Υπάρχουν κάτι βράδια σαν αυτό, που χάνομαι……………

Παραδίνομαι σε όλες εκείνες τις εικόνες, που με τα μάτια ανοιχτά δύσκολα κανείς βλέπει…

 

Πιστή στις παλιές μου συνήθειες, αφήνω τα χρώματα και τα αρώματα να με παρασέρνουν μόνο στο όνειρο.

Το στοίχημα με την ημέρα δεν κερδίζεται όμως πάντα. Όλο και κάτι έρχεται να σκαλίσει το χώμα που σκεπάζει τους σπόρους και να τους σκορπίσει στον αέρα.

 

Υπάρχουν κάτι βράδια σαν αυτό, που δεν υποκύπτω σε αυτό που με έβαλες να κάνω….

Να θεωρήσω πως δεν υπάρχεις…..

Η θεωρία από την πράξη απαιτούν γερά νεύρα. Δεν φημίζομαι για αυτό, ίσως όχι πιά….

Δεν έχω παράπονο, τα καταφέρνω. Αλλά με δυσκολεύουν οι χρόνοι….

Ενεστώτας ΔΕΝ υπάρχεις αόριστος ΔΕΝ υπήρχες….

Θεωρία…………

 

Υπάρχουν κάτι βράδια σαν αυτό, που μετράω τα βήματά μου μέχρι την έξοδο….

Δεν με κρατάει η δική μου λογική αλλά η δική σου! Δεν είναι τρελό?? (έμαθα να βάζω ερωτηματικά!!)

Ναι έμαθα και πώς μπαίνουν και πώς γράφονται και πώς ερμηνεύονται….

 

Υπάρχουν κάτι βράδια σαν αυτό, που όλα μπλέκονται σαν πολύχρωμες κλωστές σε ψάθινο καλάθι……

στο καλάθι πάντα κάτι θα πιαστεί και θα μείνει. Εάν μείνει η κόκκινη κλωστή δεν θα μπορέσω να κεντήσω τα τριαντάφυλλα.

Εάν μείνει η πορτοκαλί δεν θα μπορέσω να βάψω τον ήλιο την μοναδική στιγμή που βουτάει στη δύση του.

Εάν μείνει η κίτρινη κλωστή δεν θα βλέπω τα χρυσάνθεμα που αγαπώ.

Εάν μείνει η πράσινη δεν θα μπορώ να θυμάμαι μια κληματαριά που με σκέπαζε το απομεσήμερο.

Σκάλωσε και η μπλέ, εκείνη η ιδιαίτερη σαν τη θάλασσα που απλώνεται προκλητικά, ζεστή…

Για τη γαλάζια ούτε λόγος να πιαστεί, γιατί θα σβήσει η σπίθα από μάτια που κλαίνε, γελάνε, μιλάνε………

Όπως τις τραβάω μου μένουν στα χέρια οι δύο τελευταίες: η άσπρη και η μαύρη!

Ποια να πιάσω και ποια να αφήσω για πάντα? (να ένα όμορφο ερωτηματικό)

Αφήνω τη λευκή να φύγει για να μου θυμίζει τα σύννεφα που τρέχουν να ʽʼκρυφτούνʼʼ σαν φέρουν εις πέρας το έργο τους………..βροχή!

Τη μαύρη όμως την κρατάω σφιχτά και την δένω στα μαλλιά μου…

Εχει τόσα να μου θυμίζει…

 

Υπάρχουν κάτι βράδια σαν αυτό, που βγαίνω από το σώμα μου να βυθιστώ σε άλλο σώμα…..

Ησυχία, γαλήνη και μια απέραντη σιωπή συνοδεύει σαν σκιά τη διαδρομή μου.

Εφτασα σχεδόν ξέπνοη εκεί που όλα έπαιρναν σχήμα τεράστιων γλάρων….

Τους έχεις παρατηρήσει ποτέ, πως έρχονται γρήγορα  από μακριά θαρρείς και θα ορμίσουν…

Σχεδόν αθόρυβα όμως, κάθονται εκεί που ατενίζουν το ατελές στερέωμα….

Δυο ζευγάρια φτερούγες και δυο ράμφη, ίσα που ακουμπούν το ένα στο άλλο.

Μιλάνε? Όχι ψιθυρίζουν αγάπη, τραγουδούν για την ένωση και μοιράζουν το χρώμα τους να σκεπάσει το μαύρο….

 

Λύνεται η μαύρη κλωστή και χάνεται σαν φύλλο φθινοπώρου…

Ξεμακραίνει και γίνεται ίδια καπνός από φουγάρου πλοίου……….

Ψάχνει να βρεί κάπου να δεθεί και να μείνει.

Οι γλάροι ολόλευκοι στην κουπαστή συνεχίζουν μυστικά να μοιράζουν φιλιά….

Τα ράμφη τους είναι τόσο κοντά πια που δεν αναπνέουν………

 

Τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει το ταίριασμά τους,

Τίποτα…….

Μόνο σαν θα φύγουν για να βρούνε άλλη κουπαστή, άλλο καράβι………..

ʽʼΚαράβια αραγμένα, τα όνειραʼʼ όπως λέει και το τραγούδι!

Ποιος πιστεύει στα τραγούδια?

Ποιος πιστεύει στη δύναμη των χρωμάτων??

Αυτός που γεύεται τα ΠΑΝΤΑ!!!!!!!!

 

http://www.youtube.com/watch?v=CA9IcNOUEGA