Τόσα χρόνια μες στους χάρτες μου σε ψάχνω

κι ας μην έσκυψες ποτέ στο μέτωπο μου με τα δυο σου χείλια,

ν’ αφήσεις μια ανάσα στη ζωή μου.

Κι αν η προσευχή μου οινόπνευμα μυρίζει,

καπνό και πυρετό, στο γυάλινο το κύμα τ’ όνομά σου

φωνάζω να καθρεφτιστεί η φωνή μου.

Και στην όχθη που χτενίζεσαι ακουστεί,

σαν αλμυρό τραγούδι που σου φέρνει ερωτευμένο το νερό,

και στον διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ

για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.

Κάπου η νύχτα μεσοπέλαγα κρεμιέται

στην αγχόνη τ’ ουρανού κι ο δαίμονας καβάλα στο σκοτάδι

αρπάζει την μετέωρη ευχή μου.

Και σαν άστρο καυτερό προς το νησί σου

τα λόγια μου πετάει, πληγώνοντας τα βράχια και την άμμο,

στη χτένα σου καρφώνει την ψυχή μου.

Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ

σαν αλμυρό νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό.

Κι ας το ξέρω πως στου λόγου την ανεμόσκαλα, εκεί

με περιμένει για να μου λιμάρει το σκοινί.

Πάνε χρόνια που αντίκρυ αναβοσβήνουν

τα φώτα κάποιας γης, τα φώτα κάποιας ξεχασμένης νήσου,

που λένε είναι οι κορφές του παραδείσου.

Μα το ξέρω είναι της θάλασσας τα μάγια,

δεν υπάρχει αυτή η στεριά, μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε,

γι’ αυτό σφιχτά κρατιέμαι στο κορμί σου.

Και μπροστά απ’ τους κολασμένους περνάω εγώ

σαν μια σκιά που σεργιανίζει στον Άδη τη δικιά σου μυρωδιά.

Και είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,

να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί.

Σε όλους συμβαίνει κάποιες φορές να ξεκινούν την ημέρα ή την εβδομάδα τους σιγοτραγουδώντας ένα σκοπό, ένα τραγούδι ξεχασμένο στα βάθη της μνήμης, που αναδύεται ξαφνικά και σαν έκρηξη φωτοβολίδας φωτίζει το μυαλό και την ψυχή μας. Αυτή η εβδομάδα ξεκίνησε για εμένα με αυτό το μελαγχολικό σκοπό, ένα ερωτικό τραγούδι. Ένα τραγούδι για τον δυνατότερο έρωτα που ίσως βιώνουμε, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα...

Έναν έρωτα που αν ευοδωνόταν θα φώτιζε την ξεχασμένη γη των συναισθημάτων μας, που εκεί ‘λένε είναι οι κορφές του παραδείσου...’ Αλλά έχουμε πάψει να πιστεύουμε ότι υπάρχει ‘ μιας και κανείς ποτέ του εκεί δεν πήγε’. Γι’ αυτό γυρνάμε σαν θολές σκιές στον Άδη, κουβαλώντας μαζί μας μια μυρωδιά, μια εικόνα, μια θεατρική ανάμνηση όσων ποτέ δεν ήταν δικά μας...

Αλλά πόσο μεγάλη αλήθεια είναι ότι στον έρωτα τείνουμε να ταπεινώνουμε τον εαυτό μας σε κάτι τόσο συνηθισμένο, αλλά μέσα από την σοφία των συναισθημάτων μας, τόσο αιώνιο όσο το νερό: ‘Και σταγόνα τη σταγόνα κυλάω εγώ, σαν αλμυρό νερό στους ώμους και στον ακριβό σου το λαιμό’. Και πράγματι ακριβό γιατί στα μάτια του ερωτευμένου δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ανεκτίμητο από αυτό, το αντικείμενο του πόθου...Και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε αλήθεια; Μα στο σημείο να πούμε: ‘και στον διάβολο πουλάω την ψυχή μου εγώ για να βρεθώ απόψε τυλιγμένος στου κορμιού σου το βυθό.’ Τότε μόνο γνωρίζουμε πραγματικά την αβάσταχτη μελαγχολία του έρωτα.

Η ευχή μου για αυτή την εβδομάδα είναι όλοι να νιώσετε ερωτευμένοι, όλοι να νιώσετε έστω και για μια στιγμή για τον άνθρωπο που αγαπάτε πως το αξίζει να του πείτε: ‘Και είναι λέω ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή, να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί.’

Γιατί το να νιώσετε ερωτευμένοι είναι ο δρόμος για να νιώσετε ζωντανοί...