Σκοτεινά αρώματα μου ψιθυρίζουν,κοντά μου σβήνοντας γλιστρούν τα κύματα, Σαν γυναικεία μαλλιά αστράφτουν, απλώνουν, ανυψώνονται Κι αστέρια νέα καίνε στους αρχαίους ουρανούς, Πάνω απ'την απαλή βουή της θάλασσας στη Χαβάη. Και τότε μου 'ρχεται στο νου, μα φεύγει, πάλι επιστρέφει, μα την ξεχνώ ξανά, Και πάλι τη θυμάμαι, μια ιστορία που άκουσα ή ήξερα, Μια άδεια ιστορία ματαιότητας και πόνου, Για δύο που αγάπησαν -ή δεν αγάπησαν- και έναν ακόμη Που η ταραγμένη του καρδιά έκανε το κακό, έτσι άσκεφτα, πολύ παλιά, δίπλα σε κάποια άλλη θάλασσα. Ρούπερτ Μπρούκ "Γουακίκι"