Δεν μπορώ να ξέρω εκ των προτέρων τη μορφή που θα λάβει αυτό το κείμενο γιʼ αυτό και θα ζητήσω συγγνώμη αν η τελική έκταση είναι μεγάλη...
20/5/2007 – 20/5/2008...Ένας χρόνος ακριβώς πέρασε από το περσινά γενέθλια που με έβρισκαν σε κατάσταση πλήρους σύχγχυσης. Μια σχέση ζωής έχει τελειώσει λίγες μέρες νωρίτερα. Μιας ζωής που τα τελευταία χρόνια έμοιαζε σαν μια μικρού μήκους ασπρόμαυρη ταίνια, με περιορισμένο αριθμό καρέ που εμφανίζονταν ξανά και ξανά...Οι πρωταγωνιστές της ταινίας έλεγαν τις ίδιες ατάκες ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρι που το τοπίο δεν είχε σημασία, η μουσική της ταινίας είχε πάψει να ακούγεται, τα λόγια είχαν χάσει το νόημά τους. Το μόνο που είχε πια σημασία ήταν η επανάληψη του καρέ, το να παίζει η ταινία χωρίς σταματημό καθώς ήταν το μόνο αμυδρά φωτεινό μοτίβο στην παγωμένη, σκοτεινή αίθουσα. Για ποιον επαίζαν οι πρωταγωνιστές; Γιατί συνέχιζε να προβάλλεται η ταινία;
Για κανέναν άλλο παρά μόνο για ένα μικρό αγόρι κάπου εκεί στην μέση της αίθουσας που φοβόταν να αντιμετωπίσει το σκοτάδι που το χώριζε μέχρι την έξοδο αλλά περισσότερο ακόμα φοβόταν τη ζωή μακριά από την αίθουσα και τα πράγματα που υπηρχαν πίσω από την κλειστή πόρτα...Και την ποθούσε την έξοδο...Κρυφοκοίταζε προς εκεί με κλεφτές ματιές όπως ένας έφηβος σηκώνει το βλέμμα του για να πρωτοκοιτάξει ντροπαλά ένα γυμνό γυναικείο κορμί. Ελευθερία, νέες προοπτικές, καθαρός αέρας, λύτρωση...Αυτή η έξοδος σήμαινε τόσα πολλά...Αχ και μόνο να μπορούσε να φτάσει ως εκεί.
Και δεν είναι ότι το αγόρι δεν είχε προσπαθήσει. Είχαν υπάρξει φορές που είχε σηκώθει από τη θέση του για να φύγει. Κάθε φορά όμως που σηκωνόταν ένιωθε ενοχές. Αν έφευγε και αυτό η ταινία δεν θα είχε λόγο να παίζει πια. Ο κινηματογράφος θα έκλεινε αν έχανε και τον τελευταίο θεατή του. Το λευκό πανί θα ξεθώριαζε χωρίς αυτόν, οι θέσεις, οι διάδρομοι, ότι είχε με τόσο κόπο φτιαχτεί θα ριμαζόταν από τον αδησώπητο χρόνο μιας και κανείς πια δεν θα ενδιαφερόταν να τα προσέχει. Και το αγόρι ξανακαθόταν.
Μέσα στη σκέψη του, μέσα στη καρδία του το αγόρι έψαχνε να βρει τη δύναμη να φύγει, να βγει έξω από το πνιγηρό σκοτάδι. Ποθούσε να ακούσει νέα λόγια, να βρει άλλους σαν κι αυτόν, να δει το χρώμα, να τυφλωθεί από το φως, να μυρίσει αρώματα και ευωδιές, να γευτεί ξανά...να ζήσει ξανά. Κάποια στιγμή μετά από καιρό το αγόρι σήκωσε το βλέμμα για να δει αν θυμόταν την ταινία που υποτίθεται πως έβλεπε από πάντα. Αν θυμόταν τους πρωταγωνιστές, τις κινήσεις, την πλοκή. Και τότε είδε...
Είδε τον εαυτό του. Είδε τη ζωή του πριν μπει στο κινηματογράφο. Είδε πρόσωπα που είχε ξεχάσει, είδε χαμόγελα που είχε αγαπήσει, είδε ομορφιά...Και κάποια στιγμή το φίλμ έφτανε στο τέλος. Αυτός και πολλοί ακόμη άνθρωποι, φίλοι και γνωστοί, ο έρωτάς του και πολλοί ακόμη ανεκπλήρωτοι έρωτες, όλοι μαζί μπήκαν στον κινηματογράφο γεμάτοι προσδοκίες...Τελευταία σκηνή, τέλος...Ένα πλήθος να μπαίνει στον κινηματογράφο.
