχω μυρίσει σαν το μύρο του Χριστού, σαν τη θαλασσινή αύρα που αποκτά σώμα και υφή κάτω από την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Το δέρμα σου με τυλίγει στα όνειρα μου, με χαϊδεύει σαν είμαι το πολυτιμότερο μετάξι, το τρυφερότερο μαλλί, σα σώμα νεογέννητου. Παραλύω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο. Και τι αρμονική συνωμοσία έπλασαν το όνειρο και η αλήθεια. Ήταν το δέρμα σου που σε πρόδωσε. Η αβάσταχτη δίψα μου να το γευτώ από την πρώτη στιγμή, η λαχτάρα των χειλιών να εξερευνήσουν ξανά τον παράδεισο, όπως τόσες φορές κατάφεραν μέσα στη δίνη του ονείρου...
Έχω κάνει έρωτα μαζί σου εκατοντάδες φορές κι όμως... Όμως η μια εν ζωή μπορεί να με εξοντώσει, να με διαμελίσει η ψυχή  προσπαθώντας να δραπετεύσει μέσα από το στόμα που θα ρουφά λαίμαργα τις ανάσες σου, τη ζέστη σου, του χυμούς σου. Έχω πλαγιάσει πλάι σου πάνω σε παραλίες και δίπλα σε λιμάνια που ανθρώπου μάτι δεν μπορεί να δει, έχω κολυμπήσει γυμνός μαζί σου σε πελάγη που φωσφορίζοντα ψάρια αλλάζουν χρώμα σαν το Βόρειο Σέλας, έχω πετάξει μαζί σου σε αστερισμούς γαλαξιών που δεν φάνηκα ποτέ στα τηλεσκόπια – ήμουν μαζί σου σε όλα αυτά που χωρούν στο χώρο ανάμεσα μας.
Είμαι τρελός; Πώς να απαντήσω όχι;! Είσαι το τέλος της λογικής και η Μεγάλη Έκρηξη της ενσυναίσθησης. Ο δρόμος που οι άλλοι δρόμοι παραμερίζουν για να φωτιστεί. Εσύ η προσωποποίηση της μουσικής και η έμπνευση της τέχνης. Το χρώμα από την πέτρα, εσύ, και το άνθος δίπλα στη λάβα. Μαζί σου ρουφάω ζωή και εκπνέω νεότητα...

(5/11/200...)