luckies1, προφανώς όλος ο ντόρος γίνεται για τη Σεληνιακή έκλειψη της 25/5 αλλά και για την ενεργοποίηση της περσινής έκλειψης Ηλίου που έγινε στις 21/5. Κοινό στοιχείο και των δύο είναι ότι σχηματίζουν δυσαρμονική όψη με το Ποσειδώνα, εξ ου και οι νύξεις για παραπλανήσεις.
Όταν έχουμε ενεργοποίηση του Ποσειδώνα βρισκόμαστε πάντα μπροστά σε μια ιδιαίτερη κατάσταση. Από τη μια πλευρά αν βλέπουμε τη ζωή μέσα από ένα τετράγωνο πρίσμα και με ρεαλισμό στη πραγματικότητα δε καταφέρναμε και πολλά πράγματα. Αν το δούμε καθαρά και ψυχρά το ζήτημα, ό, τι κι αν κάνουμε γεννιέται και μετά πεθαίνει, αναπτύσσεται και μετά φθείρεται, έρχεται και μετά περνάει. Άνθρωποι, επιλογές, καταστάσεις βρίσκονται σε ένα φαύλο και αέναο κύκλο ματαιότητας. Αυτή η απογοήτευση είναι το ένα πρόσωπο του Ποσειδώνα. Το ένα άκρο. Οπότε μια ενεργοποίηση του Ποσειδώνα (όπως γίνεται με τις εκλείψεις) ή μια διέλευση του έχει συχνά αυτό το άρωμα ματαιότητας, παραίτησης, απογοήτευσης. Αυτό το "Γιατί να μην κρατάει για πάντα αυτό που ζω;", "Γιατί πρέπει να υπάρχει τόσος κόπος και κούραση για όλα;", "Ποιο το νόημα να προσπαθώ;" είναι ο Ποσειδώνας που είναι ασυνείδητη, πανίσχυρη ανάγκη να υπερβούμε το κύκλο του θανάτου.
Και ποιος είναι ο μηχανισμός για να τον υπερβούμε; Φυσικά η λύτρωση - αυτή η τυφλή πίστη στην επόμενη σχέση, επιλογή, κατάσταση που αυτή τη φορά θα κάνει όλα με μαγικό τρόπο να δουλέψουν. Άλλος μηχανισμός είναι η απόδραση - να αφήσω παραπέρα την υλική σφαίρα και τις αξίες της και μαζί βέβαια μ' αυτά τους περιορισμούς που μου επιβάλλουν οι κοινωνικές απαιτήσεις (Κρόνος), να αποδεσμευτώ από τον κύκλο της προσπάθειας (Άρης) ή να μην με απασχολούν οι απολαύσεις της ζωής (Αφροδίτη) αφού τελικά όλα αυτά είναι παροδικά.
Αν καταπιέσεις μια Ποσειδώνια παρόρμηση έρχεσαι αντιμέτωπος με την απογοήτευση. Αν παρασυρθείς από αυτή έρχεσαι αντιμέτωπος με τη διάλυση των αξιών και των επιθυμιών που σε συγκροτούσαν ως τώρα ως χαρακτήρα. Αυτή είναι η έννοια ενός συλλογικού πλανήτη: δεν υπάρχει στην εξίσωση η πιθανότητα να βγει το Εγώ απόλυτα κερδισμένο. Δεν μπορούμε να έχουμε και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Εδώ όμως είναι που αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον το θέμα Ποσειδώνας.
Όταν αφηνόμαστε να μας παρασύρει και επιλέγουμε ένα σύντροφο ή να εγκαταλείψουμε έναν για την επιδίωξη του απόλυτου έρωτα που μας εκφράζει ή όταν προβαίνουμε σε μια επαγγελματική επιλογή που πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα μας λυτρώσει ή θα μπορέσουμε να στηριχτούμε σ' αυτή για να νιώσουμε ασφαλείς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε αποδεσμευόμαστε και από την συναισθηματικό βάρος που οι προηγούμενες καταστάσεις μας προξενούσαν. Κάτω από την επιρροή του Ποσειδώνα μπορεί κανείς πραγματικά να νιώσει αναγεννημένος, ελεύθερος, πως κυνηγά τη μαγεία και το όνειρο και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό για μια περίοδο να τα ζήσει. Εκείνες οι στιγμές είναι ίσως συναισθηματικά και ψυχικά οι στιγμές που αποζημιώνουν για όλες τις δυσκολίες χρόνων.
