Δεν ξέρω και ίσως να μην μάθω ποτέ αν ο σωστός τρόπος για να νιώσεις τι αισθάνεσαι για κάποιον είναι τελικά το να τoν χάσεις. Αυτή η συνειδητοποίηση ότι καμία από τις πέντε αισθήσεις σου δεν πρόκειται να τον νιώσουν πια και πως ό,τι λόγια και να πεις ή ό,τι πράξεις και να κάνεις τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Ίσως πάλι δεν θέλω να σκεφτώ, να βάλω μια σειρά, μια αρχή και ένα τέλος γιατί το τέλος σαν λέξη και μόνο με πληγώνει.

Θυμάμαι χωρίς σειρά χρονολογική, σαν φιλμ κομμένα , να με πηγαίνει βόλτες. Τις Κυριακές πρέπει να ήταν. Δεν Θυμάμαι αν δούλευε τα Σάββατα και ούτε θέλω να ρωτήσω γιατί η θύμηση του θα πονέσει. Είναι πολύ νωπά όλα ακόμα, σαν ένας πίνακας ζωγραφικής που δεν έχει στεγνώσει η νερομπογιά και ο καλλιτέχνης περιμένει την ολοκλήρωση της δημιουργίας του ανυπόμονος, αγχωμένος και κρυφά ικανοποιημένος. Είμαι σίγουρη πως ήταν Βόλτες μεγάλες γιατί θυμάμαι ότι  παραπονιόμουνα για τα γόνατα μου που με πονούσαν. Το πάθαινα συχνά αυτό μικρή και κρυφά μου άρεσε γιατί όλοι τρέχανε να με προσέξουνε και να μου τρίψουν τα γόνατα με οινόπνευμα. Όταν λοιπόν άρχισα να γκρινιάζω κάτι έβρισκε να μου τραβήξει την προσοχή. Αυτό ήταν από γλυκό μέχρι ένα ξύλινο μουσικό κουτάκι που μέχρι πριν λίγο καιρό αφού το είχα ανοίξει και είχα βγάλει τον μηχανισμό του το χρησιμοποιούσα για μπιζουτιέρα. Απο μικρή είχα περιέργεια για το πως λειτουργεί οτιδήποτε κινείται ή παράγει ήχους. Δεν θύμωνε ποτέ όταν με έβλεπε να χαλάω κάτι ακόμα και τότε που άνοιξα το ραδιοκασετόφωνο του και δεν ξανάπαιξε καλά. Ήταν από τα αγαπημένα του. Με έμαθε να γράφω κασέτες σ'αυτό και αργότερα έβαζε τον αδερφό μου και εμένα μπροστά και μας ηχογραφούσε. Μακάρι να έβρισκα μια από αυτές τις κασέτες. Ίσως έτσι να άκουγα ξανά λίγο την φωνή του. Δυο λόγια, κατι..

Όταν πια γυρνάγαμε ήταν μεσημέρι αλλά αργά και η μητέρα μου παραπονιόταν ότι κρύωσε το φαΐ και πάλι θα το ζέσταινε.

Με τον αδερφό μου πάλι είχαν άλλου είδους δεσμό. Καμάρωνε που από μικρός ήξερε όλες τις μάρκες αυτοκινήτων και τον είχε κάνει ‘'ΑΕΚ'' από την ημέρα που γεννήθηκε. Αρχές που ένας γιος πρέπει να τηρεί. Από όσο ξέρω πήγαινε βόλτες και τον αδερφό μου πριν γεννηθώ κι εγώ. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο αδερφός μου δεν πρέπει να γκρίνιαζε για τα πόδια του.

Μιλάω μέχρι τώρα για την ζωή του μαζί μας. Όσα ξέρω για πιο παλιά ήταν ότι στ'αλήθεια του αρέσανε οι εκδρομές, οι βόλτες και ο χαβαλές. Χαβαλές με φίλους που ίσως αυτό να μην τον ωφέλησε πολύ γι'αυτο και πάντα έλεγε στον αδερφό μου να κοιτάει τις σπουδές του και να μην τις παραμελεί για τις παρέες για να μην πάθει ότι έπαθε και ο ίδιος. Ήταν όμως και πολύ κλειστός σαν χαρακτήρας. Δεν έδειχνε τι ένιωθε και δεν άνοιγε ποτέ τα φύλλα της καρδιάς του, ίσως γι αυτό να μην άντεξε κιόλας η καρδιά του, ίσως να είχαν γίνει πολλά τα φύλλα της και να την βάραιναν.

