Δεν με αφορά ο μύθος σου, δεν θέλω την αλήθεια σου φίλε.....
Ναι εσένα που κοιτάς εκστασιασμένος την ύπαρξή σου και φτιάχνεσαι από τη φάτσα του έτοιμου από καιρό.......
Ποιος σου είπε πως έμαθες σε μια ζωή τα μυστικά περάσματα των αναπνοών σου???
Τι μικρός που είσαι......
Κάθε φορά που λές έφτασα έρχεται από την άκρη ένα καινούριο ξεκίνημα να σε ξυπνήσει από το στρώμα.....
Βολεύτηκες??? Ώρα να ξεστρώσεις, να ανοίξεις παράθυρα και να αρχίσεις να πετάς όσα όμορφα στολίζουν το καλογυαλισμένο μυαλό σου.......
Δεν ήταν αρκετά τα χαστούκια??? Συγνώμη κιόλας αλλά δεν είσαι τέλειος.....
Ένα ανθρωπάκι είσαι....ένας μεταξύ των πολλών που περιδιαβαίνουν έξω από το παράθυρό σου.....
Ένα τίποτα στην άκρη του μετρό....ανάμεσα σε άλλα τίποτα που γέμισαν τη ματαιοδοξία σου........
Δεν θα πάρω άλλο από τον υπερφίαλο ενθουσιασμό σου......
Έχω το δικό μου να με τραβολογάει εκεί στις ερημιές της ψυχής μου......
Και έχει τόση παγωνιά εκεί........
Αλλά και τόσο ήλιο που κάθε χνώτο γίνεται κρύσταλλο......
Βλέπω εικόνες μέσα από την αναπνοή μου......
Ένα παιδί που χαϊδεύει τα μαλλιά της μητέρας που πλανάται σαν σκιά.......
Μια πεταλούδα έκατσε στο χέρι της και στο φύσημα έγινε άγγελος.......
Την παίρνει μακριά μέχρι να σβήσει τα ίχνη.......
Ένας άντρας σκυφτός σκαλίζει το τζάκι εκεί στη μέση του πουθενά και του τίποτα.......
Γυρίζει το βλέμμα να συναντήσει την αγαπημένη του και εκείνη φευγάτη πάντα του χαρίζει ένα από τα ωραιότερα χαμόγελά της....
Ύστερα χάνεται στη νύχτα........
Το ταξίδι περνάει με υπότιτλους μπροστά μου........
Δεν σταματάει το μαρτύριο χριστέ μου...........ένας γκρεμός χάσκει κάτω από τα πόδια μου και με δελεάζει να βουτήξω στο κενό......
Γελιέσαι.......δεν είναι γκρεμός....είναι η αναζήτησή μου.........
Είναι το νέο στοίχημα που βάζουν τα σύννεφα........
Με αρπάζουν με ορμή και με κάνουν βροχή...........εκατομμύρια σταγόνες σε όλα τα όμορφα που προσπέρασα...........σε όλα τα απίθανα που φοβήθηκα..........σε όλα τα γνώριμα που αγάπησα...........
Στέκομαι επάνω στα φύλλα σαν δροσιά πρωϊνή........σαν ηλιαχτίδα σε εκείνο το βράχο...........σαν φεγγάρι ολόγιομο επάνω στα μαλλιά..........
Πόσο γυαλίζουν τη νύχτα......
Με ζηλεύεις????
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από όσα κάνω..............
Είμαι αποφασισμένη να σε εκθέσω..........όχι δεν θα πάρεις τα εύσχημα....τα άσχημα θα πάρεις και θα ξεκουμπιστείς από τη γωνιά μου!!!!
Τα θέλω τα κύτταρά μου φιλαράκο.......
Αναπλάθονται ακόμα και τώρα και δεν χρειάζομαι κόλακες να μου χαϊδεύουν τα αυτιά........
Εμένα χρειάζομαι και τη ζωή μου πίσω......
Εσυ θα βρείς πολλά κουφάρια να κρυφτείς και να ανθίσεις..........
Ξέβρασε πολλά το κύμα.....και είναι κρίμα να σπάσουν!
Στρίβε τώρα μεγάλε.........
Τι είπες....δεν σε άκουσα??? Να συστηθείς????? Φυσικά......
ΕΓΩΙΣΜΟΣ!!!