Φυσικά κάποια στιγμή ο Ποσειδώνας περνάει, η ενεργοποίηση τελειώνει και αν όσα ζήσαμε τα δούμε πάλι από την ωφελιμιστική σκοπιά του Εγώ μας και τα κρίνουμε βάση του αποτελέσματος, πάλι θα απογοητευτούμε. Κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε γιατί αρνούμαστε τις στιγμές που έχουμε βιώσει. Και τότε αρχίζουν οι ενοχές για τα καλά που αφήσαμε και για τον Παράδεισο που πιστέψαμε ότι θα βρούμε και δεν υπάρχει.
Όμως ο Ποσειδώνας μας απέδειξε και μας αποδεικνύει κάθε φορά ότι είναι το γεγονός ότι σκεφτόμαστε ωφελιμιστικά και με βάση το αποτέλεσμα που δεν μας επιτρέπει να χαρούμε και να βιώνουμε στο έπακρο όσα έχει να μας προσφέρει κάθε εμπειρία μας. Το γεγονός ότι ζούμε ακριβώς σ' ένα ωφελιμιστικό κόσμο που κρίνει από το αποτέλεσμα τα πάντα είναι που κάνει τόσο δύσκολη την αναμέτρηση μας με αυτό το αρχέτυπο, μ' αυτή τη συναισθηματική κατάσταση.
Και μια (αυτο)κριτική πριν κλείσω: στις περισσότερες των περιπτώσεων όταν αστρολόγοι γράφουν για τον Ποσειδώνα μιλάνε με τους όρους ακριβώς που μίλησες κι εσύ στην ερώτηση σου. Φυσικά και δεν μπορεί κάποιος, σε κάθε πρόβλεψη να αναλύει το βαθύτερο νόημα της δυναμικής του Ποσειδώνα και από τη στιγμή που τις περισσότερες φορές θα καταλήξουμε οι περισσότεροι πάλι να δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά του Εγώ μας, είναι λογικό οι λέξεις που πρωταγωνιστούν να είναι "ψευδαίσθηση" και "απογοήτευση". Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτοί που γράφουν δεν είναι έξω από το παιχνίδι της ζωής. Γράφουν με βάση αυτό που έχουν βιώσει, προειδοποιούν με βάση αυτό που θα ήθελαν κι εκείνοι να έχουν προειδοποιηθεί. Ότι γνωρίζουν κάποιους από τους κανόνες του παιχνιδιού δε τους κάνεις κυρίαρχους του παιχνιδιού. Ότι μπορούν να διαβλέψουν 10 πράγματα δε σημαίνει ότι έχουν λύσει το αίνιγμα του σύμπαντος. Τουλάχιστον οι άνθρωποι που είμαστε εδώ δεν το βλέπουμε έτσι. Ζούμε μαζί σας και κάνουμε λάθη μαζί σας και μαθαίνουμε πάντα μαζί σας. Και για να κλείσω Ποσειδώνια, όλοι τα ίδια πράγματα ποθούμε και τις ίδιες καταστάσεις βιώνουμε. Δε διαφέρουμε σε τίποτα.
Ελπίζω να ξεδιάλυνα λίγο τη κατάσταση. Καλή συνέχεια.
krikri31, τι σημαίνει "αυτό που θέλω τελικά"; Δεν υπονοεί μια οριστική επιλογή που θα αποκλείσει όλες τις υπόλοιπες; Δεν είναι σαν να ζητάμε παραμένει για πάντα σωστό αυτό που επιλέγουμε και να μην φθαρεί; Όμως τι μας μαθαίνει η ζωή στη πραγματικότητα; Ότι θα επιλέξουμε με βάση όσα εκείνη τη στιγμή γνωρίζουμε για εμάς και αυτό που θέλουμε εκείνη την εποχή περικλείεται στην επιλογή μας. Όμως οι καταστάσεις δεν είναι στον έλεγχο μας, οι άνθρωποι και τα γεγονότα δεν υποκλίνονται ποτέ μπροστά σ' αυτό που εμείς θέλουμε να είναι και μοιραία, αν το κρίνουμε εκ του αποτελέσματος "αυτό που θέλω τελικά" δεν είναι τελικό και αυτά που θέλω αλλάζουν μαζί με εμένα.
