I hope you're happy now...
...I could never make you so...
you were a hard man...
no harder in this world
you made me cold and you made me hard
and you made me the thief of your heart
Winter is cold...oh!
But you're colder still
and for the first time
I feel like you're mine
I share you with the one who will
mend what falls apart
and turn a blind eye
to the thief of your heart
Ohhh you lost
Ohhh you lost all
you lost all
you lost all
I'll never wash these clothes
I want to keep the stain
Your blood to me is precious
nor would I spill it in vain
your spirit sings
though your lips never part
singing only to me
the thief of your heart
Ohhh you lost
Ohhh you lost
Ohhh you lost all
lost all
Ohhh you lost
Ohhh you lost all
lost all

http://youtube.com/watch?v=HEd95cbLIKM

Με έκανες τον ληστή της καρδίας σου...Με έκανες ψυχρό, ψυχρότερο και από το παγωμένο αέρα του Χειμώνα. Δες τα ρούχα μου, δες την εικόνα μου...Δεν θα τα πλύνω, δεν θα τα αλλάξω γιατί η μυρωδιά σου, το στίγμα από την πληγή που άνοιξες, είναι ο θησαυρός μου...
Το αίμα που περνά από την καρδιά σου, είναι η γεύση της ψυχής σου και φαντάζει πολύτιμο σαν το νέκταρ που σε ανεβάζει στον ουρανό, καυτό σαν την λάβα που ξεχύνεται μέσα από μια κοσμογονική έκρηξη, λυτρωτικό σαν αθώωση στην αμαρτία...Την αμαρτία του ληστή της καρδίας σου...
Είναι η καρδία σου που τραγουδάει και ας μην ανοίγεις τα χείλη σου. Είναι η μουσική που βγαίνει από την ψυχή σου, μοναδική, ανήκουστη, απροσδόκητα δυνατή...Καλύπτει τους ήχους γύρω μου, καλύπτει τους ρυθμούς της ωμής πραγματικότητας...Χτυπάν τα τύμπανα, δυνατά, ρυθμικά, ζωντανά...Τα ακούς όπως τα ακούω? Χορεύεις όπως χορεύω? Οι χτύποι της καρδιάς σου...
Και αν με έκανες ψυχρό, αν με έκανες να σκοτώσω μια πραγματικότητα που φάνταζε ανούσια και νωχελική, είσαι ψυχρότερη από την παγωνιά που κουβαλάω μέσα μου. Δεν είσαι δική μου, μα ούτε και δική σου. Ανήκεις εδώ και ανήκεις και εκεί, όπως όλοι οι ζωντανοί...Μα άνοιξες την καρδία σου και έγινα ο ληστής...Ο ληστής της καρδίας σου που δεν μπορεί να ανήκει πουθενά...
Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένη τώρα...Δεν μπορούσα ποτέ να σε κάνω τόσο...Κι όμως τα έχασες όλα. Τα χάσαμε όλα. Με έκανες το ληστή της καρδίας σου, με έκανες να φτάσω εκεί που άλλοι δεν μπορούσαν. Εκεί που δεν ήθελες να φτάσουν. Εκεί που δεν ήξερες ότι υπάρχει τέτοιο βάθος για να φτάσουν..Και ο ληστής παγιδεύτηκε στα βάθη σου, παγιδεύτηκε μέσα στο ίδιο το αντικείμενο που πήγε να κλέψει...Έκλεψε τελικά εσύ το ληστή της καρδίας σου.
Τώρα που φτάσαμε εδώ τα έχασες όλα και τα έχασα όλα...Με έκανες το ληστή της καρδίας σου. Σε έκανα το ληστή της δικής μου. Είμαστε ένοχοι και είμαστε παγιδευμένοι...Μια φυλακή, μια σιωπή, μια σταγόνα νερό που περιοδικά αντηχεί στο σκοτεινό κελί που φτιάξαμε για τους εαυτούς μας..Τακ, τακ, τακ...
Πάλι ένας ρυθμός, γνώριμος, από το παρελθόν...Ένας ρυθμός που μας έκανε να χορεύουμε στην παγωνιά μας, στο χειμώνα μας, τώρα μας κάνει να χορεύουμε στο κελί μας...Ο ρυθμός της καρδίας σου. Ο ρυθμός της καρδίας μου. Μα όλες οι καρδιές δεν χτυπούν το ίδιο στον έρωτα...Με έκανες το ληστή της καρδιάς σου ή με έκανες το ληστή της δικής μου καρδίας??