Είμαστε μαζί 4 χρόνια

Πρέπει να πω την αλήθεια, σε σχέση με όλα αυτά που ακούω για τους άντρες, δεν μπορώ να πω ότι έχω παράπονο..

Είμαι κτητικό ανασφαλές ταυράκι όμως, και μια τάση ανεξαρτησίας που έχω διακρίνει τον τελευταιο χρόνο με έχει κάνει να αντιδρώ σπασμωδικά...κάτι που όπως καταλαβαίνω μόνο ελκυστικό δε μπορεί να είναι.

Είναι όμως και άσχημο να σου παίρνουν πίσω αυτά που σου έχουν δώσει! μέχρι τον 3ο χρόνο που ήμασταν μαζί μου ελεγε ότι δεν θέλει να βγαίνει για φίλους του βράδυ, γιατί περνάει πιο καλά μαζί μου (φυσικά και έβλεπε τους φίλους του για καφέ, μπάλα, άραγμα ή οτιδήποτε άλλο)

Ξαφνικά πριν ένα χρόνο μου ανακοίνωσε ότι πλέον θελει μια φορά τη βδομάδα να βγαίνει βράδυ με τους φίλους του...και η ανασφάλεια πήρε μπροστά..."Αρχίζει και με βαριέται?" "γιατί βγαίνει βράδυ ένας άντρας αν όχι για να φλερτάρει" και λοιπά παρόμοια με έχουν φέρει σε σημείο να έχω γίνει γκρινιάρα κ να μη μαρέσει καθόλου!

Φυσικά έχω και γω ζωή και μπορώ να βγω με τους δικούς μου φίλους, και το κάνω, συνήθως όχι νύχτα όμως...

Καμιά συμβουλή? Μηπως με τις ανασφάλειες μου θα χαλάσω μια καλη σχέση? Η πρέπει να αποφύγω να δω και να ζήσω την παρακμή της σχέσης;