Αυτό θέλει να μας δείξει ο Ποσειδώνας. Μας λέει: μη κρίνεις μόνο εκ του αποτελέσματος αλλά και από την εμπειρία. Μη λες ότι ψάχνεις αυτό που εσύ θες, αλλά δέξου και αυτό που σου έρχεται και δε ξέρεις αν το θες ή όχι.
οντως ο ποσειδωνας μας μπερδευει και οσον αφορα την περσινη εκλειψη στις 21/5 τι να περιμενουμε με την ενεργοποιηση της, οσοι ειχαμε στενη σχεση μαζι της....
Είναι σίγουρα ψευδαίσθηση αν το κρίνουμε εκ των υστέρων. Όσο το ζούμε είναι πιο αληθινό από οτιδήποτε - είναι σχεδόν μαγικό. Κατανοητό τώρα;
Και σίγουρα σε μπερδεύει γιατί μιλάμε για ένα αρχέτυπο που αντιτίθεται σε ότι θεωρούμε ρεαλιστικό, απτό και πραγματικό. Από τη σκοπιά του Ποσειδώνα ψευδαίσθηση είναι αυτό που ζούμε συνήθως στη ζωή μας - η λογική, ο έλεγχος, το Εγώ, η υλική πραγματικότητα. Αυτά είναι για τον Ποσειδώνα που είναι ψεύτικα και ότι μέσα σου αισθάνεσαι είναι το μόνο αληθινό πράγμα που υπάρχει. Αυτός είναι ο ρόλος του. Να σε στρέψει εσωτερικά.
tharxisw loipon apo shmera! parepiptontws exontas themataki me ton poseidwna genika sto xarth & exontas aphudhsei apo akatanohta keimena, prwth fora enoiwsa oti kati katanow & kati ekshgw mesa sauth th genikoterh tholoura euxaristoume once again
Με τη μια ρόδα στο ποδήλατο να γυρνάει σε χρόνους Κρόνου και με την άλλη να λειτουργεί με διάθεση Ποσειδώνα...θα ξαναματαπώ πως είναι το "ταξίδι" είναι που έχει σημασία. Αυτό μας εξελίσσει, έτσι όταν φτάσουμε στον προορισμό, αν ποτέ φτάνει κανείς...να εκπαιδεύσει τα μάτια να τον αναγνωρίσουν.
e ma einai dunaton??? na mhn exoume EMEIS ena swsto rollercoaster????? .................... auto shkwnei tromokratia... pws perimenoun na hremhsei o ellhnas?
@Stardome*. Από τη σκοπιά του Ποσειδώνα ψευδαίσθηση είναι αυτό που ζούμε συνήθως στη ζωή μας - η λογική, ο έλεγχος, το Εγώ, η υλική πραγματικότητα. Αυτά είναι για τον Ποσειδώνα που είναι ψεύτικα και ότι μέσα σου αισθάνεσαι είναι το μόνο αληθινό πράγμα που υπάρχει.
Εγώ αυτό θα κρατήσω γιατί απο προσωπική εμπειρία όντως μέχρι τώρα ο έλεγχος και το Εγώ μου βγήκανε λάθος. Καιρός να πάμε με την καρδία και να το απολάυσουμε και ποτέ δεν ξέρεις μπορεί ο ποσειδώνας να σε ανταμίφθσει για αυτό..
Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Χαίρομαι που το site ενδιαφέρεται και για τις απορίες των μελών τους!
