έφτασα χωρίς να σκεφτώ καν, που πηγαίνω.....
τα λιγοστά υπάρχοντά μου πρόχειρα σε μια τσάντα και την καρδιά στα χέρια....

το καράβι σχεδόν άδειο, με μια μελαγχολία διάχυτη σαν κάτι να λείπει....
άνθρωποι σκυφτοί και άκεφοι και εγώ να νιώθω σαν εκείνο το ψαρόνι που ήρθε και έκατσε
στα κάγκελα.
Ελεύθερη και μόνη ταυτόχρονα αλλά δυνατή που είχα φτάσει μέχρι εκεί....

η εικόνα καθάριζε όσο φτάναμε στο λιμάνι και το μυαλό τρέχει
πιο γρήγορα από τα σύννεφα....

δεν ήξερα αν έπρεπε, ήξερα ότι ήθελα να είμαι εκεί....
ήξερα πως θα περνούσα μια δοκιμασία επιβίωσης αλλά ήθελα και αυτό ήταν αρκετό.

κάτι με έσπρωχνε να στριμωχτώ ανάμεσα σε ξένα όνειρα, σε άγνωστες γειτονιές, αλλά
έφυγα για να κλέψω τη μια και μοναδική στάλα ευτυχίας...
ή δυστυχίας; ο χρόνος θα δείξει...

ήταν λίγες οι φορές στη ζωή μου, που τόλμησα να δισχίσω το άγνωστο....
να συγκρουστώ με την επιθμία, να τσακίσω τον προστατευτικό φλοιό μου,
να κλέψω το χαμόγελο του λάθους και να το κρεμάσω στο στήθος,
να ανακατευτώ στο πλήθος και να παρασυρθώ σε άλλες εικόνες.

ήταν όμως η μια και μονάκριβη στιγμή ευτυχίας...
τα είχα καταφέρει και αυτή ήταν η δική μου επιβράβευση....

όσες φορές νιώθω λίγη και μικρή, ανατρέχω σε εκείνη τη σύντομη φυγή μου
και γλυκαίνει το ασήμαντο, μεγαλώνει η ανάγκη να αγαπήσω ξανά αυτό που είμαι
ικανή να κάνω.
Αυτό που μέχρι χθες αγνοούσα πως μπορούσα

τελικά η πιο μεγάλη ανακάλυψη είναι η ανάγκη που εκφράζεται
και η ικανοποίηση αυτής.
Πόσα λεπτά χαράμισα στις ώρες αναμονής, πόσα καράβια έχασα....

πόσα θέλω στέρησα σε ατέρμονες συζητήσεις....

ησυχία....