Το αγόρι σήκωσε το βλέμμα. Που είχαν πάει όλοι; Που είχαν χαθεί; Γιατί έμεινε στο κινηματογράφο για να βλέπει σαν ταινία τη ζωή που έζησε, χωρίς να ζει κάτι παραπάνω; Ήθελε να ζει μαζί, ήθελε να μοιράζεται και να αγαπάει. Ήθελε και να αγαπηθεί και να κατακτηθεί. Ήθελε να κατακτήσει και να παλέψει πάλι από την αρχή...Να γυρίσει μια καινούργια ταινία.
Το αγόρι με περισσότερη δύναμη από ποτέ σηκώθηκε για να φύγει. Γύρισε την πλάτη στην οθόνη και με τα μάτια του έψαξε να βρει την πόρτα. Όμως τόσο καιρό που καθόταν είχε ξεχάσει να περπατάει. Σύρθηκε στο διάδρομο για λίγα μέτρα. Προσπάθησε να σηκωθεί. Έπεσε. Σύρθηκε ξανά. Ο διάδρομος μύριζε σκόνη, σύψη, σαπίλα. Τον απωθούσε, τον αηδίαζε αυτό το μέρος πια. Σύρθηκε κι άλλο μέχρι εκεί που βρισκόταν η πόρτα. Προσπάθησε πάλι  να σηκωθεί για να φτάσει το πόμολο. Απέτυχε. Απέτυχε πολλές φορές. Ξανά και ξανά. Πίστευε πως ο κινηματογράφος τον βασάνιζε τόσο καιρό. Τον είχε αιχμαλωτίσει. Αλλά έκανε λάθος. Δεν έφταιγε ο κινηματογράφος, δεν έφταιγαν το καθίσματα, η ταινία και οι διάδρομοι. Για πρώτη φορά το αγόρι κατάλαβε πως έφταιγε το ίδιο. Μόλις το κατάλαβε θυμήθηκε. Μόλις θυμήθηκε χαμογέλασε κι όταν χαμογέλασε περπάτησε και βγήκε έξω. Έξω στο φως...
Όταν βγήκα από τη συνήθεια της ζωής μου, κάποιες μέρες πριν από τα περσινά μου γενέθλια, όταν ξέφυγα από την ψευδαίσθηση ασφάλειας που είχε γίνει δυστυχία, δεν με ήξερα πια. Έπρεπε να ανακαλύψω τον εαυτό μου ξανά. Την ψυχή μου, τα θέλω μου, τις ιδιαιτερότητές μου. Είχα προτερήματα; Είχα μειονεκτήματα; Ποια ήταν αυτά; Πως θα τα έβγαζα πάλι προς τα έξω;
Η αλήθεια είναι ότι μέσα από την διαδικασία που πέρασα τον προηγούμενο χρόνο κατάλαβα ένα πράγμα. Μόνος κάνεις δεν μπορεί να προχωρήσει. Όλοι χρειάζονται, αν όχι βοήθεια, την παρουσία μερικώς ανθρώπων που μπορείς να τους λες φίλους. Φίλους που χαίρενται με κάθε βήμα που κάνεις, που σε παροτρύνουν όταν πισωπατάς, που στεναχωριούνται όταν χάνεις μάχες αλλά που χαίρονται όταν τις κερδίζεις. Φίλους που ξέρουν ότι οι μάχες μας είναι προσωπικές και σε αφήνουν να πολεμήσεις μόνος, ακόμη κι αν θες ή θέλουν να πολεμήσουν για εσένα. Γιατί μόνο αν κερδίσεις μόνος τη μάχη προχωράς. Μόνο αν χάσεις τη μάχη μόνος μαθαίνεις. Αλλά όταν αποσύρεσαι από τη μάχη, τότε χρειάζεσαι τους φίλους για να μοιραστεί τη χαρά της νίκης, την έξαψη της δράσης, τη λύπη της ήττας, τη γιατρειά των τραυμάτων.
Μιλώντας για φίλους, δεν θέλω να αναφερθώ εδώ στα 2-3 άτομα που με ξέρουν από τα μικρότατά μου και η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μου έχει εκφραστεί προς εκείνους από χρόνια. Εδώ θα αναφερθώ στους νέους, πανέμορφους φίλους, υπέροχους ανθρώπους που γνώρισα με αφορμή το stardome.
