Και η αλήθεια είναι ότι δεν ζήτησα πολλά, μονο μια μικρή επιβεβαίωση ότι υπάρχει αυτός ο ένας ξεχωριστός άνθρωπος που ότι και να γίνει όπου και να είσαι ότι και να κάνεις θα είναι εκεί πάντα για εσένα και θα σε περιμένει… συνειδητοποιείς όμως πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να σε προδώσει και ταυτόχρονα να μη σε αφήνει με τίποτα να ξεφύγεις από πείσμα και γινάτι… λες και κατά κάποιο τρόπο πιστεύει ότι του ανήκεις… οι μήνες περνούν και περνουν, τα αισθηματα μεγαλωνουν,  το παθος γινεται αρρωστημενο και μόλις ξυπνήσεις το μονο που σου μενει είναι η αρρωστια…. Και σαν να μην ευτανε αυτος ο άλλος που σε προδιδει υπαρχουν και οι αλλοι σε φιλικο επιπεδο που όταν τους χρειαστεις δεν είναι ποτε εκει για εσενα παρα μονο όταν εχουν την ανάγκη σου…. (ευτυχώς υπάρχουν και εξερεσεις ).

Δεν λέω αυτό το χρονο δεν τον αλλάζω με τίποτα στο κάτω κάτω έγινα και εγώ λίγο συνεργός στο έγκλημα… αλλά να υπάρχουν στιγμές που ακόμα αναζητώ αυτή την επιβεβαίωση που ξέρω ότι μόνο αυτός και μόνο αυτός με όλα του τα ελαττώματα και όλα του τα λάθη, μπορεί να μου τη δώσει και να με ικανοποιήσει,  γιατί τα μάτια του ακόμα και τώρα δεν μπορούν να με προδώσουν και φυσικά… για το γαμώτο!