Και τώρα κάθε βράδυ μονάχη το περνώ.
Αναζητώντας κάποιον σαν εσένα.
Πάλι θα ξημερωθώ με κάποιον που σου μοιάζει.
Κι ας το ξέρω το πρωί πιο μόνη θα με βρει.

Το κορμί μου παρατάω εδω και εκεί.
Σαν να σταμάτησε ο χρόνος με το που χάθηκες εσύ.
Σαν να έσβησε κάποιος τα φώτα.
Και είμαι μόνη.
Μα στο σπίτι δεν αντέχω.
Βγαίνω έξω.
Πίνω.
Μα όσο πίνω στο μυαλό μου έρχονται εικόνες σου.
Είναι μεσάνυχτα.
Και εγώ περπατάω ολομόναχη.
Αυτοκίνητα περνάνε δίπλα μου.
Ακούω φωνές.
Μα σαν υπνοτισμένη εσένα ψάχνω για να βρώ.
Σαν να  πήρες το μυαλό , την ψυχή και τα όνειρα μου καθώς έφευγες.
"Μα είναι απλά ένας άντρας" μου λένε φίλοι και γνωστοί.
"Μα είναι εκείνος" τους απαντάω εγώ.
Δεν έχουν νοιώσει όπως εγώ για εσένα.
Δεν σε έχουν δεί όπως σε βλέπω εγώ.

Και κάθε βράδυ μές στον κόσμο ψάχνω για κάποιον που να σου μοιάζει.
Που να είναι σαν εσένα.
Μα δεν τον βρίσκω πουθενά.
Και καταστρέφω τον εαυτό μου.
Είμαι άλλωστε καλή σε αυτό.
Πάω στο σπίτι.
Η ήχος της πόρτας πίσω μου με ανατριχιάζει.
Όλα τα φώτα είναι σβηστά.
Κλαίω μες τα σκοτάδια.
Μα εσύ δεν είσαι εδώ.
Έπειτα ανάβω ένα φώς.
Βλέπω το πρόσωπο μου στον καθρέφτη.
Το make up  πασαλιμένο πάνω στο δέρμα του προσώπου μου.
Τα μάτια μου κόκκινα απ΄το κλάμα.
Βγάζω τα ρούχα μου και τα πετώ στο πάτωμα.
Μένω με τα εσώρουχα.
Διστάζω να πάω στο δωμάτιο.
Στο κρεβάτι που έρωτα ονερευόμουν πως μου έκανες.
Πάω στο μπάνιο.
Γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό.
Πέρνω μαζί μου ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί.
Μα σαν βυθίζομαι μές το νέρο , βυθίζεται και το μυαλό μου σε δικές σου σκέψεις.
Και μένω εκεί μέχρι να μου κοπεί η ανάσα.
Μέχρι να πεταχτώ απ΄την μπανιέρα και να πάρω μια γερή ρουφιξιά οξυγόνου.
Πηγαίνω στο δωμάτιο.
Φοράω τα εσώρουχα που για εσένα είχα πάρει.
Μα συνηδειτοποιώ , ποτά πολλά δεν έχω.
Χωρίς αλκόολ θαρρώ πως η νύχτα αυτή δεν θα περάσει.
Έτσι κάτι πρόχειρο φορώ και βγαίνω έξω.
Στον δρόμο βλέπω έναν άντρα.
Στο ίδιο ύψος με εσένα , κάπου στο 1,80.
Τον παίρνω απο πίσω.
Τον ακολουθώ.
Μα δεν είσα εσύ.
Τώρα γυρνάω μές τα στενά , σε λίγο ξημερώνει.
Πάω στο σπίτι.
Ξανά ο ήχος της πόρτας με ανατριχιάζει.
Και πάω στο σαλόνι.
Τα ρούχα βγάζω και ξαπλώνω.
Και βάζω μουσική.
Την βάζω δυνατά.
Με την μοναδική μου ελπίδα να μην ακούγονται οι σκέψεις μου.
Και κλαίω μόνη μου ξανά.
Και εύχομαι να ερχόσουν έστω για λίγο.
Μόνο για απόψε.
Μα αφού εσένα δεν μπορώ να έχω πλεόν διεκδικώ μονάχα μια βραδιά μαζί σου.
Όσο φτηνό και αν είναι αυτό.
Κι ο υπνος με παίρνει.
Και σαν κοιμάμαι.
Στα όνειρα μου είσαι εκεί.
Δικός μου.
Αγκαλιά μου.
Μου μιλάς , με φιλάς , με νοιάζεσαι , με σκέφτεσαι.
Και σαν ξυπνώ.
Όλα παραίσθηση μου μοιάζουν.
Το βράδυ πως το πέρασα θαρρώ πως δεν θυμάμαι.
Μα σαν τα όνειρα να ισσορόπησαν λιγάκι με την θολή πραγματικότητα μου.
Όλα θαρρώ παραίσθηση πως είναι.

 http://www.youtube.com/watch?v=Ji0xDg6EVvI&feature=related