Ποτέ δεν πίστευα ότι η μέρα που εγγράφηκα στο site θα σήμαινε τόσες αλλάγές, τόσες εμπειρίες, τόσες γνωριμίες. Όμως αυτό συνέβη. Βρέθηκα εδώ, ανάμεσα σε ανθρώπους που τόσα έχουν περάσει, τόσα ξέρουν από εμένα περισσότερα. Άνθρωποι έμπειροι στη ζωή περισσότερο από εμένα. Κι όμως έδεσα τόσο όμορφα, τόσο μαγικά μαζί τους...
Happy Cloud, Astropeleki, Evangelique…Οι 3 φωτιές που άλλαξαν τη ζωή μου όσο λίγοι άνθρωποι το έχουν καταφέρει. Σας ευχαριστώ για την παρέα, για τη φιλία, την αγάπη. Σας ευχαριστώ που μοιραστήκαμε χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος το παρελθόν μας, τις ιστορίες μας, τους φόβους μας και τις προσδοκίες μας. Δεν μπορείτε ίσως να φανταστείτε το πόσο καλό μου έχει κάνει η παρουσία σας στη ζωή μου. Σας λατρεύω την κάθεμια ξεχωριστά για ότι είστε, για ότι λέτε και για ότι κάνετε. Τα φετινά μου γενέθλια έχουν τη θέρμη των Ήλιων σας στο Κριό και τον Λέοντα.
mme, λατρεμένο μου γειτονάκι σε ευχαριστώ για τις συζητήσεις μας, τα γέλια και τις λύπες μας. Για τα γεύματα με τσίπουρο. Για τη στήριξη και τις συμβουλές (ξέρεις εσύ) και πάνω από όλα που πιστεύεις σε εμένα και το λες όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Τα φετινά μου γενέθλια έχουν κάτι από τη ζυγίσια αρμονία που βγάζεις προς τα έξω σε όσους σε ξέρουν και σε αγαπάνε.
Euterpi, υδροχόα μου αγαπημένη. Είσαι ένα υπέροχό πλάσμα και μην επιτρέψεις ποτέ και σε κανένα να σου πει κάτι άλλο, μην πιστέψεις ποτέ κάτι άλλο. Ξέρεις πολύ καλά, μετά από τόσες και τόσες ώρες κουβέντας τη γνώμη μου για εσένα και πόσό πολύ σε εκτιμάω και χαίρομαι που βρέθηκες στη ζωή μου. Τα φετινά γενέθλια μου έχουν κάτι από την τρέλλα και την χαρά και την αγάπη του ήλιου σου!!
Moo και Ofisofi, αγαπημένες μου αδερφές (στη Μooσχα αδερφές μου!!!), ταυρολέαινες μου λατρεμένες. Σας ευχαριστώ την κάθεμια ξεχωριστά για κάθε κουβέντα, για κάθε σκέψη και για κάθε προτροπή, για κάθε συμβουλή. Σας ευχαριστώ για την αδερφική μας αγάπη και για την αίσθηση ότι υπάρχει κάτι που μας συνδέει πέρα από τον Ήλιο μας. Είστε οι αδερφές που δεν είχα ποτε. Είστε οι αδερφές που βρήκα.
Dreamshow και Giath σας ευχαριστώ για την ανάδραση, τις κουβέντες, τις ανταλλαγές απόψεων και για το ότι με δεχτήκατε από την πρώτη στιγμή με χαμόγελο και θετική διάθεση. Blueview και Hunter σας ευχαριστώ για τις κουβέντες και για τις όμορφες στιγμές (16/2/2008 δεν ξεχνώ ποτέ!!!). KaMi διδυμοθεά μου σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια και το φλογερό σου ταμπεραμέντο. Και επίσης lah, TART, CAON, lamantarini, kavvadia, psy, zouzou, JohnyG, astropet, οι κουβέντες μας πάντα με ευχαριστούν και με διαμορφώνουν. Σας ευχαριστώ κι εσάς για τον χρόνο που πέρασε.
Τέλος, είμαι ευγνώμων σε εσένα GPano. Για το νέο κόσμο που ανοίγεται  μπροστά μου, που ξεκίνησε από το Stardome και που θα με πάει και με πηγαίνει παρακάτω, κυρίως σαν άνθρωπο. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω την εμπειρία της συναναστροφής και της συζήτησης μαζί σου. Ευχαριστώ βαθιά που μπορώ να αισθάνομαι και να σε λέω φίλο μου.
Τα φετινά γενέθλια είναι γεμάτα στιμγές που μου χαρίσατε εσείς και είναι από τα πιο ευτυχισμένα ως τώρα. Σας φιλώ και εύχομαι πάντα ότι καλύτερο σε όλους.
Υ.Γ: Συγχωρέστε αν κάποιον ξέχασα να αναφέρω...