Η μητέρα μου νοιαζόταν πολύ για αυτόν. Είχαν αφήσει και οι δυο τα συναισθήματα τους σε μια γωνία γιατί τα οικονομικά προβλήματα δεν άργησαν να φανούν και έπεσαν με τα μούτρα σ'αυτά μη τυχόν και έλειπε τίποτα στα παιδία τους.

Κάθε Σάββατο βράδυ ή σχεδόν κάθε Σάββατο , κάναμε διαγωνισμό χoρού. Το ραδιοκασετόφωνο έπαιρνε φωτιά στους ρυθμούς του τσα-τσα του ροκ εντ ρολ, του τουΐστ και οι κριτές ήταν οι γονείς μας. Εγώ σαν πιο ‘'ανεπτυγμένο'' προσπαθούσα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό γιατί μου άρεσε κιόλας. Το τουΐστ ήταν η επιτυχία μου. Ο αδερφός μου πάλι ήταν τσιλιβήθρας και πολύ ευκίνητος. Ο χορός σταμάταγε από όσο θυμάμαι με δική μου προτροπή αφού είχα κουραστεί πολύ πιο μπροστά από τον αδερφό μου και αφού έβλεπα ότι θα έχανα.

θυμάμαι τα καλοκαίρια μας. Τα θυμάμαι από πολύ μικρή ηλικία ίσως επειδή πάντα οι διακοπές μου άρεσαν. Παλιά κάναμε διακοπές με τους θείους μου. Στην Στούπα έτσι λεγόταν. θυμάμαι ακόμα και που τρώγαμε και σε πια μαγαζιά πηγαίναμε όταν  κάναμε βόλτες και τα πανηγύρια. Τα καλοκαίρια είναι πολύ έντονα στην μνήμη μου. Με βοηθάνε φυσικά και οι φωτογραφίες που έχουνε μείνει από αυτές τις στιγμές.

Οι εικόνες στο μυαλό μου είναι πολλές και μιλάνε από μόνες τους. Οι φωνές τους γλυκαίνουν την καρδιά μου και ανάβουν την μνήμη μου. Τίποτα δεν χάθηκε στα αλήθεια, όλα είναι εδώ. Τα πάντα ανασταίνονται μέσα από την ζωή αυτού που τα αγαπά.

Ήταν περίεργος χαρακτήρας. Άλλοι το έβρισκαν ενοχλητικό και άλλοι πάλι διασκεδαστικό. Ίσως η μόνη χαρά του να ήταν ότι έκανε του κεφαλιού του. Ποτέ δεν μίλαγε. Δεν έλεγε τι ένιωθε. Αυτό είναι το παράπονο μου. Ποτέ δεν μίλησα. Δεν του είπα τι ένιωθα κι αυτό είναι οι τύψεις μου.

Η ζωή μας κυλούσε. Γιατί από όλα να πώ; Ο πατέρας μου είχε το ρόλο του σεναριογράφου. Δηλαδή όριζε τι θα γίνει στο σπίτι και η μητέρα μου ήταν ο σκηνοθέτης. Έπρεπε να κάνει όσο καλύτερα μπορούσε όλα όσα της ανέθετε ο πατέρας μου και αργότερα και τα παιδιά της. Η ψυχική της δύναμη και η περηφάνια της είναι δυο από τα χαρακτηριστικά της. Ίσως να μην έχω γνωρίσει στην ζωή μου πιο γενναίο, δυνατό και χαρισματικό άτομο. Το'' ίσως'' το βάζω για να μην παρεξηγηθώ και νομίσει κανείς πως ότι λέω είναι επειδή είναι μητέρα μου.

