Σε ένα πάρκο, δίπλα από την παιδική χαρά που παίζουν τα μικρά παιδιά, υπάρχει μια υπέροχη τριανταφυλλιά. Τα τριαντάφυλλά της είναι κόκκινα σαν το στερνό φως του καλοκαιρινού ήλιου καθώς χάνεται στον ορίζοντα, δροσερά σαν το υγρό πρωινό φθινοπωρινό αέρα και τόσο όμορφα που κανείς ζωγράφος δεν θα μπορούσε να τα απεικονίσει, ανήμπορος να αποτυπώσει σε καμβά αυτή τη θεϊκή παρέμβαση.
Κάθε πρωί, στο μοναδικό παγκάκι απέναντι απ’ την τριανταφυλλιά καθόταν ένας ηλικιωμένος άντρας. Κάθε μέρα, για δύο και πλέον ώρες, όποτε ήταν ανθισμένη, αυτός ο άντρας την παρατηρούσε, βουβός κι ανέκφραστος. Μια μέρα ένα μικρό παιδί που έπαιζε εκεί κοντά κάθισε δίπλα του. Δεν του μίλησε, δεν έκανε ούτε ένα θόρυβο για να τον αποσπάσει. Καθόταν εκεί δίπλα του και προσπαθούσε να δει τι ήταν εκείνο που έκανε τον ηλικιωμένο άντρα να είναι τόσο απορροφημένος, τόσο απόκοσμος. Μετά από λίγο ο άντρας σηκώθηκε και πριν φύγει είπε στο παιδί: «Μην προσπαθείς να καταλάβεις τι κοιτάζω. Εσύ κοιτάς τα τριαντάφυλλα, εγώ στις αναμνήσεις.»
Τα χρόνια πέρασαν και το παιδί έγινε άντρας και αραιά και που περνούσε από το πάρκο με την τριανταφυλλιά που κάποτε έπαιζε. Μια μέρα ξανασυνάντησε τον ηλικιωμένο άντρα, που τα χρόνια είχαν πέσει ακόμη πιο βαριά πάνω στο σώμα του, τον πλησίασε και με την ανάμνηση που έμενε άσβηστη μέσα του τον ρώτησε: «Πείτε μου σε ποιες αναμνήσεις κοιτάτε;». Ο ηλικιωμένος τον κοίταξε για μια στιγμή και μετά κοιτώντας πάλι προς την τριανταφυλλιά απάντησε.
«Πριν από τριάντα χρόνια, ένα ανοιξιάτικο πρωί σαν το σημερινό, είχαμε σταθεί με την γυναίκα μου μπροστά από την τριανταφυλλιά, λίγο πριν ξεκινήσουμε και οι δυο για την δουλεία. Θυμάμαι σαν να συμβαίνει τώρα πως χάιδεψε στοργικά ένα τριαντάφυλλο, το μίσχο, τα πέταλα, τα αγκάθια....Με ρώτησε αν θα έπρεπε να το κόψει για να μου το προσφέρει. Εγώ την ευχαρίστησα και της είπα ότι δεν έπρεπε γιατί το τριαντάφυλλο θα μαραινόταν πιο γρήγορα, ενώ τώρα, εκεί που βρισκόταν μπορούσε να το θαυμάσει όλος ο κόσμος.
Εκείνη μου είπε πως είχα άδικο. Η τριανταφυλλιά θα έκανε κι άλλα τριαντάφυλλά για να τα θαυμάσει ο κόσμος και πως κάθε λουλούδι αργά ή γρήγορα μαραίνεται. Τότε με μία απότομη, αποφασιστική κίνηση το έκοψε και μου το έδωσε. Μου είπε εκείνη τη στιγμή: ‘Δεν έχει σημασία αν θα μαραθεί ή όχι, αλλά το γεγονός ότι το κόβω για να το δώσω στον άντρα που αγαπώ, το έχει μεταμορφώσει σε κάτι ανώτερο, ομορφότερο και βαθύτερο...Τώρα το λουλούδι έχει λίγη από την αγάπη μου για εσένα και γι’ αυτό κανένα άλλο δεν θα είναι όμοιό του.’
Έφυγε για την δουλεία της και το βράδυ την περίμενα για να της πω πόσο δίκιο είχε, πόσο πιο σοφή ήταν, πόσο την αγαπούσα. Δεν γύρισε ποτέ. Το ίδιο απόγευμα πέθανε ξαφνικά και εγώ δεν κατάφερα ποτέ να της πω όλα αυτά που ήθελα, που αισθανόμουν. Κάθε μέρα από τότε έρχομαι εδώ, στην τριανταφυλλιά και θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Κι αν είναι χειμώνας και δεν έχει άνθη, μένω σπίτι παρέα με το ξεραμένο πια τριαντάφυλλο που μου έδωσε τότε.
«Θέλετε να πάμε μέχρι τον τάφο της;» ρώτησε ο νεαρός άντρας. «Γιατί;» ρώτησε με την σειρά του έκπληκτος ο ηλικιωμένος άντρας. «Για να δω αν είναι τόσο όμορφη όσο μου την περιγράψατε.» του απάντησε. Σε μια ώρα βρίσκονταν μπροστά στον τάφο της, όπου ο ηλικιωμένος αποκάλυψε πως είχε σταματήσει να πηγαίνει εδώ και είκοσι χρόνια γιατί δεν άντεχε.
Τότε ο νεαρός έβγαλε από το σακάκι του ένα κατακοκκόκινο, φρεσκοκομμένο τριαντάφυλλο από την ίδια εκείνη τριανταφυλλιά. «Το έκοψα από την τριανταφυλλιά σας. Τώρα να της το προσφέρετε και να της πείτε όσα δεν προλάβατε εκείνη την ημέρα. Εγώ θα σας περιμένω παρακάτω...»
Λίγες ώρες μετά επέστρεψαν στο πάρκο, μπροστά από την τριανταφυλλιά και χαιρετίστηκαν εγκάρδια, σαν παππούς με εγγονό και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του. Ο ηλικιωμένος άντρας δεν ξαναγύρισε ποτέ στο παγκάκι του πάρκου. Το ίδιο εκείνο βράδυ πέθανε στον ύπνο του από γηρατειά. Ο γιατρός που τον εξέτασε ανέφερε μόνο ένα ασυνήθιστο γεγονός. Ο ηλικιωμένος είχε σφιγμένο στο δεξί του χέρι ένα ξεραμένο τριαντάφυλλο...
Υπάρχουν τόσα πολλά που θέλω να σας πω φίλοι μου με αυτή την ιστοριούλα αλλά πιο όμορφα είναι αυτά που εσείς ίσως ανακαλύψετε διαβάζοντάς την. Εγώ θέλω όμως, πέρα απ’ όλα τα άλλα να κρατήσετε αυτό: Η αλήθεια μας λυτρώνει και δεν είναι ποτέ αργά για να πούμε την αλήθεια στους γύρω μας. Πείτε σήμερα τα αληθινά σας αισθήματα και τι πραγματικά σημαίνουν για εσάς στους κοντινούς σας ανθρώπους, γιατί τίποτα στην ζωή αυτή δεν είναι δεδομένο...
Σας εύχομαι ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο, να περάσετε όμορφα, αληθινά και να χαμογελάτε πάντα.
ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΟΥ
ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΧΟΛΙΟ ΣΕ ΛΙΓΗ ΩΡΑ
ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