δυστυχώς αλλά ο τόπος που μεγάλωσα, η Εύβοια συνεχίζει να καίγεται. Η πύρινη λαίλαπα συνεχίζει το καταστροφικό της έργο και έχει πλέον φτάσει στο κέντρο του νησιού και κινείται προς τον Βορρά.
Το Αλιβέρι, ο Αγ. Ιωάννης, η Ακτή Νηρέως, δεν είναι πια ίδια. Ο τόπος που μεγάλωσα άλλαξε ριζικά. Παντού μαυρίλα και στάχτες. Η αυλή που έκανα τα πρώτα μου βήματα, το σπίτι της γιαγιάς δεν υπάρχουν πια. Η συκιά που σκαρφάλωνα μικρή και έκανα τη γιαγιά μου να κοψοχολιάζεται μήπως πέσω και τσακιστώ, είναι ένα κούτσουρο που ακόμα σιγο-καίει. Ευτυχώς που η γιαγιά μου έχει "φύγει" και δεν μπορεί να δει πια την καταστροφή.

Η Ακτή Νηρεώς που τόσα καλοκαίρια πέρασα παίζοντας δίπλα στη θάλασσα με τα αδέρφια και τους φίλους μου, ούτε κι αυτή πια υπάρχει. Τα πεύκα μου σκαρφαλώναμε έχουν γίνει πια στάχτη. Η παραλιά είναι ένα τοπίο τόσο ξένο που φοβάμαι να το αντικρίσω.

Απελπισία. Μόνο απελπισία υπάρχει πια στο βλέμμα των συγγενών μου και των φίλων μου που έχασαν τα σπίτια τους εξαιτίας της φωτιάς. Το πατρικό μου έχει γεμίσει πάλι κόσμο. Συγγενείς που έμειναν άστεγοι μέσα σε λίγα λεπτά. Και η ψυχή μου μαυρίζει ακόμα περισσότερο.

Είχα την ελπίδα ότι όταν θα ξαναγέμιζε κόσμο το πατρικό μου θα ήταν για χαρά. Αλλά όχι. Και πάλι είναι για λύπη, για μια συμφορά που σημαδεύει την ψυχή μας. Ανήμποροι και μουδιασμένοι οι γονείς μου και ο αδερφός μου προσπαθούν να τους παρηγορήσουν, ξέροντας ότι η προσπάθεια είναι μάταιη. Έχουμε κι εμείς βιώσει την απώλεια ενός ανθρώπου και ξέρουμε πόσο πολύ πονάνε η απώλειες έμψυχων και άψυχων.

Δεν θα προσπαθήσω να πείσω κανέναν ότι το σπίτι που έχασε δεν αξίζει περισσότερο από μια ανθρώπινη ζωή. Όταν έχει δώσει όλη σου τη ζωή για να φτιάξεις το σπίτι σου, πονάς όσο όταν χάσεις έναν άνθρωπο.
Αισθάνομαι απογοητευμένη, πικραμένη και οργισμένη. Η Ελλάδα, η χώρα μου, που είχε κάτι το ιδιαίτερο, το διαφορετικό και έκανε τους ξένους να έρχονται κάθε καλοκαίρι για διακοπές, δεν έχει πια χρώμα. Είναι μαύρη. Κάηκαν τα πάντα. Οι πνεύμονες πρασίνου, το οξυγόνο μας λιγοστεύουν. Είμαστε άραγε έτοιμοι να υποστούμε τις συνέπειες. Έχουμε αναλογιστεί το μέγεθος των συνεπειών;

Η σκέψη μου είναι κοντά σ αυτούς που υποφέρουν, φίλους, συγγενείς, συντοπίτες, σε όλους όσους ζουν την πύρινη κόλαση. Καλό κουράγιο σε όλους μας. Ας οργανωθούμε, ας σηκώσουμε τα μανίκια κι ας πιάσουμε δουλεια.

Είμαστε μόνοι μας. Το καταλάβατε, φαντάζομαι. Δεν υπάρχει κράτος, πολιτική, πολιτικοί, θεσμοί, νόμοι. Ας κάνουμε ο καθένας αυτό που πιστεύει για να δουμε τον τόπο μας να ξαναπρασινίζει.

ΥΓ. Ευχαριστώ όλους όσους (γνωρίζοντας ότι κατάγομαι από το Αλιβέρι) ανησύχησαν για μένα και την οικογένεια μου. Σας ευχαριστώ παιδιά. Σωματικά είμαστε όλοι καλά, άλλωστε εμείς είμαστε "καμμένοι" εδώ και αρκετό καιρό, που λύπει ο Γιάννης. Όλα θα τα ξαναφτιάξουμε από την αρχή, το κήπο, τα δέντρα, τα λουλούδια. Θα τα κάνουμε να ξανανθίσουν....