Υπόγεια σκοτεινά, περιμένουν εκείνα τα βήματα που θα δώσουν παλμό στον ήχο της σιωπής.
Ποιός θα τολμήσει να κατέβει και να τα ψιλαφήσει;
Ποιός αντέχει να κατέβει εκεί που όλοι σκιάζονται; εκεί που για χρόνια κανείς δεν έπραξε;
Εγώ θα κατέβω γιατί πρέπει να γυρίσω πίσω για να κοιτάξω μπροστά

Τίποτα από τα απάτητα δεν σου κινεί την περιέργεια;
Δεν υπάρχει ένα τσίμπημα να σε κάνει να πεταχτείς από το πουπουλένιο στρώμα που σε σκεπάζει;
Ακου τα χτυπήματα στους τοίχους....

-Δεν θέλω...
-Αγνοείς το κάλεσμα, αυτό κάνεις και γυρίζεις πλευρό εκεί που είναι απάγγιο

Αυτά τα υπόγεια περάσματα, αυτές οι αφεγγάριαστες γωνιές, κρύβουν αλήθειες...
τα ξέφτια όνειρα, τις μετρημένες μπουκιές, τα κενά βλέματα, τα άδεια σώματα...
Αλίμονο σε αυτούς που δεν θέλουν το άλλο μισό της δανεικής ευτυχίας

-Δεν πιστεύω
-Εχασες την πίστη σου μέσα από το προφανές. Το διπλωμένο σεντόνι, το ατσαλάκωτο πουκάμισο, γλυκό νεράντζι. Κράτησες την εικόνα όπως σου την έδωσαν και δεν έδωσες ΤΙΠΟΤΑ. Οι νότες που δεν πάτησες δεν έγιναν τραγούδι, είναι εκεί κάτω κρυμμένες και λαχταράνε να ξεπηδήσουν να σε αγκαλιάσουν.

Τα υπόγεια είναι εκεί γιατί κάτι έχουν να σου ψιθυρίσουν: Ζ Ω Η
Δεν θέλω να τα αγνοήσω. Αν το κάνω θα μείνω πάντα με τη στιφή γεύση από το νερατζάκι....

-Κατεβαίνω
-Φως δεν θα πάρεις;
-Δεν το χρειάζομαι, πίστη έχω και με πάει στα σίγουρα. Κοιμήσου εσύ, ζωγράφισε το πρόσωπό μου στη σκιά σου και ίσως με γνωρίσεις πάλι.....

Καληνύχτα