Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.

Κι όμως να που δεν ξέρω...

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε,
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.

Μερικά τραγούδια ξεπερνούν τη σφαίρα της ακρόασης και γίνονται καταθέσεις ψυχής, αλήθειες και κατάρες, γιατί είναι πάντα παρόντα σε ότι κάνουμε, σε ότι λέμε, σε όσα νιώθουμε...Το να αγαπάς, να δίνεσαι, να αφήνεσαι και να ονειρεύεσαι έχει και μια σκοτεινή πλευρά, μια απύθμενη άβυσσο που είναι ένα και μόνο πράγμα: Η ψυχή που μέσα από το πηγάδι του είναι μας, φωνάζει δύο προσταγές, νιώσε με, σώσε με. Την ακούμε και ποτέ άραγε? Και αν την ακούσουμε και εγκαταλειφθούμε, πόσο βαθιά θα τη θάψουμε άραγε?