Φόβος...
"Τι θα πει η κοινωνία; Αν φύγω τι θα κάνω με τα παιδιά; Δεν μπορεί να έχω αποτύχει στη ζωή μου τόσο... Και αν του πω ότι δεν το θέλω πια; Όμως τον χρειάζομαι! Βγάζει καλά χρήματα, είναι καλός πατέρας. Σύντομα θα πάρει και την προαγωγή του. Τα παιδιά τον αγαπάνε... Καλύτερα το θέατρο της ευτυχίας παρά τα παιδιά μου να ζήσουν με χωρισμένους γονείς... Τώρα θα είχα κάνει καριέρα... Θα ήμουν διευθύντρια, θα είχα σκοπό, στόχο, νόημα... Και η μαμά το ίδια έκανε. Πώς κατάφερα να ακολουθήσω τόσο πιστά τη δική της ζωή... Πνίγομαι. Αέρας. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο. Αλλά όχι! Όχι! Δεν θα του μιλήσω εγώ πρώτη! Δεν θα φανώ πάλι η αδύναμη. Ας ανοίξει αυτός το ριμαδόστομά του..."
Φόβος...
"Τέλειωσε κι αυτό το βράδυ. Μαλακίες... Οι ευτυχισμένοι κουμπάροι με τα χαμογελαστά πρόσωπα... Αηδία. Το στόμα μου είναι πικρό, σαν προάγγελος εμετού. Αφού την κερατώνει. Δεν μπορεί να μην την κερατώνει! Τόσο χαμόγελο... Τόση χαλαρότητα. Τόση χαρά... Και η δικιά μου το ριμαδόστομά της το ανοίγει μόνο για να ζητήσει, να γκρινιάξει. Ούτε ένα χαμόγελο. Ούτε μια καλή κουβέντα. Με μισεί. Το ξέρω ότι με μισεί. Την κλείνω και με κλείνει. Δεν την αντέχω. Και όταν γνωριστήκαμε και στην αρχή όταν παντρευτήκαμε, την είχα αγαπήσει για το χαμόγελο της. Τώρα είναι σαν τσαλαπατημένη μαργαρίτα, τσακισμένη, γερνάει... Πως θα γεράσω μαζί της; Πως θα την αντέχω; Πρέπει να την χωρίσω! Πρέπει να φύγω! Όμως σε όλους δείχνουμε τόσο ευτυχισμένοι. Τι θα πουν οι γονείς μου! Θεέ μου τι ντροπή! Και στο γραφείο; Θα είμαι ο "διαζευγμένος" και τέρμα τα όνειρα για προαγωγή! Και είναι και τα παιδιά! Όχι! Τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να καταλάβουν τίποτα. Μπροστά τους όλα θα είναι τέλεια. Και η σιωπή. Αντέχεται η σιωπή... "
ένας από τους μεγαλύτερους φόβους, είναι όλα να εννοούνται και να μην λέγεται τίποτα
''Μπροστά τους όλα θα είναι τέλεια. Και η σιωπή. Αντέχεται η σιωπή... "
για καιρό, χρόνια ίσως, παρακολουθούσα το ίδιο έργο χωρίς να δρώ, πόσο μάλλον να αντιδράσω....
για μια στιγμή που όλα άλλαξαν, η φωνούλα έδωσε τη θέση της στη φωνή και σκέπασε το χώρο, σχεδόν εγκαταστάθηκε!
τώρα μπορώ να μην αποσύρομαι σε άλλο δωμάτιο για να μην βλέπω..
τώρα μπορώ να λύσω τα σχοινιά και να φύγω...
τώρα μπορώ να με αγαπήσω γι αυτό που γεννήθηκα..
τώρα μπορώ να αφεθώ στα όνειρα..
Η σιωπη.. τα παιδια.. ακομη χειροτερο απο τις φωνες και ολα μπροστα στα παιδια.. νομιζω..
"Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς"
Αυτα τα ζευγαρια δεν εχουν λογο υπαρξης... ειναι θλιβερο.. ματαιο.. ανουσιο.. και πολυ μα πολυ εθιστικο...
λυπημένα ζευγάρια
Φόβος...
