Μιλούσα με έναν φίλο προχθές. Τον καλύτερο μου φίλο. Ο Μ. ήταν πάντα η αντί - εικόνα μου. Ένας αιώνιος ονειροπόλος εγώ (κι ας είμαι Ταύρος), ένας αιώνιος οπαδός του εδώ και του τώρα εκείνος (κι ας είναι Δίδυμος). Τα Χριστούγεννα για εμένα ήταν πάντα ελπίδα. Τι σκατά ελπίδα θα με ρωτήσετε; Ελπίδα ότι είναι όπως τα έβλεπα στην TV. Παιδάκια στους γιορτινούς δρόμους να βγαίνουν φωτογραφία με τον Άγιο Βασίλη (τον πράσινο έτσι; Τον original) μαζί με τον μπαμπά τους. Η μαμά στο σπίτι να πλάθει τα κουλουράκια, τα γλυκά, τις πίτες... Σαμπάνιες και γέλια... Μικροαστικές εικόνες της δυτικής κοινωνίας για να πουλήσουν ότι απόθεμα υπάρχει στις αποθήκες οι εταιρίες άλευρων, ζάχαρης, γάλακτος και ποτών. (Για τις γαλοπούλες δεν θα μιλήσω. Αυτές όταν ήμουν μικρός ήταν, ως επί το πλείστον, ξενόφερτες, εκ Ιταλίας. Τότε η Ιταλία μου φαινόταν πολύ μακρία.
Επίστρέφω στον Μ. Για εκείνον τα Χριστούγεννα είχαν απομυθοποιηθεί πολύ νωρίς, πριν γνωριστούμε ακόμη. Αδιαφορούσε για τα δώρα (έδειχνε τουλάχιστον), εκνευριζόταν κάθε φορά που έπρεπε να πάει στο γιορτινό τραπέζι με την οικογένεια του. Ήθελε περισσότερο να μένει σπίτι και να παίζει PC Games παρά να φάει τη γαλοπούλα της γιαγιάς. Προφανώς τον αποκαλούσα τρελό. Που μπορούσε να έχει αυτές τις ευκαιρίες, αυτές τις χαρές...Κι εγώ;
Τι να θυμηθώ από Χριστούγεννα και τι να αφήσω. Θυμάμαι τη μάνα μου να δουλεύει το "συνεχές ωράριο" (αχ πόσο πομπώδης έκφραση μου είχε φανεί όταν το πρωτάκουσα στα 7 μου). Να φεύγει 8 το πρωί και να γυρίζει 9 το βράδυ. Όσο η γιαγια και ο παππούς ήταν καλά, και εγώ αρκετά μικρός περνούσα τη μέρα μου εκεί. Άντε να πήγαινα και μέχρι τον ξάδερφο μου, ένα στενό πιο πάνω, να παίξουμε με τα playmobil (στα 8-10), μετά με το ηλεκτρονικό του (10-11) και μετά με τους Power Rangers (11-13)... Το συνεχές ωράριο ήταν πάντα εκεί, ο εχθρός μου, ο κακός μου δαίμονας, το τραύμα του Κάιν που πάντα φέρω. Ναι του Κάιν, γιατί μπορεί να μην είχα αδερφό, αλλά υπήρχε το συνεχές ωράριο που μου στερούσε τα οικογενειακά Χριστούγεννα. Σαν ένας ετεροθαλής αδελφός που η μάνα μου έπρεπε να είναι περισσότερο μαζί του. Και ο πατέρας μου; Αφού χώρισαν άντεξε να κάνει 3 χριστούγεννα εδώ. Μετά άρχισε να γυρίζει τον κόσμο. Κόστα Ρίκα ένα χειμώνα, μετά Λονδίνο τον επόμενο και μετά Ολλανδία όπου αποφάσισε να μείνει για πάντα. Χριστουγεννιάτικο δώρο του μπαμπα για πολλά χρόνια ήταν το τηλεφώνημα για τα χρόνια πολλά και οι κάρτες. Καμία δεν κράτησα. Όλες φετούλες και στον κάδο.
Λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή που σε κάνει να νιώθεις πάλι παιδί. Σκατούλες! Δεν θα ξεχάσω τα Χριστούγεννα που ο παππούς ήταν στο νοσοκομείο, η μάνα μου μετά το συνεχές ωράριο να βαράει όλα τα νούμερα της σκοπιάς δίπλα του και εγώ σπίτι με τη γιαγια (στα πρώτα στάδια της άνοιας) να μαγειρεύω μια ριμαδο - μπριζόλα (Γιώργο ξέρω ότι είναι δικιά σου έκφραση, αλλά μου ταιριάζει γάντι!!) για να φάει όταν γυρίσει από το 7ο του ΙΚΑ. Υπήρχε λοιπόν το σαλόνι,με κλειστά τα φώτα και το σκοτάδι παρέα, υπήρχε το δέντρο με τα φωτάκια που αναβόσβηναν και εγώ εκεί να φιλοσοφω στα 15 μου τι σημαινεί η έκφραση το "Πνεύμα των Χριστουγέννων". Και κατέληξα τότε πως μέχρι τότε ζούσα με το Πνεύμα των επόμενων Χριστουγέννων. Ναι, η ελπίδα που ανέφερα πιο πάνω.
Ο παππούς έφυγε τελικά, η γιαγιά λίγο μετά, το νερό κύλησε στο αυλάκι που λέει και ο λαός (ή τα σκατόνερα που λέω εγώ) και μεγάλωσα (δόξα το Μεγαλοδύναμο ή τον Μεγαλόσαδιστή, όπως θέλετε πείτε τον). Έρχομαι στο σήμερα. Στην κουβέντα που είχα με τον Μ. (έτσι δεν ξεκίνησα;). Ο Μ. είναι ενεργός κουμουνιστής (η θρησκεία είναι το όπιο του λαού και τα συναφή, μοιράζει ριζοσπάστη τις Κυριακές), μορφωμένος πλέον (μηχανικός) αλλά πάντα η αντι - εικόνα που γουστάρω να βλέπω, να μιλάω, να συγκρίνω. Μέρες που είναι, μιλήσαμε για το τότε, για εκείνες τις μέρες που εγώ ζήλευα τα οικογενειακά ρεβεγιόν του και εκείνος τη δική μου απουσία από αυτά. Και μου μίλησε:
"Η γιαγια μου ήθελε πάντα να ελέγχει τα πάντα. Όλα έπρεπε να τα εγκρίνει για όλους. Έπρεπε όλοι να είμαστε στρατιωτάκια των ορέξεων της. Τον πατέρα μου δεν τον ήθελε ποτε για γαμπρό και δεν συγχώρεσε τη μάνα μου ποτέ που τον παντρεύτηκε ενώ εκείνη δεν τον είχε εγκρίνει. Έτσι σε κάποια ρεβεγιόν απλώς τσακώνονταν και σε κάποια άλλα προσποιούταν πόσο ευτυχισμένη οικογένεια είμαστε όλοι. Να πάνε γαμ*** έλεγα εγώ! Δεν ήθελα κανέναν τους. Τα Χριστούγεννα είναι ένα ψέμα γιατί ωραιοποιούν το μεγαλύτερο ψέμα - την οικογένεια του 20ου αιώνα." Δεν ήξερα αν έπρεπε να ανακουφιστώ ή να λυπηθώ, να του "Δεν πειράζει!" ή να του πω "Καλά να πάθεις!". Όλοι κάτι κουβαλούν, οπότε προτίμησα να το βουλώσω.
Τελικά τι είναι τα Χριστούγεννα; Ποιο είναι το νόημα; Ποιό είναι το Πνεύμα; Όσο μεγαλώνω τείνω να πιστέψω πως τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή για όσους δεν προσποιούνται. Ο Ιησούς γεννιέται και όπως όλα τα παιδιά είναι γυμνός. Αυτό συμβαίνει τα Χριστούγεννα. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη γύμνια μας αν θέλουμε, είμαστε ειλικρινής σε εκείνους που το αξίζουν. Δεν έμαθα ίσως ποτέ το νόημα των οικογενειακών χριστουγέννων. Μάλλον δεν θα το μάθω και ποτέ (Σελήνη τετράγωνο πλούτωνας γαρ) και δεν με ενδιαφέρει να το μάθω. Τα παιχνίδια μου ήταν πάντα λιγότερο λαμπερά, το δέντρο είχε όντως σπασμένο αστέρι, τα φωτάκια ήταν καμένα και είχα απαίσια φωνή όταν έλεγα τα κάλαντα... Τώρα πια όμως οι φίλοι μου είναι λαμπεροί και αυθεντικοί, τα αστέρια που αγαπώ βρίσκονται στον ουρανό και δεν σπάνε ποτέ, τα φωτάκια είναι τα μάτια των παιδιών που μου λένε τα καλάντα με υπέροχη φωνή και όχι σαν τη δική μου γαϊδουροφωνάρα. Τα Χριστούγεννα θυμάμαι τα τραύματα μου αλλά αισθάνομαι καλά ξέροντας ότι κάποια τα επουλώνω. Ας ψήσουν οι άλλοι γαλοπούλα λοιπόν (που πλέον βγάινουν και ντόπιες)....