Εκλείψεις
Όταν έχουμε ενεργοποίηση του Ποσειδώνα βρισκόμαστε πάντα μπροστά σε μια ιδιαίτερη κατάσταση. Από τη μια πλευρά αν βλέπουμε τη ζωή μέσα από ένα τετράγωνο πρίσμα και με ρεαλισμό στη πραγματικότητα δε καταφέρναμε και πολλά πράγματα. Αν το δούμε καθαρά και ψυχρά το ζήτημα, ό, τι κι αν κάνουμε γεννιέται και μετά πεθαίνει, αναπτύσσεται και μετά φθείρεται, έρχεται και μετά περνάει. Άνθρωποι, επιλογές, καταστάσεις βρίσκονται σε ένα φαύλο και αέναο κύκλο ματαιότητας. Αυτή η απογοήτευση είναι το ένα πρόσωπο του Ποσειδώνα. Το ένα άκρο. Οπότε μια ενεργοποίηση του Ποσειδώνα (όπως γίνεται με τις εκλείψεις) ή μια διέλευση του έχει συχνά αυτό το άρωμα ματαιότητας, παραίτησης, απογοήτευσης. Αυτό το "Γιατί να μην κρατάει για πάντα αυτό που ζω;", "Γιατί πρέπει να υπάρχει τόσος κόπος και κούραση για όλα;", "Ποιο το νόημα να προσπαθώ;" είναι ο Ποσειδώνας που είναι ασυνείδητη, πανίσχυρη ανάγκη να υπερβούμε το κύκλο του θανάτου.
Και ποιος είναι ο μηχανισμός για να τον υπερβούμε; Φυσικά η λύτρωση - αυτή η τυφλή πίστη στην επόμενη σχέση, επιλογή, κατάσταση που αυτή τη φορά θα κάνει όλα με μαγικό τρόπο να δουλέψουν. Άλλος μηχανισμός είναι η απόδραση - να αφήσω παραπέρα την υλική σφαίρα και τις αξίες της και μαζί βέβαια μ' αυτά τους περιορισμούς που μου επιβάλλουν οι κοινωνικές απαιτήσεις (Κρόνος), να αποδεσμευτώ από τον κύκλο της προσπάθειας (Άρης) ή να μην με απασχολούν οι απολαύσεις της ζωής (Αφροδίτη) αφού τελικά όλα αυτά είναι παροδικά.
Αν καταπιέσεις μια Ποσειδώνια παρόρμηση έρχεσαι αντιμέτωπος με την απογοήτευση. Αν παρασυρθείς από αυτή έρχεσαι αντιμέτωπος με τη διάλυση των αξιών και των επιθυμιών που σε συγκροτούσαν ως τώρα ως χαρακτήρα. Αυτή είναι η έννοια ενός συλλογικού πλανήτη: δεν υπάρχει στην εξίσωση η πιθανότητα να βγει το Εγώ απόλυτα κερδισμένο. Δεν μπορούμε να έχουμε και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Εδώ όμως είναι που αρχίζει και γίνεται ενδιαφέρον το θέμα Ποσειδώνας.
Όταν αφηνόμαστε να μας παρασύρει και επιλέγουμε ένα σύντροφο ή να εγκαταλείψουμε έναν για την επιδίωξη του απόλυτου έρωτα που μας εκφράζει ή όταν προβαίνουμε σε μια επαγγελματική επιλογή που πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα μας λυτρώσει ή θα μπορέσουμε να στηριχτούμε σ' αυτή για να νιώσουμε ασφαλείς, χωρίς να το καταλαβαίνουμε αποδεσμευόμαστε και από την συναισθηματικό βάρος που οι προηγούμενες καταστάσεις μας προξενούσαν. Κάτω από την επιρροή του Ποσειδώνα μπορεί κανείς πραγματικά να νιώσει αναγεννημένος, ελεύθερος, πως κυνηγά τη μαγεία και το όνειρο και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό για μια περίοδο να τα ζήσει. Εκείνες οι στιγμές είναι ίσως συναισθηματικά και ψυχικά οι στιγμές που αποζημιώνουν για όλες τις δυσκολίες χρόνων.
Φυσικά κάποια στιγμή ο Ποσειδώνας περνάει, η ενεργοποίηση τελειώνει και αν όσα ζήσαμε τα δούμε πάλι από την ωφελιμιστική σκοπιά του Εγώ μας και τα κρίνουμε βάση του αποτελέσματος, πάλι θα απογοητευτούμε. Κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε γιατί αρνούμαστε τις στιγμές που έχουμε βιώσει. Και τότε αρχίζουν οι ενοχές για τα καλά που αφήσαμε και για τον Παράδεισο που πιστέψαμε ότι θα βρούμε και δεν υπάρχει.
