Τόσα έχω ακούσει αλλά και άλλα τόσα τρομακτικά έχω διαβάσει για τη θέση του Ποσειδώνα - απατεώνα στον 7ο οίκο.

Ψευδαισθήσεις, εξειδανικεύσεις, εξαπατήσεις, απογοητέυσεις, αποτυχίες και ωραιοποιημένες καταστάσεις που σκάνε σαν φούσκες και καταστρέφονται και όλα αυτά στον τομέα που συμβολίζει τον υπέροχο άλλο.

Ο υπέροχος άλλος αποδεικνύεται βάτραχος, προβληματικός, τυπικά πιο ακατάλληλος για εσένα ντυμένος με τον μανδύα της εξειδανίκευσης για να αποκαλυφθεί και να απογοητευτείς  αργότερα.

Δυστυχώς η αλήθεια είναι πως και οι δικές μου προσωπικές επιλογές επιβεβαιώνουν τον κανόνα μέχρι στιγμής. Αδύνατο να ασχοληθώ με κάποιον αν δεν μου κάνει αυτό το ανεξήγητο κλικ. Η λογική μπροστά στον Ποσειδώνα είναι άφαντη και συνήθως τα συμπεράσματα μετά τις εμπειρίες είναι αποθαρυντικά.

Παρόλα αυτά ή μάλλον συμπληρωματικά σε όλα τα παραπάνω ήθελα να ρωτήσω δεν είναι ο Ποσειδώνας και ο πλανήτης της διαίσθησης και της ιδανικής αγάπης? Η τελειότητα του άλλου δεν έγγυται στο γεγονός ότι έμεις έχουμε τα μάτια και τη δυνατότητα να τον δούμε τέλειο?

Γιατί λοιπόν όλες οι τρομακτικές ιστορίες που βγαίνουν αληθινές?? Υπάρχει η άλλη όψη του νομίσματος???

Είναι δυνατόν κάποιος με αυτή τη θέση του Ποσειδώνα στο ωροσκόπιο του να ακολουθήσει τη διαίσθηση του και τα κλικ που του συμβαίνουν σπάνια, διατηρώντας τη ελπίδα κάποια στιγμή να βγουν αληθινά??? Να τα ακουλουθήσει ελπίζοντας ή μπορεί απλά να χαθείς???

Ή πρέπει να αρπαξουμε ένα μεγεθυντικό φακό και να ψειρίζουμε τους ανθρώπους σαν εργαστηριακά δείγματα αυτό μου κάνει το άλλο δεν ταιριάζει μπλα μπλα μπλα βαρετά....

Υπάρχει μονοδιάστατη απάντηση???