Ο άνεμος θα καίει στη γη του Νείλου
μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά
στον τροπικό όπως θα 'σαι του Καρκίνου
μέσα σου θα γεννιέται μια θεά

Μ' άγιο καπνό θα υφάνεις το χρησμό σου
για να μου δώσεις όταν θα ζητώ
να μπω ιεροφάντης στο ναό σου
να σ' ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά

Θα σου αγοράσω στο Καρνάκ μπακίρια
με καλλιτέχνες θα τα πούμε ιθαγενείς
τις νύχτες θα σου κάνω τα χατίρια
όσα ποτέ σου δε σου έκανε κανείς

Θα 'μαι η πηγή στην όαση της Σίβας
θα είσαι ο διαμαντένιος ουρανός
Θα γίνεις η βασίλισσα της Θήβας
κι εγώ ένας μαγεμένος Φαραώ

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι
θα πουλάν τα δυο σου χείλη
δυο περιουσίες και άλλη μια
τέσσερις εγώ θα δώσω
θα πληρώσω όσο όσο
να μου κάνουν μια μελανιά

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης

10 το πρωί...Κυριακή και πρώτη του μήνα...Το ραδιόφωνο παίζει ξανά την Αγορά του Αλ Χαλίλι και ένα ποστ αναμνήσεων νιώθω πως πρέπει να αναδυθει.
Σαν ιεροφάντης, σαν δόκιμος ιερέας και μοναχός απέδωσα τιμές και ζήτησα χρησμούς. Σε ερμήνευσα και ερμηνεύθηκα, ανέβηκα ψηλά και έγινα μαγεμένος Φαραώ μόνο και μόνο για να βρω τον εαυτό μου λίγους μήνες μετά στην ίδια θέση, στη θέση του ιεροφάντη, να αναζητώ που λάθεψε ο χρησμός, ψάχνω να βρω τα δώρα και τις τιμές...
Θυμάμαι το χειμωνιάτικο βράδυ στο Θησείο. Περπάτημα και κουβέντα μετά από μια όμορφη έξοδο. "Ας τραγουδήσουμε..." είπε εκείνη, 1 τη νύχτα, στο μικρό σοκάκι που ακολουθεί τις γραμμές του τρένου. Τι όμως? Το μυαλό μου σαν λατέρνα άρχισε να αναπαράγει τη μουσική από αυτό το τραγούδι. Πάντα πιστεύω στο ένστικτο και έπιασα το χερούλι της λατέρνας του μυαλού. Και ήταν μια το βράδυ, ήταν στο Θησείο που τραγούδησα μαζί της και δεν το είχα ξανακάνει. Εκεί καταλάβα πραγματικά τι σημαίνει ζωή, τι σημαίνει να αφήνεσαι, τι σημαίνει να διασκεδάζεις απουσία κόσμου, απουσία μπάντας, απουσία αλκοόλ αλλά με παρουσία...Η παρουσία είναι το παν. Δύο άνθρωποι που διασκεδάζουν μαζί, παρασύρονται μαζί και κάνουν τρέλες μαζί είναι μια παρουσία, μια ενέργεια που διακόπτει την ροή του σύμπαντος. Δεν μπορώ να εξηγήσω με άλλο τρόπο γιατί ο χρόνος πάγωνε και τα λεπτά έμοιαζαν με ώρες...
Από τότε δεν ξανάκουσα το τραγούδι μέχρι που σήμερα ξύπνησα με αυτό. Θυμήθηκα όμορφες στιγμές που έζησα και μέσα στην εγωιστική μου φύση ευχήθηκα να επαναληφθούν. Με το ίδιο πρόσωπο, στα ίδια μέρη, με το ίδιο τραγούδι...Είναι άραγε εγωιστική η αναζήτηση της ευτυχίας; Ή μήπως είναι η ανάμνηση πιο δυνατή από την λογική του σήμερα και του τώρα; Αλήθεια άνευ παρουσίας πως λογίζεται το σήμερα; Πως ορίζεται το τώρα;