Όμως ο Ποσειδώνας μας απέδειξε και μας αποδεικνύει κάθε φορά ότι είναι το γεγονός ότι σκεφτόμαστε ωφελιμιστικά και με βάση το αποτέλεσμα που δεν μας επιτρέπει να χαρούμε και να βιώνουμε στο έπακρο όσα έχει να μας προσφέρει κάθε εμπειρία μας. Το γεγονός ότι ζούμε ακριβώς σ' ένα ωφελιμιστικό κόσμο που κρίνει από το αποτέλεσμα τα πάντα είναι που κάνει τόσο δύσκολη την αναμέτρηση μας με αυτό το αρχέτυπο, μ' αυτή τη συναισθηματική κατάσταση.
Και μια (αυτο)κριτική πριν κλείσω: στις περισσότερες των περιπτώσεων όταν αστρολόγοι γράφουν για τον Ποσειδώνα μιλάνε με τους όρους ακριβώς που μίλησες κι εσύ στην ερώτηση σου. Φυσικά και δεν μπορεί κάποιος, σε κάθε πρόβλεψη να αναλύει το βαθύτερο νόημα της δυναμικής του Ποσειδώνα και από τη στιγμή που τις περισσότερες φορές θα καταλήξουμε οι περισσότεροι πάλι να δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά του Εγώ μας, είναι λογικό οι λέξεις που πρωταγωνιστούν να είναι "ψευδαίσθηση" και "απογοήτευση". Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτοί που γράφουν δεν είναι έξω από το παιχνίδι της ζωής. Γράφουν με βάση αυτό που έχουν βιώσει, προειδοποιούν με βάση αυτό που θα ήθελαν κι εκείνοι να έχουν προειδοποιηθεί. Ότι γνωρίζουν κάποιους από τους κανόνες του παιχνιδιού δε τους κάνεις κυρίαρχους του παιχνιδιού. Ότι μπορούν να διαβλέψουν 10 πράγματα δε σημαίνει ότι έχουν λύσει το αίνιγμα του σύμπαντος. Τουλάχιστον οι άνθρωποι που είμαστε εδώ δεν το βλέπουμε έτσι. Ζούμε μαζί σας και κάνουμε λάθη μαζί σας και μαθαίνουμε πάντα μαζί σας. Και για να κλείσω Ποσειδώνια, όλοι τα ίδια πράγματα ποθούμε και τις ίδιες καταστάσεις βιώνουμε. Δε διαφέρουμε σε τίποτα.
Ελπίζω να ξεδιάλυνα λίγο τη κατάσταση. Καλή συνέχεια.
Αυτό θέλει να μας δείξει ο Ποσειδώνας. Μας λέει: μη κρίνεις μόνο εκ του αποτελέσματος αλλά και από την εμπειρία. Μη λες ότι ψάχνεις αυτό που εσύ θες, αλλά δέξου και αυτό που σου έρχεται και δε ξέρεις αν το θες ή όχι.
Και σίγουρα σε μπερδεύει γιατί μιλάμε για ένα αρχέτυπο που αντιτίθεται σε ότι θεωρούμε ρεαλιστικό, απτό και πραγματικό. Από τη σκοπιά του Ποσειδώνα ψευδαίσθηση είναι αυτό που ζούμε συνήθως στη ζωή μας - η λογική, ο έλεγχος, το Εγώ, η υλική πραγματικότητα. Αυτά είναι για τον Ποσειδώνα που είναι ψεύτικα και ότι μέσα σου αισθάνεσαι είναι το μόνο αληθινό πράγμα που υπάρχει. Αυτός είναι ο ρόλος του. Να σε στρέψει εσωτερικά.
http://www.youtube.com/watch?v=CFhEYHKTyvA
Δεν έχει μόνο ερωτικές προεκτάσεις ο πόσει..μπορείς άνετα να τον γεύεσαι και σε τοστ και σε φρυγανιές και φρέσκο ζυμωτό
Εγώ αυτό θα κρατήσω γιατί απο προσωπική εμπειρία όντως μέχρι τώρα ο έλεγχος και το Εγώ μου βγήκανε λάθος. Καιρός να πάμε με την καρδία και να το απολάυσουμε και ποτέ δεν ξέρεις μπορεί ο ποσειδώνας να σε ανταμίφθσει για αυτό..
Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Χαίρομαι που το site ενδιαφέρεται και για τις απορίες των μελών τους!