Δεν ξέρω τι μας έκανε να μην έχουμε ιδιαίτερες εκδηλώσεις αγάπης. Ο άνθρωπος φθείρεται στην καθημερινή ρουτίνα. Αν όλοι μας ζούσαμε διαφορετικά και δεν σκεφτόμασταν ότι αύριο πρέπει να πάμε στην δουλεία μας και να δουλέψουμε τις στάνταρ ώρες μας θα ήμασταν πολύ πιο ήρεμοι και κυρίως πολύ πιο ευγενικοί στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Όλα όμως έχουν τον λόγο τους που γίνονται. Δεν θέλω έτσι να χαρακτηριστώ τεμπέλα που θίγω το θέμα της δουλειάς τόσο επιφανειακά. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλοι τη χρειαζόμαστε. Ίσως κιόλας περισσότερο να την χρειαζόταν και ο πατέρας μου. Θυμάμαι πως όλα άλλαξαν όταν σταμάτησε να δουλεύει. Εκτός από την αρχική του απογοήτευση, το κλίμα στο σπίτι έγινε διαφορετικό. Όπως και να έχει αλλιώς κάνει την δουλεία της μια γυναίκα στο σπίτι μόνη της κι αλλιώς την κάνει όταν είναι ο άντρας παρών. Κι αυτό είναι ένα από τα λιγότερα και τα πιο ασήμαντα που μπορούν να συμβούν μπροστά σε όλα τα άλλα. Η ψυχολογία αλλάζει κι αυτό είναι σίγουρο.

Μετά απο'ολα αυτά κλείστηκε στον εαυτό του και μέσα στο σπίτι. Οι συναναστροφές με παρέες ήταν ελάχιστες για να μην πω ότι είχαν εκλείψει. Η μητέρα μου έλεγε ότι η μόνη μας διασκέδαση ήταν όταν πηγαίναμε διακοπές και τελικά είχε δίκιο. Βγαίναμε έξω σαν οικογένεια ελάχιστες φορές. Καμιά φορά όταν είχε γενέθλια, σε κανένα γάμο, σε βαφτίσια και σε τέτοιου είδους εξόδους. Δεν ξέρω γιατί δεν ένιωθε την ανάγκη να συναναστραφεί με άλλους ή τουλάχιστον να βγει με την οικογένεια του. Λέω μόνο ότι ήταν έτσι ο χαρακτήρας του.

Τι του άρεσε πολύ; Η φύση. Όταν πηγαίναμε διακοπές ή κάποια εκδρομή ήταν ο μόνος που έμενε ξύπνιος σε όλη την διαδρομή και μας σκούνταγε για να μας δείξει τα τοπία. Εγώ πάντα τον ρώταγα πόση ώρα μας μένει για να φτάσουμε στον προορισμό μας ή πότε θα κάνουμε στάση.

Αν η ζωή είναι ένα ταξίδι σου άρεσε; Πως σου φάνηκε; Θα το ξανάκανες; Δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω. Νόμιζα πως είχες πολλές στάσεις ακόμα. Κι εσύ έτσι νόμιζες ε; Έκανα κάτι που να σ'ευχαρίστησε; Σου έδωσα μια μικρή έστω χαρά ποτέ; Σαν τότε που ήταν Χριστούγεννα και σου είχα βάλει στην πετσέτα ανάμεσα το δώρο σου-ένα αναπτήρα. Είχες χαρεί και δεν το περίμενες. Σε πόνεσα; Σε πλήγωσα ποτέ; Κι αν ναι κατάλαβες ότι δεν το έκανα επίτηδες; Ένιωθες ότι σ'αγαπούσα; Το ήξερες βαθιά μέσα σου; Ποιός έπαιξε μαζί μας; Και ποιός έβαλε τους όρους σ'αυτό το παιχνίδι; Και κυρίως ποιός έκανε ζαβολιά; Υπάρχουν απαντήσεις; Κι αν ναί ποιός θα τις δώσει;

