Ο κόσμος είναι ένα μέρος εχθρικό. Αυτό μου έμαθαν πως ισχύει, αυτό μου έμαθαν να βλέπω τριγύρω μου. Ένα μέλλον αβέβαιο, ένα πλανήτη που αργοσβήνει κάτω από το βάρος δισεκατομμυρίων απρόθυμων ανθρώπων που ζουν και συναλλάσσονται στην Αγορά του κόσμου. Τα βλέμματα γύρω είναι ψυχρά, άγρια, επιφυλακτικά και με την ίδια ταχύτητα που τρέχουν τα πόδια, τρέχουν και τα μάτια κι οι καρδιές. Όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα μας λένε.

Γρήγορα και πρόχειρα έπρεπε να μορφωθούμε, γρήγορα έπρεπε να μεγαλώσουμε. Μετά πρέπει να ερωτευθούμε γρήγορα και να παραδοθούμε γρήγορα σε αγκαλιές που δεν ωρίμασαν, σε φιλιά που δεν έμαθαν να αγαπούν το στόμα που τα δέχεται. Γρήγορα γιατί τα χρόνια είναι λίγα και τα κορμιά πολλά. Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί είναι πιο εύκολη η ταχύτητα από τη σκέψη, πιο βολική η εικόνα από την ουσία, πιο αρεστή η μαγκιά από την αδυναμία.

Για αυτό το λόγο μου εξηγούν πως όσο λιγότερο σκέφτομαι τόσο πιο ευτυχισμένος είμαι. Η άγνοια είναι προνόμιο όσων γνωρίζουν την ευτυχία σε αυτό τον κόσμο. Μα ποια ευτυχία ακριβώς πρέπει να κυνηγήσω; Την ευτυχία της θερμαινόμενης πισίνας και του ακριβού σπορ αμαξιού; Την ευτυχία του τριώροφου σπιτιού και των πιστωτικών καρτών; Της πλαστικής ομορφιάς και της εικονικής πραγματικότητας της τηλεόρασης; Του κοινωνικού στάτους και της αποδοχής; Την ευτυχία των πολλών συντρόφων και του σεξ χωρίς ευθύνη;

Μια ζωή χωρίς ευθύνη λένε οδηγεί στην επιτυχία. Οι ισχυροί πατάνε τους ανίσχυρους γιατί έτσι φτιάχτηκε αυτός ο πλανήτης. Αν πατήσω τον διπλανό μου, αν με κάθε μέσο τον ανακόψω και τον απωθήσω θα είμαι νικητής. Μόλις νικήσω πια, το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να τον ξαναπατάω αραιά και που για να του υπενθυμίζω που είναι η θέση του και που η δική μου. Έτσι ο δίπλα μου γίνεται εχθρός μου και φταίει για όλα. Αυτός φταίει που δεν μπορώ να αναπνεύσω καθαρό αέρα, που δεν βρίσκω δουλειά, που δεν έχω χρόνο για τίποτα. Για όλα φταίνε οι εχθροί μου και για τίποτα εγώ.

Σε λίγα χρόνια ο δίπλα θα πάψει να είναι εχθρός μου, γιατί έχω πάψει να μισώ και μου γίνεται πια αδιάφορος. Πλέον όλοι μου είναι αδιάφοροι σε αυτή τη γη γιατί μόνο ΕΓΩ ξέρω τι είναι καλύτερο για εμένα, πως αν είμαι μόνος μου ευτυχισμένος. Μα δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος γιατί είμαι μόνος πια. Από τους αδιάφορους ανθρώπους δεν μπορώ να ζητήσω βοήθεια γιατί το να ζητάω είναι αδυναμία. Κι αν μερικοί δεν είναι απλά αδιάφοροι και είναι ακόμη εχθροί μου; Τότε θα δουν την αδυναμία μου και θα με πατήσουν σαν σκουπίδι. Αλλά τι τραγική ειρωνεία πως αυτό είμαι πια, ένα ακόμη σκουπίδι σε μια χωματερή, που όλα τα σκουπίδια συναγωνίζονται πιο θα φτάσει πιο ψηλά στο σωρό. Μέρα με τη μέρα είμαι μόνος στη χωματερή, ένα σκουπίδι έτοιμο να αφομοιωθεί...

