…..πέλαγο να ζήσω δεν θα βρώ……

Κουφάρι να κρυφτεί η ερημιά που με τυλίγει,

….αυτή η νύχτα μένει, αιώνες παγωμένη….

Είναι ζεστή αυτή η νύχτα και με πνίγει, αδειάζει ο ιδρώτας σέρνοντας μαζί του όλα όσα νιώθω,

…χάθηκα, πέταξα και είμαι εδώ στα ίδια λημέρια εκείνα τα γνωστά τα σίγουρα, τα ασάλευτα σαν αγάλματα σε πάρκο.

Ανδριάντας ντροπής και απέραντης μοναξιάς……

…είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα…

Ο ιδρώτας κυλάει και σε κάθε διαδρομή του, αισθάνομαι το άγγιγμά σου,

Περίεργη ησυχία απόψε, όλα παίρνουν άλλο σχήμα στο μυαλό,

Είσαι παντού, το άρωμά σου, η αύρα σου, η χροιά της φωνής σου

Όλα δυναμώνουν για να κρατηθώ από κάπου.

Αλήθεια έχω το δικαίωμα αυτό;

Σε κρατάω ακόμα σαν μαντήλι αποχαιρετισμού στο πλοίο…

Φυσάει πολύ και θα το χάσω,

Όμορφα χάνεται και αυτό όπως όμορφο ήταν και εκείνο που μου χάρισες

Θυμάσαι;

Είχε κόκκινα τριαντάφυλλα και νότες παντού. Σαν το κρατούσα γινόταν τραγούδι..

…..ο ουρανός παίρνει φωτιά από την πρώτη σου ματιά…

Βάφεται με εκείνο το γαλανό που δεν τελειώνει πουθενά,

Ματώνει στη δύση του ήλιου και ματώνω μαζί του, για πόσο ακόμα;;;;;

Εάν ήξερες πόσο μου λείπεις, δεν θα ήθελες να με είχες βρεί…

Θα με άφηνες να συνεχίσω όπως άρχισα, άχαρα, δειλά, με εκείνη τη φωνούλα που πάλευε με τους δαίμονες.

Οι σειρήνες του παρελθόντος έκαναν καλά τη δουλειά τους!

Τραγούδι θεϊκό βγήκε, ταξίδεψε και ήρθε να σκεπάσει όλα όσα έφευγαν….

Νιώθω τόσα τίποτα, που με καταπίνουν, με λιώνουν…

Είναι στιγμές πάλι, που νιώθω τόση γλύκα στη σκέψη ότι έζησα το απόλυτο, που το τίποτα, γίνεται ένα όμορφο ρούχο….

Κεντημένο με πέτρες σπάνιες, κλωστές χρυσές και περίτεχνα σχέδια!

Τότε είναι που το κρατάω βαθιά σαν φυλαχτό. Το ΔΙΚΟ ΜΟΥ φυλαχτό, το δικό μου κομμάτι ουρανού, η δική μου αγάπη…..

….αστέρι μου σβησμένο, γκρίζο μου δειλινό…αχ και να σ΄είχα εδώ….

Δεν είσαι και θέλω τόσα να σου δώσω….

Αφήνομαι πάλι σε όσα ζήσαμε και ελπίζω σε όσα θα ζήσουμε!

Ναι γιατί θα έρθει εκείνη η στιγμή, που θα αναγνωρίσει το σώμα το χάδι,

Θα κουρνιάσω πάλι σ΄εκείνη τη γουβίτσα του λαιμού,

Κούμπωνα εκεί σαν κομμάτι που έλειπε, έφευγα από όσα δεν ήθελα να αντικρίσω, έκλεινα τα μάτια και μόνο σε άκουγα.

Μόνο σε άγγιζα και γέμιζε η ψυχή με εκείνη τη γαλήνη, που χάθηκε και δεν γυρίζει μόνη της.

Εκεί χαμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, άρχισα να αναπνέω ξανά,

Εκεί που κανείς δεν έφτανε να πατήσει,

Εκεί που όλα γίνονταν τόσο τρυφερά και ανθρώπινα,

Εκεί άρχισαν και εκεί έμεινα για πάντα……….

Σ΄ αγαπάω