Περνάει ο καιρός και η ζωή είναι πολύ μικρή. Αυτό κατάλαβα. Μια υδρόγειος σφαίρα που της δίνεις μια και τα βλέπεις όλα σε μια στροφή. Δεν προλαβαίνεις να την δεις ξεκάθαρα. Μια ιδέα παίρνεις και πρέπει  να' σαι ευτυχισμένος και γι αυτό. Και η παντοδύναμος δύναμη τα καθορίζει όλα και εσύ δεν μπορείς να τα αλλάξεις. Αυτός είναι ο ρόλος σου και πρέπει να τον παίζεις μέχρι να πέσουν τα φώτα και οι κουρτίνες της αυλαίας. Μπορείς να αγαπήσεις; Να  κλάψεις πικρά και ύστερα να γελάσεις ασταμάτητα; Να φτάσεις στο μηδέν κι ύστερα να ανέβεις πάλι; Αυτή είναι η ζωή. Σε θέλει σε όλα έτοιμο να ανταποκριθείς. Και αν δεν μπορείς την χάνεις ή τρέχεις πολύ για να την φτάσεις. Μια αυγουστιάτικη θάλασσα- λάδι το πρωί και το βράδυ με κύμα. Μια γλάστρα ξερή που μόλις την ποτίσεις σου χαρίζει ανθούς και μπουμπούκια μυρωδάτα και πολύχρωμα. Όλα θέλουν δύναμη και αγάπη για να υπάρξουν, να νιώσουν και να δώσουν.

Ένιωσες λοιπόν αγάπη; Είχες δύναμη; Στάθηκες στα πόδια σου και κοίταξες τα κύματα καρτερικά περιμένοντας να ξημερώσει για να τα δεις να πνίγονται; Σου άρεσε η στροφή που έκανες κι εσύ στη ζωή ή ήταν πολύ γρήγορη και δεν πρόλαβες να καταλάβεις καν;

Είχαμε καιρό να πάμε βόλτα και ήρθα μαζί σου πέρυσι τον δεκαπενταύγουστο να προσκυνήσουμε. Αν όλοι νιώθαμε πόσο μικρό είναι το παιχνίδι της ζωής θα κάναμε τα πάντα σε μια ώρα. θα αγαπιόμασταν με τους εχθρούς μας και θα θυμόμασταν την μοναξιά των άλλων. Όμως αυτό το παιχνίδι είναι τόσο πονηρό που όσο παίζεις μ'αυτό ναρκώνεσαι, λησμονείς. Κι όταν τελειώσει αυτό ξυπνάς λες κι έβλεπες εφιάλτη και δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις.

Η δύναμη της μνήμης είναι απερίγραπτη. Ίσως η λήθη να έρχεται μόνο όταν την καλείς και να μην υπάρχει ποτέ. Κι όλα όσα λένε για το χρόνο δεν είναι παρά μια συνηθισμένη κοινότυπη έκφραση. Τίποτα δεν γιατρεύεται. Δεν υπάρχει γιατρειά. Υπάρχει μόνο ανακούφιση κι αυτή προσωρινή όσο κρατάει και σε ένα παυσίπονο. Ο χρόνος το μόνο που κάνει είναι να σε βάζει στο παιχνίδι της ζωής και να σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις κι άλλες στροφές μέχρι να συμφωνήσουν και να σου πούνε ότι το παιχνίδι και οι στροφές έληξαν. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσουν , τα βρίσκουν πάντα.

Αν ο χρόνος μπορούσε στα αλήθεια να γυρίσει πίσω τότε αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα του ζητήσω να αρχίσει από μένα. Τι ζητάω; Να γυρίσω από την δουλειά μου και μόλις ανοίξω την πόρτα να τον δώ να κάθεται στο τραπέζι και να τρώει. Πόσο απλό ακούγεται! Και  κυρίως πόσο εύκολο! Η μνήμη παίζει γύρω από το μυαλό μου. Κι όμως όλα είναι ίδια. Στο σπίτι όλα είναι ίδια. Αν γυρίσεις τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι θέσεις σου σε περιμένουν. Λίγο πιο ταχτοποιημένα είναι από μένα.