http://www.youtube.com/watch?v=EJmGym7Ag9I

Χριστούγεννα
Δεν περιμένω όμως τίποτα πια
Τον Αι Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
Κι είν' ένας πρώην Έλλην αριστερός
Ένας θνητός
Με τ' όνειρό του δίχως στέγη καμιά
Και το ανοιξιάτικο κορίτσι, μαμά
Πλακώνεται απ' τη συνταγή την παλιά
Οι μυρωδιές μυρίζουν κάτι βαρύ
Κάποια πληγή
Που απλώς δεν θέλουμε ν' ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα

Τα πλεϊμομπίλ μου είν' εξαιτίας μου κουτσά
Σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά
Ίσως για κάποιους νά 'ναι ακόμα γιορτή
Μα ποιοι είν' αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα

Κι ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
Πάντα με πάει σ' ενός σταυρού τα καρφιά
Και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
Σε άλλον αμνό
Έτσι ήταν πάντα κι έτσι θά 'ναι ξανά

Χριστούγεννα

Κι εσύ τι θες απ' τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
Και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
Πως σε μισώ
Θες νά 'σαι η ίδια και ν' αλλάζω εγώ
Με θες προσωπικό σου δημιουργό
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
Λάμπω εγώ
Με μ' ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα

Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
Το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
Να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
Να 'ναι ανοιχτό
Ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα

Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
Βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
Γιορτάζω για ν' αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
Χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια