Περίεργη που είναι η ευτυχία...αλλόκοτη...Αρκεί ένας ήχος, μία μυρωδιά...

Έχει μία περίεργη ιδιότητα το αγιόκλημα πάνω μου...Μου θυμίζει την μακρινή ηλικία των 5 ετών...τότε που έπαιζα χαρούμενη (μα πάντα μόνη) στον κήπο του παππού στο πατρικό σπίτι...Το καλοκαίρι άνθιζε το αγιόκλημα...και το άρωμά του κάλυπτε κάθε μελλοντική λύπη και ανησυχία...

Και έπαιρνα το καρεκλάκι μου...καθόμουν μπροστά του και το μάδιζα - πίνωντας το νέκταρ από τα λουλούδια...Και ο παππούς πάντα να μου χαμογελάει καθώς σακάτευα το φυτό...Όταν θέλω να θυμηθώ πως είναι η ευτυχία, πάντα αυτό φέρνω στο μου μου...Τότε...πριν χτυπήσουν όλα αυτά που ήρθαν μετά...

25 χρόνια μετά...έχω αγιόκλημα στο σπίτι μου...Χθες άνθισε το πρώτο μπουμπούκι...Το μύρισα....όλα ήταν εκεί...Σε ένα, ενάμησι μήνα θα το κατσιάσω πάλι τρώγωντας το νέκταρ...

Σε εσένα...που μου έμαθες πως είναι να αγαπάς...και να σε αγαπούν...