Νομίζεις ότι σε ξέχασα; Πέρασαν λίγοι μήνες , μάλλον 1 μήνας περίπου , όχι παραπάνω. Πήγα στα μέρη που μας πήγαινες διακοπές. Κάθισα στα ίδια σημεία ,έμεινα στο ίδιο δωμάτιο, έκανα τις ίδιες βόλτες και μιλούσαμε συνέχεια για σένα. Είδα τη θάλασσα έτσι όπως σου έλεγα νωρίτερα. Σ'ολες τις αποχρώσεις σ'ολες τις μορφές. Πήγα κι εκεί που πάντα ήθελα. Μου άρεσε πολύ. Ερωτεύτηκα το μέρος αυτό .Έκλεψα τις εικόνες του! Ότι δεν χώρεσαν τα μάτια μου κι ότι τα χόρτασε, το σφάλισα στην καρδιά μου! Και θα ήθελα πολύ να σου πω πόσο όμορφα ήταν! Θα σου άρεσε πολύ να ακούσεις το ξέρω! Δεν σε ξέχασα λεπτό .Κι όλη η ομορφιά που αντίκριζα μου θύμιζε την ασχήμια της μέρας εκείνης . Κι η αντίθεση αυτή μου πόναγε την καρδιά.

Και νόμιζα πως είναι όλα άδικα και έρχονταν οι τύψεις να με ρωτήσουν γιατί εγώ έβλεπα όλη αυτή την ομορφιά. Γύρισα ξανά πίσω κι ότι αγάπησα το έφερα μαζί μου. Κι ήρθες ένα βράδυ στο όνειρό μου. Σε είδα και χάρηκα τόσο πολύ που μου κράτησες το χέρι. Το ένιωσα τόσο αληθινό που θα ήθελα κάθε βράδυ να κλείνω τα μάτια και να βλέπω το ίδιο όνειρο να ανεβαίνεις τα σκαλιά του σπιτιού μας και να μου κρατάς το χέρι. Τι αίσθηση!!!!!

Ο Νοέμβριος μπήκε με βροχές. Δεν την μπορώ καθόλου την βροχή. Πέρασαν κιόλας 6 μήνες. Κι όσα δεν γίνονται σε 6 μήνες γίνονται σε μια στιγμή. Τόσο λίγο όσο το ανοιγόκλειμα των ματιών, όσο το κλείσιμο μιας πόρτας. Κι η ζωή μοιάζει με μια κλεψύδρα. Τίποτα δεν ξέρεις για αυτή πάντα. Πάντα έχει δύο πλευρές μια αρχή και ένα τέλος και μόλις την γυρίσεις ανάποδα όλα χάνονται και το τέλος και η αρχή μπερδεύονται και οι κόκκοι που ανεβοκατεβαίνουν δεν ξέρουν από που αρχίζουν και που τελειώνουν το μόνο που ξέρουν είναι ότι η αρχή και το τέλος είναι πολύ γρήγορα ,τόσο γρήγορα που μ'ενα αναποδογύρισμα όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν ξανά. Με πόσα ακόμα παιχνίδια θα σε παρομοιάσω ζωή; Ποιος ξέρει άραγε. Είναι αρχή ακόμα. Τι νιώθω ; Σφίξιμο στην καρδιά! Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και το βλέμμα κάτι ψάχνει. Γελάω και η καρδιά μου δίνει σουβλιές! Τι είναι άδικο; Ξέρω πολύ καλά πια! Τι είναι δίκαιο ; Αυτό το ψάχνω ακόμα. Πόση αντοχή και δύναμη εσωτερική πρέπει να έχει ένας άνθρωπος όταν πρέπει να υποστεί την αξεπέραστη δύναμη του Θεού; Και γιατί να χρειαστεί να έρθει σ'αυτή την θέση; Πάλι μόνη μου μιλάω και κάνω ερωτήσεις που μόνη μου θα πρέπει να βρω απαντήσεις. Είχε πολλά να κάνει και να δώσει ακόμα. Αυτό το αίσθημα απώλειας δεν μπορεί να εκφραστεί . Κάτι συμβαίνει κάτι μαγικό που ξόρκι δεν υπάρχει. Γιατί μόλις ακούσω μια κουβέντα ή μια συζήτηση για σένα βουρκώνω; Ένα συναίσθημα ενστικτώδες και αυθόρμητο που δεν προλαβαίνω καν να το συνειδητοποιήσω. Είναι η απουσία που δίνει σουβλιές στην καρδιά. Είναι τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ, οι αγκαλιές που δεν πρόλαβαν να κλείσουν κάτι μέσα τους. Τα φιλία που δεν ανταποδόθηκαν ποτέ. Τα συγγνώμη που δεν ακούστηκαν ποτέ. Τα σ'αγαπώ που σβήσανε κρυμμένα μέσα στην καρδιά. Είναι η ζωή που δεν θα ζήσουμε και αυτά που δεν θα κάνουμε. Αμέτρητα ΄΄δεν'' αμέτρητα ‘'ποτέ'' που πνίγουν. Όλα σε θυμίζουν! Πώς να μην σε θυμίζουν όλα με την μέρα αυτή που ξημερώνει; Φτάσαμε στην γιορτή σου και κύλησε ο χρόνος σαν ρόδα και γιατρειά δεν έφερε. Και το γιατί έχει μείνει χαραγμένο στα χείλη, το μόνιμο παράπονο, το αναπάντητο, ερώτημα. Πόσο λείπεις δεν ξέρεις! Και αναρωτιέμαι αν τελικά η ζωή μου είναι η ζωή όσων μου δώσανε ύπαρξη. Αυτή η συντριπτική αντίθεση.

