Καλημέρα αδέρφια!
Πέρασαν ξανά 5 μέρες περίπου από την τελευταία φορά που μιλήσαμε (ας είναι καλά η καταραμένη τεχνολογία που μας αφήνει χωρίς προφανή αιτία αδικτύωτους, δηλαδή για όλα φταίει το PC μου!). Επειδή αισθάνομαι ότι τα τελευταία μου σχόλια – κείμενα είναι αρκετά άμεσα, απόψε λέω να σας πω μια μικρή ιστοριούλα, σχετική με τις πρώτες φθινοπωρινές βροχές που άρχισαν να μας δροσίζουν. (Είμαι πεπεισμένος πως αν το κρίνεται και αυτό θετικά, τότε δεν υπάρχει ελπίδα, είστε εξίσου αποτρελαμένοι σαν κι εμένα!!!). Δώσε κλότσο να κυλήσει, λοιπόν...
...Λένε πως σε μια χώρα μακρινή, προτού γεννηθούν οι παππούδες των παππούδων μας, υπήρχε ένας βασιλιάς που κανένας δεν μπορούσε να τον υπερβεί σε σοφία και γνωστικότητα γι’ αυτό και το βασίλειο του ήταν τόσο πλούσιο που δεν υπήρχε άντρας, γυναίκα ή παιδί που να πεινάει ή να είναι δυστυχισμένος. Μόνο που ο βασιλιάς είχε μια έγνοια, ένα πρόβλημα που τον απασχολούσε μερόνυχτα και μερόνυχτα.
Δεν είχε αλλά παιδιά παρά μόνο μια κόρη, το ίδιο σοφή, το ίδιο γνωστική και πολύ όμορφη. Τα χρόνια είχαν περάσει και παρότι εκείνη ήταν άξια να κυβερνήσει, οι παραδόσεις υπαγόρευαν πως έπρεπε πρώτα να παντρευτεί. Όμως επιθυμούσε να της βρει ένα σύζυγο άξιο όπως εκείνη και δίκαιο, για να συνεχίσει την ευημερία του τόπου του.
Αποφάσισε λοιπόν πως θα δοκίμαζε όλους τους επίδοξους μνηστήρες κάνοντας τους μια και μόνο ερώτηση. Ήταν σίγουρος πως η απάντηση που θα έπαιρνε θα του έδειχνε αμέσως τον κατάλληλο. Η ερώτηση ήταν η εξής: «Αν μπορούσες να είσαι αυτή τη στιγμή οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε, τι θα επέλεγες να είσαι;»
Τους επόμενους μήνες πέρασαν πολλοί άντρες μπροστά από τον βασιλιά και την κόρη του. Άντρες άξιοι αλλά και ζοφεροί, όμορφοι και άσχημοι, πλούσιοι και φτωχοί, από τόπους κοντινούς και μακρινούς και όλοι τους επιθυμούσαν κάτι ξεχωριστό για τον εαυτό τους. Οι άξιοι ζητούσαν περισσότερη αναγνώριση, οι ζοφεροί περισσότερα πλούτη, οι όμορφοι αιώνια ομορφιά και οι άσχημοι λίγη περισσότερη, οι πλούσιοι να μείνουν οι μόνοι πλούσιοι στον κόσμο και οι φτωχοί να γίνουν πλούσιοι στη θέση των πρώτων.
Έξι μήνες μετά ο βασιλιάς είχε απογοητευθεί. Σκεφτόταν πως ίσως τελικά να μην υπήρχε κανείς τόσο άξιος που να δεχθεί την τιμή να παντρευτεί την κόρη του. Μια σκέψη που τον έκανε βαρύθυμο για πολλές μέρες και του είχε απομυζήσει κάθε διάθεση να ασχοληθεί με τα θέματα του βασιλείου του.
