Πολλές καλησπέρες! Έχω παρατηρήσει πως τα post των προηγούμενων εβδομάδων, αλλά και αρκετά από τα σχόλια στις συζητήσεις που κάνουμε εδώ, είναι "φορτισμένα" και "χρωματισμένα" από τις διελεύσεις που ο καθένας από εμάς τραβάει... Λογικό και απόλυτα φυσιολογικό, άλλωστε και εγώ η ίδια κάπως έτσι ξεκίνησα την πορεία μου εδώ μέσα, όταν τα είχα χάσει εντελώς με την επιστροφή του Κρόνου... Διαβάζοντας και συζητώντας, έμαθα πολλά...Και κατέληξα στο εξής απλό: Πάντα υπάρχει κάποια όψη στον γενέθλιο που μας ταλαιπωρεί! Και πάντα υπάρχει και το αντιστάθμισμά της όμως...Πάντα (μα πάντα γμτ) υπάρχει κάποια διέλευση...να μας ταλανίζει...Δεν ξέρω πως να το πω, αλλά μερικές φορές μου φαίνεται έως αστείο...Μαμαααα! Έχω επιστροφή Κρόνου! Μπαμπαααα! Ο Ποσειδώνας τετραγωνίζει την Αφροδίτη μου! Ξαδέρφηηηη! Ο Πλούτωνας είναι σε αντίθεση με τον ωροσκόπο μου! Βοήθεια γειτόνοι δηλαδή... Και μια αγωνία...ως πότε...μέχρι που θα φτάσει...πόσο ακόμα...αδιέξοδο...φως στο τούνελ... "Ησυχάζουμε" από το ένα...μας έρχεται το άλλο...Κρόνος στον 1ο οίκο; Να δείτε τι όμορφα που είναι όταν μπαστακώνεται στον 2ο! Ή όταν ο Ποσειδώνας αφήνει τον 7ο για να πιάσει τον 8ο και να κάνει άλλο πανηγύρι από εκεί... Σίγουρα υπάρχει αγωνία, αγανάκτηση και απελπισία πολλές φορές...αλλά, αναρωτιέμαι...Μήπως κάνουμε κάτι λάθος; Μήπως έχουμε μάθει να δίνουμε τόση έμφαση στα "κακά" και "δύσκολα" που δεν μπορούμε να δούμε και τα "καλά" τα οποία συμβαίνουν την ίδια στιγμή; Το ερώτημα είναι...Γιατί τόση απελπισία; Γιατί τόση μιζέρια και κλάψα; Δεν προσπαθώ σε καμία περίπτωση να υποβαθμίσω συναισθήματα, αλλά πότε ακριβώς σταματήσαμε να είμαστε ανοιχτοί και αισιόδοξοι; Πότε γίναμε τόσο πεσιμιστές και μοιρολάτρες; Αν μου έχει μάθει κάτι η Αστρολογία μέχρι τώρα, αυτό είναι η αυτογνωσία. Να βλέπω τάσεις και να αποφασίζω τι θέλω να της κάνω...Θα τις "δουλέψω" ή θα της αφήσω να με κάνουν ότι εκείνες θέλουν; Θα επαναπαυτώ έχοντας μια θετική όψη στον χάρτη, ή θα την ενδυναμώσω; Η Αστρολογία με έχει μάθει πώς μπορώ να εξομαλύνω κάτι "κακό", αντισταθμίζοντάς το με κάτι "καλό". Γιατί όλα εδώ είναι. Και τα δύο υπάρχουν...τι διαλέγουμε όμως να δούμε; Τελικά, όλα έρχονται και παρέρχονται...Το θέμα είναι, εμείς τι κάνουμε για αυτό; Κλαίμε ή αναλαμβάνουμε δράση; Βλέπουμε μόνο τα άσχημα, μόνο τα όμορφα, ή την γενικότερη εικόνα; Η ζωή είναι γεμάτη επιλογές...Από το τι θα φορέσουμε για να πάμε στην δουλειά, μέχρι το πως θέλουμε να δούμε την ίδια την ζωή. Η δική μου εμπειρία και οπτική, μου λέει πως η γενικότερη εικόνα είναι και η πιο όμορφη και πολύτιμη. Τα έχει όλα - και είναι αληθινή. Έχει σιωπή και σαματά, ζέστη και κρύο, συντροφικότητα και μοναξιά, ανατολές και ηλιοβασιλέματα. Κανένα από αυτά δεν υπάρχει χωρίς το άλλο...Αν υπήρχε μόνο το ένα, δεν θα ξέραμε την διαφορά. Πολλές καληνύχτες! ΥΓ 1 Και κάτι εντελώς, μα εντελώς, άσχετο! Zouzouna σε ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες την τοξοτο-σελήνη σου, περνάω υπέροχα μαζί της! ΥΓ 2 Το πιάσατε το υπονοούμενο;