Οι μέρες περνάνε, τρέχουνε να προλάβουν το άγνωστο. Και κάθε μέρα που περνάει μια πόρτα ακόμα φαρμακώνει. Κι αν κάπως γίνει και ξεχαστεί αυξάνει την δόση στο φαρμάκι μετά. Ποιος γλιτώνει από όλη αυτή την δύναμη που μας κυβερνά; Κανείς . Κι αν ο άνθρωπος είναι το δυνατότερο και σοφότερο ων τότε εσύ Κύριε τι είσαι; Πως καλείς την δύναμη σου;

Πως περασε ένας χρόνος κανείς δεν ξέρει. Λές και οι εποχές δεν άγγιξαν ποτέ αυτό τον χρόνο. Δεν πέρασε τίποτα μήπως; Γιατί όλα είναι εκεί που ήταν ακριβώς πριν ένα χρόνο. Κι αν πέρασε κάτι σίγουρα δεν άγγιξε τον χρόνο, τον άφησε να κάνει τον κύκλο του και να γυρίσει πάλι εκεί που σταμάτησε για πάντα. Τα φιλμάκια του χρόνου εμφανίζονται ξανά σε χιλιάδες αντίτυπα που μένουν και θυμίζουν. Κι αν ένα από αυτά χαθεί ,παρακάτω υπάρχει κάποιο άλλο να θυμίζει. Τίποτα δεν σβήνει τίποτα δεν χάνεται. Κι αν όλα χαθούν η μνήμη της καρδιάς πεθαίνει πάντα τελευταία. Πως θα ήταν; Να ερχόσουν μια στιγμή εδώ; Θα άλλαζε τον χρόνο αυτή η στιγμή; Θα τον παγωνε; Αν αγγίξω τον ουρανό θα το νιώσεις; Αν κλάψω στο φεγγάρι θα το δεις στον καθρέφτη του; Αν αγκαλιάσω τα αστέρια θα το νιωσεις; Αν όλα τα πουλιά κελαιδήσουν όσα θέλω να σου πω θα τα ακούσεις; Αν , αν...ήταν όλα αλλιώς. Τι θα γινόταν; Κανείς μας δεν ξέρει. Πως θα ήταν; Σταμάτησα να μετράω τον καιρό. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχει καμία σημασία μάλλον πλέον για μένα. Δεν αλλάζει τίποτα νομίζω.

( Έχουν περάσει 6 χρόνια.....την Κυριακή για να είμαι ακριβής....Πάντα δίσταζα να δείξω όσα έγραψα για εκείνον την χείροτερη περίοδο της ζωής μου.....Ίσως σε πολλούς φανεί αδιάφορο ή και βαρετό όμως για μένα είναι μια κίνηση να τον τιμήσω, να δείξω ποσο σημαντικός ήταν για μένα κάτι που κατάλαβα πολύ αργά δυστυχώς......όταν τον έχασα..........)

Ευχαριστώ