Καλησπέρα κι από μένα ομοζώδιοι και μη... γράφω μόνο για να μοιραστώ σκέψεις, κι όποιος θέλει να σχολιάσει καλοδεχούμενος... δεν ξέρω πώς μπήκε σε εσάς το νέο έτος, για εμένα πάντως δεν είχε καμία διαφορά από το προηγούμενο που αποχώρησε... η αίσθηση ότι βρίσκομαι στο κέντρο ενός μεγάλου μηδενικού όπου γύρω μου, στην προσωπική μου σφαίρα δράσης, τα πάντα είναι ακίνητα, εξακολουθεί να είναι κυρίαρχη. Το τελευταίο εξάμηνο περίπου ένιωσα να εξαφανίζονται  ένα προς ένα καθετί όμορφο , δημιουργικό, χαρμόσυνο ή ελπιδοφόρο υπήρχε στη ζωή μου. Έρωτας, δουλειά, ενέργεια, ξαφνικά (?) αποχώρησαν και με άφησαν μόνη πάνω στη σκηνή μέσα σε μια ατέλειωτη αμηχανία...  Μόλις καμιά δεκαριά μέρες τώρα περίπου έχω αρχίσει να αισθάνομαι σα να ξυπνάω σιγά σιγά από μακρόχρονη αναισθησία και διστακτικά να ξανάρχεται χρώμα (σε ελάχιστες δόσεις) στη ζωή μου. Ελπίδα. Μαζί και φόβος... νομίζω ότι βούτηξα τόσο βαθειά στο σκοτάδι αυτό το εξάμηνο που τώρα φοβάμαι να περπατήσω προς το φως, που δειλά δειλά πάει να εμφανιστεί. Εντάξει, μπορεί να είναι φυσιολογική αντίδραση μετά από μια πολύ βαρειά και στενόχωρη περίοδο... θέλω να ξαναγίνω το χαρούμενο και αισιόδοξο άτομο που ήμουν κάποτε, αλλά ρε παιδιά, νιώθω τόσο κουρασμένη ψυχικά, που δε βρίσκω την όρεξη ούτε να προσπαθήσω... κι αν κάποια μέρα αισθανθώ πιο δυνατή, πιο χαρούμενη, μπορεί μια μικρή λεπτομέρεια να μου ξαναφέρει στην επιφάνεια καταπιεσμένα συναισθήματα και να ανακαλύψω ότι καθόλου καλά δεν είμαι ακόμα... Είμαι εντελώς εκτός θέματος, έτσι; Δεν πειράζει, εγώ το ποστάρω κι ελπίζω στην κατανόησή σας για να μη με κράξετε... Κουβέντα να γίνεται, εδώ τον χώρο τον αισθάνομαι και δικό μου, κι ας μην έχω πολύ ενεργή παρουσία. Να είστε όλοι καλά, τα φιλιά μου!