Ένα φθινοπωρινό πρωί, ο βασιλιάς βρισκόταν στο δωμάτιο του και ατένιζε με μελαγχολία την απαλή βροχή να ευλογεί το βασίλειό του. Εκείνη τη στιγμή του ανακοίνωσαν πως υπήρχε ένας νεαρός που ζητούσε να περάσει τη δοκιμασία. Ο βασιλιάς, χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό του επέτρεψε να περάσει. Είδε ένα νεαρό, όχι πάνω από είκοσι χρονών να γονατίζει μπροστά του. Του έκανε την ερώτηση: «Αν μπορούσες να είσαι αυτή τη στιγμή οτιδήποτε ή οποιοσδήποτε, τι θα επέλεγες να είσαι;» Ο νεαρός κοίταξε τον βασιλιά με σοβαρότητα και να τι του απάντησε:
«Θα ήθελα να είμαι η βροχή. Θα ήθελα να είμαι το νερό που πέφτοντας από τον ουρανό, καθαρίζει τη σκόνη και τη βρωμιά που μαζεύεται από την ζωή όλων εκείνων που ακόμη δεν έχουν μάθει να αγαπούν και να ζουν ευτυχισμένα.
»Θα ήθελα να είμαι το νερό που δροσίζει τη γη μετά τον ήλιο του καλοκαιριού, γιατί μόνο όταν η γη ξεδιψάει, ξεδιψούν και οι άνθρωποι. Θα ήθελα να είμαι το νερό που αναζωογονεί, γιατί το πρώτο νερό μετά το καλοκαίρι είναι αυτό που μεταγγίζει στη γη τη ζωή ώστε να συνεχίσει να υπάρχει, να προσφέρει, να φιλοξενεί.
»Μα πάνω απ’ όλα θα ήθελα να είμαι το νερό που ο άνθρωπος αγνοεί. Θα ήθελα να είμαι μια σταγόνα τόση δα μικρή, τιποτένια. Μια σταγόνα που αν έπεφτε στο χέρι σας θα λέγατε: ‘Πόσο μικρή, εφήμερη κι ακίνδυνη που είσαι...’
»Θα ήθελα να είμαι αυτή η σταγόνα γιατί είναι προτιμότερο να είσαι ισχυρός και να μην το λες, παρά να είσαι ανίσχυρος και να καυχιέσαι. Αν ήμουν αυτή η σταγόνα θα είχα δημιουργηθεί από ένα σύννεφο που ταξίδεψε σε μέρη που εσύ δε θα δεις ποτέ και πριν απ’ αυτό ήμουν σε μια θάλασσα που ίσως ποτέ να μην ταξιδέψεις και πριν απ’ αυτό σε μια λίμνη, κρυμμένη κάτω από την σκιά καταπράσινων βουνών στην οποία δεν έχεις κολυμπήσει ως σήμερα. Για να φτάσω στη λίμνη ταξίδεψα μέσα από την γη και την ένιωσα ζωντανή όπως εσύ ποτέ δε θα μπορέσεις. Ακόμη πιο πριν ήμουν πάγος σε μια βουνοκορφή που ποτέ δε θα σκαρφαλώσεις και έβλεπα τον κόσμο από τόσο ψηλά όσο εσύ ποτέ δεν θα τον δεις. Υπάρχω στη γη σαν μια τόση δα σταγόνα για εκατομμύρια χρόνια και εσύ ζεις λιγότερο από εκατό. Εγώ ξέρω πόσο μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι του σύμπαντος είμαι. Εσύ ίσως να μην το μάθεις ποτέ κι ας λες τώρα εμένα μικρή, εφήμερη και ασήμαντη...»
Ο βασιλιάς έμεινε άφωνος από την απάντηση του νεαρού και έδωσε την ευχή του για να γίνει ο γάμος. Την ημέρα του μυστηρίου ένας πολύ καλός φίλος του βασιλιά τον ρώτησε γιατί, από τόσους και τόσους υποψήφιους, που και πλουσιότεροι ήταν και ομορφότεροι και διασημότεροι, είχε επιλέξει αυτό το αγόρι.
Εκείνος απάντησε: «Τα πλούτη έρχονται και φεύγουν, η ομορφιά σβήνει με το πέρασμα του χρόνου και η διασημότητα αλλάζει πιο γρήγορα και από την ροή του ανέμου στην καρδιά μιας καταιγίδας. Αυτό που μένει, αυτό που είναι κοινό είναι πως όλοι είμαστε ένα απειροελάχιστο κομμάτι του σύμπαντος. Αν είμαστε τόσο ταπεινοί να το αναγνωρίσουμε, είμαστε αρκετά σοφοί για να κατανοήσουμε πως είναι στα χέρια μας να αλλάξουμε τον κόσμο.»
Με αυτό το παραμύθι, σας χαιρετώ!! Να χαμογελάτε πάντα!!!
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