"Τι θα πει η κοινωνία; Αν φύγω τι θα κάνω με τα παιδιά; Δεν μπορεί να έχω αποτύχει στη ζωή μου τόσο... Και αν του πω ότι δεν το θέλω πια; Όμως τον χρειάζομαι! Βγάζει καλά χρήματα, είναι καλός πατέρας. Σύντομα θα πάρει και την προαγωγή του. Τα παιδιά τον αγαπάνε... Καλύτερα το θέατρο της ευτυχίας παρά τα παιδιά μου να ζήσουν με χωρισμένους γονείς... Τώρα θα είχα κάνει καριέρα... Θα ήμουν διευθύντρια, θα είχα σκοπό, στόχο, νόημα... Και η μαμά το ίδια έκανε. Πώς κατάφερα να ακολουθήσω τόσο πιστά τη δική της ζωή... Πνίγομαι. Αέρας. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο. Αλλά όχι! Όχι! Δεν θα του μιλήσω εγώ πρώτη! Δεν θα φανώ πάλι η αδύναμη. Ας ανοίξει αυτός το ριμαδόστομά του..."
Φόβος...
"Τέλειωσε κι αυτό το βράδυ. Μαλακίες... Οι ευτυχισμένοι κουμπάροι με τα χαμογελαστά πρόσωπα... Αηδία. Το στόμα μου είναι πικρό, σαν προάγγελος εμετού. Αφού την κερατώνει. Δεν μπορεί να μην την κερατώνει! Τόσο χαμόγελο... Τόση χαλαρότητα. Τόση χαρά... Και η δικιά μου το ριμαδόστομά της το ανοίγει μόνο για να ζητήσει, να γκρινιάξει. Ούτε ένα χαμόγελο. Ούτε μια καλή κουβέντα. Με μισεί. Το ξέρω ότι με μισεί. Την κλείνω και με κλείνει. Δεν την αντέχω. Και όταν γνωριστήκαμε και στην αρχή όταν παντρευτήκαμε, την είχα αγαπήσει για το χαμόγελο της. Τώρα είναι σαν τσαλαπατημένη μαργαρίτα, τσακισμένη, γερνάει... Πως θα γεράσω μαζί της; Πως θα την αντέχω; Πρέπει να την χωρίσω! Πρέπει να φύγω! Όμως σε όλους δείχνουμε τόσο ευτυχισμένοι. Τι θα πουν οι γονείς μου! Θεέ μου τι ντροπή! Και στο γραφείο; Θα είμαι ο "διαζευγμένος" και τέρμα τα όνειρα για προαγωγή! Και είναι και τα παιδιά! Όχι! Τα παιδιά δεν πρέπει ποτέ να καταλάβουν τίποτα. Μπροστά τους όλα θα είναι τέλεια. Και η σιωπή. Αντέχεται η σιωπή... "
''Μπροστά τους όλα θα είναι τέλεια. Και η σιωπή. Αντέχεται η σιωπή... "
για καιρό, χρόνια ίσως, παρακολουθούσα το ίδιο έργο χωρίς να δρώ, πόσο μάλλον να αντιδράσω....
για μια στιγμή που όλα άλλαξαν, η φωνούλα έδωσε τη θέση της στη φωνή και σκέπασε το χώρο, σχεδόν εγκαταστάθηκε!
τώρα μπορώ να μην αποσύρομαι σε άλλο δωμάτιο για να μην βλέπω..
τώρα μπορώ να λύσω τα σχοινιά και να φύγω...
τώρα μπορώ να με αγαπήσω γι αυτό που γεννήθηκα..
τώρα μπορώ να αφεθώ στα όνειρα..
τώρα μπορώ να φωνάξω δυνατά: ΑΝΤΕΞΑ
Η σιωπη.. τα παιδια.. ακομη χειροτερο απο τις φωνες και ολα μπροστα στα παιδια.. νομιζω..
"Τα όπλα τους τα έχουν διαλέξει από καιρό και τα ακονίζουν ο καθένας μόνος του. Βουβά παράπονα, ακυρωμένα θέλω, ξεθυμασμένες επιθυμίες, κάτι ρετάλια όνειρα, ανώδυνα μυστικά, μικρές προδοσίες, αναιμικές υποσχέσεις πως όλα.. αύριο θα είναι αλλιώς"
Αυτα τα ζευγαρια δεν εχουν λογο υπαρξης... ειναι θλιβερο.. ματαιο.. ανουσιο.. και πολυ μα πολυ εθιστικο...
Σ'ευχαριστουμε Βεσπακι.. (μαλλον ειμαστε ολοι "καπως" σημερα..)
ιδιες κι απαράλλαχτες σκέψεις,αγωνίες,διλήματα,φόβοι και συμβάσεις, ω ποσες συμβασεις!
αμειλικτα τα ερωτηματα...οι απαντήσεις βρίσκονται εντός μας, αρκεί να μπορούμε να τις δούμε και να ζήσουμε με τις συνέπειες των αποφάσεών μας.
άλλωστε το λάθος είναι απλά ή άλλη όψη του σωστού. δικαίωμά μας και τα δύο