Αδέρφια ο κόσμος ο δικός μου δεν είναι Αγορά. Ο κόσμος ο δικός μου είναι ζωντανός, γεμάτος ανθρώπους που μπορούν να σκεφτούν και να αισθανθούν. Ο κόσμος μας, αν το προτιμάτε, μπορεί να προχωρά πιο αργά, αξιοποιώντας κάθε λεπτό της μέρας σαν να ήταν η τελευταία. Το βλέμμα το δικό μου είναι ζεστό και χαρούμενο και είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Γιατί μόνο αν πρώτος ο καθένας μας ξεπεράσει τις επιφυλάξεις του θα καταφέρει να τον δουν οι άλλοι όπως πραγματικά είναι, δηλαδή σώμα, μυαλό και ψυχή.

Αυτό νιώθω ότι κάνω με αυτά τα κειμενάκια φίλοι και αδέρφια του dome (HappyCloud, Moo, KaMiKaZe, CAON, Blueview, 2046, Evangelique, Lahmacun, Lament, mme…) κι αυτό προσπαθούμε όλοι μας. Να ξεπεράσουμε τις επιφυλάξεις μας. Μέσα εδώ είμαστε διαφορετικά ζώδια χωρίς αυτή η διαφορά να μας ενοχλεί στο να συζητούμε, να διαφωνούμε, να γελάμε ή και να κλαίμε καμία φορά. Έξω στον κόσμο είναι αλήθεια ότι έχουμε άλλες δουλείές, άλλες ηλικίες, άλλα ενδιαφέροντα. Αλλά έξω αυτός που περπατά δίπλα σας μπορεί να είμαι εγώ, η HappyCloud, ο blueview και οποιοσδήποτε άλλος. Όπως δεν είστε εχθρικοί με εμάς, το ίδιο κάντε και με τους ανθρώπους.

Το πρόβλημα αυτού του κόσμου είναι πρόβλημα εμπιστοσύνης. Όλοι έχουμε πληγωθεί, όλοι έχουμε απορριφθεί, όλοι έχουμε νιώσει μοναξιά στη ζωή μας. Μα αν χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στην αγάπη, τη ζεστασιά, τη διαφορετικότητα δεν θα είμαστε ακόμη πιο μόνοι; Η ασφάλεια της αποξένωσης, τόσο γνώριμη, τόσο εύκολη, δεν μας οδηγεί τελικά σε όλα τα παραπάνω, στην ταχύτητα στις κοινωνικά αποδεκτές υλικές αξίες; Ο φόβος οδηγεί στην αποξένωση, η αποξένωση στο μίσος, το μίσος στο μαρασμό και ο μαρασμός στον ψυχικό θάνατο...

Από τότε που αποφάσισα να λέω ότι νιώθω, να είμαι αυτός που διαβάζετε που και που στο dome, να τολμώ να δείχνω αυτά που μέσα μου φωνάζουν πως πρέπει να ειπωθούν, φοβάμαι όλο και λιγότερο. Για αυτό το λόγο σας ευχαριστώ, όσοι μιλάμε μεταξύ μας, αλλά κι εσάς που δεν μιλήσαμε ποτέ και ξεκλέβετε λίγο χρόνο να διαβάσετε αυτές τις γραμμές. Ο κόσμος ο δικός μου είστε όλοι εσείς...Ένας νέος, φωτεινός υπέροχος κόσμος, γεμάτος αστέρια κοσμογονικής ομορφιάς....AHaHajhkljhlkξκκ