Eleanna ειλικρινά είναι από τις στιγμές που αισθάνομαι αμηχανία γιατί
το λυπάμαι είναι πολύ λίγο και τετριμμένο όταν το λες σε κάποιον που έχει χάσει το αίμα του....πως να παρηγορήσεις και τι να πεις...σας εύχομαι δύναμη.. και είναι αλήθεια ότι ο θάνατος δεν μπορεί να μας χωρίσει από αυτούς που αγαπάμε...
Ο θανατος ειναι παντα θανατος.Ομως σκεψου πως εχεις ανθρωπους γυρω σου-υπαρχουν ανθρωποι που ειναι εντελως ξεκρεμαστοι οταν χασουν ενα κοντινο τους προσωπο-και δεν ξερουν που να στραφουν.Παυουν να εχουν λογο να υπαρχουν.Εχεις λογο να υπαρχεις-εχεις λογο να προχωρας-εχεις λογο να μην ξεχνας τιποτα.Ενας ανθρωπος δεν πεθαινει ποτε οταν υπαρχουν αλλοι ανθρωποι που δεν τον ξεχνουν.Ξερουμε ολοι ανθρωπους που γυροφερνουν αναμεσα μας και υποτιθεται οτι ζουν-ενω ειναι νεκροι γιατι κανεις δεν τους θυμαται και ειναι απο παντου ξεχασμενοι.Συλυπητηρια και κουραγιο.Μπορει να ακουγεται κοινο-αλλα ειναι το μονο που μπορει κανεις να πει σε τετοιες περιπτωσεις.
ΤΑ ΑΣΤΡΑ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ.......
το λυπάμαι είναι πολύ λίγο και τετριμμένο όταν το λες σε κάποιον που έχει χάσει το αίμα του....πως να παρηγορήσεις και τι να πεις...σας εύχομαι δύναμη.. και είναι αλήθεια ότι ο θάνατος δεν μπορεί να μας χωρίσει από αυτούς που αγαπάμε...