Είναι τώρα ένας μήνας που έχω επιβάλλει στον εαυτό μου κοινωνικό αποκλεισμό. Βγαίνω από το σπίτι μια φορά την εβδομάδα (με βοηθάει ότι δουλεύω από το σπίτι), έχω απενεργοποίηση το facebook μέχρις ότου (...), προσπαθώ να εργάζομαι ακριβώς 8 ώρες την ημέρα (όχι λιγότερες, όχι περισσότερες), ακούω πολύ μουσική, βλέπω ξανά μια προς μια όλες τις αγαπημένες μου ταινίες, διαβάζω ξανά μερικά από τα βιβλία που έχω αγαπήσει, γράφω όταν δεν αντέχουν άλλο οι λέξεις μέσα μου και μαγειρεύω κάθε δεύτερη μέρα ακόμη κι αν το μόνο που φτιάχνω είναι μια μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα...

Οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου δεν μπορούσαν στην αρχή να καταλάβουν. Δεν αισθάνθηκα όμως και την ανάγκη να εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Ούτε και τώρα γράφω για να εξηγήσω τι μου συμβαίνει. Οι εξηγήσεις, αν έρθουν ποτέ, θα έρθουν αργότερα. Τώρα το μόνο που υπάρχει είναι η παρατήρηση. Σου έχει συμβεί ποτέ, έτσι χωρίς να το ορίζεις, να ξυπνάς μια μέρα και να είσαι παρατηρητής της ζωής σου; Να μην συμμετέχεις ενεργά και να έχεις διαχωρίσει τη σωματική σου πραγματικότητα από τη εσωτερική σου υπόσταση; Σου έχει συμβεί να είσαι εκτός χρόνου;

Το αμερικάνικο όνειρο του καθενός (και το αμερικάνικο δεν έχει να κάνει με εθνική ή θρησκευτική ή γεωπολιτική ιδιότητα – το αμερικάνικο όνειρο είναι ένα όνειρο που δεν είχαμε άλλη λέξη να το περιγράψουμε τότε και το είπαμε έτσι, κάπως σαν το Ελευθέριος Βενιζέλος στην Ελλάδα που το κοτσάρουμε σε κάθε δημόσιο έργο/κυβερνητικό σχέδιο/δρόμο/λεωφόρο...) παίρνει μια διαφορετική μορφή και υπόσταση. Ένας αγαπημένος μου συγγραφέας γράφει για την δύναμη των ονείρων: η ζωή δεν προκύπτει, την ονειρευόμαστε. Φυσικά εννοεί ότι ονειρευόμαστε, δηλαδή ζούμε, και τους εφιάλτες μας. Κι αυτά όνειρα είναι, είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Το δικό μου αμερικάνικο όνειρο πέθανε μερικούς μήνες πριν. Έπαψε να αναπνέει αλλά κράτησε το χαμόγελο του ανέπαφο ακόμη και στην τελευταία του πνοή. Έτσι δεν κατάλαβα ότι είχε εγκαταλείψει το μάταιο κόσμο των πόθων μου (τρίτο διάδρομος, έκτη πόρτα αριστερά από την κεντρική είσοδο του ασυνειδήτου μου). Κατάλαβα ότι πέθανε από τη μυρωδιά. Όχι τη δική του, τη δική μου...

Έχεις σκεφτεί ποτέ ποια είναι η μυρωδιά σου; Εγώ το σκέφτομαι πολύ. Συνεχώς το σκέφτομαι. Αν σβήσεις το φως και κλειστείς σε ένα σφραγισμένο δωμάτιο για πολλές ώρες θα το καταλάβεις. Το μόνο που πιστοποιεί την ύπαρξη σου, το μόνο που μένει σαν απόδειξη του Εγώ σου, είναι η μυρωδιά σου. Μπορεί να κάνεις να πλυθείς μερικές μέρες, να είσαι αξύριστος κι απεριποίητος και μόλις τρέξει λίγο νερό πάνω στην επιδερμίδα σου να ανακαλύψεις άθικτη την μυρωδιά σου.

Από τότε που πέθανε το αμερικάνικο μου όνειρο (και όχι το αμερικάνικο όνειρο μου – που βάζεις την αντωνυμία έχει μεγάλη σημασία είχε πει η κυρία Σόνια στην Τετάρτη δημοτικού αφού μου είχε ρίξει ένα φούσκο που με έκανε να βλέπω αστράκια από εδώ μέχρι την Αμερική – ποτέ δικιά μου, ποτέ κοντινή, κι ας έλεγαν οι Τρύπες...) μυρίζω διαφορετικά τον εαυτό μου. Πηγαίνω κάθε μέρα για τζόκινγκ και ιδρώνω αλλά ο ιδρώτας είναι κενός περιεχομένου. Είναι ένα υγρό οργανικής σύστασης που θα μπορούσε να ανήκει με την ίδια ευκολία σε εμένα, σε ένα γερμανικό ποιμενικό κάπου στην Βοημία ή σε ένα πιγκουίνο που προσπαθεί να ξεφύγει από μια δολοφόνο φάλαινα σε κάποιο παγωμένο ωκεανό του πλανήτη.

Ο άξονας της Γης συνεχίζει να περιστρέφεται. Άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν, να πεθαίνουν, να ερωτεύονται, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, να βαυκαλίζονται (ή να αυνανίζονται ενίοτε) με την ιδέα του συνταρακτικού, πανίσχυρου και γοητευτικού Εγώ τους. Εκεί έξω υπάρχουν αυτοί που συνεχίζουν να επιθυμούν και να κατακτούν. Όλοι αυτοί ζουν σε μια παράλληλη πραγματικότητα για την ώρα. Εγώ κι αυτοί κινούμαστε σε δύο παράλληλα μονοπάτια που δεν διασταυρώνονται ποτέ γιατί εγώ αποφάσισα πως πρέπει να ξεφορτωθώ το πτώμα του ονείρου μου.

Το αμερικάνικο όνειρο έγινε όνειρο σκέτο και μετά θα γίνει πτώμα. Μόνο αν ξεφορτωθώ το πτώμα θα έχω διάθεση να αναζητήσω τον δρόμο της επιστροφής στην άλλη πραγματικότητα. Όμως έχω κάτι να εξομολογηθώ. Μια ενοχή με βαραίνει και με συνταράσσει. Μια ενοχή που περιλαμβάνει στον πυρήνα της όλα τα ενδεή συναισθήματα που ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω λέξεις για να τα ορίσω. Όσο περισσότερο παρατηρώ από την απομόνωση της παράλληλης γραμμής μου τον κόσμο που ζούσα κάποτε, τόσο λιγότερο με ενδιαφέρει να επιστρέψω εκεί όταν όλα τελειώσουν.

Αρχίζω και καταλαβαίνω πια. Τα όνειρα είναι το περιεχόμενο. Κι όσο περισσότερο γεμίζεις το Είναι σου με το ίδιο περιεχόμενο, όταν έρθει η ώρα να το ξεφορτωθείς, η αίσθηση του κενού σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά, που αντιλαμβάνεσαι πως δεν υπάρχει τίποτα πιο τρυφερό απʼ αυτό τον εναγκαλισμό του τίποτα...

(Το αμερικάνικο μου όνειρο πέθανε τραγουδώντας Bob Dylan. Με Bob Dylan θα το αποχωριστώ λοιπόν – λίγο πειραγμένο. Αντίο μας... http://www.youtube.com/watch?v=Aw14mwAp5oM)