Έξι χρόνια μετά οι σελίδες αυτές βρέθηκαν ξανά ανάμεσα σε διαφορά άλλα χαρτιά και μικροαντικείμενα. Ανακαίνιση δωματίου ή αλλιώς ψυχική ανανέωση όπως την ονόμαζα. Ότι παλιό και άχρηστο δεν υπάρχει λόγος να πιάνει χώρο και να απαγορεύει την είσοδο σε ότι καινούργιο κι όμορφο. Συμβολική διαδικασία πάντα. Είναι τυχαίο πως τις μεγαλύτερες αλλαγές διακόσμησης της έκανα σε περιόδους που βίωσα γεγονότα που στιγμάτισαν ή έστω άγγιξαν ευαίσθητα την ζωή μου; Κάτι αντίστοιχο ίσως του χιλιοδιαβασμένου , -χώρισα, αλλάζω κουπ ή χρώμα μαλλιών. Μια κρυφή ίσως ελπίδα μας πως κάτι τόσο ‘'μεγάλο'' και στενάχωρο μπορεί να εξαφανιστεί με μια απλή μας κίνηση όπως μια επίσκεψη στο κομμωτήριο ή μια αλλαγή στην διακόσμηση του χώρου μας. Έξι χρόνια μεγαλύτερη. Τι σήμαινε άραγε αυτό; Μήπως δεν υπήρχε καμία διαφορά πέρα της αριθμητικής; Γιατί ίδιο πόνο νιώθω όταν διαβάζω εκείνες τις χαμένες σελίδες , ίδια λάθη έκανα, σε ίδια πάθη ενέδωσα, τις ίδιες αδυναμίες εμφάνισα, την ίδια πικρή γεύση της ευτυχίας γεύτηκα ξανά , όσες φορές και αν είπα πως έμαθα από τα λάθη και τις πληγές μου.

Τι είναι αυτό που μας κρατάει πίσω, μας χωρίζει, μας ενώνει, μας σκοτώνει, μας λυτρώνει; Τι μίξη συναισθημάτων χρειάζεται και ποια χημική ένωση για να αρνηθείς ό,τι αγάπησες; Να αναγκαστείς να το αρνηθείς, να προσποιηθείς ότι δεν είδες κάποια πρώην αγάπη σου, ότι δεν σε νοιάζει να μάθεις πως εξελίσσεται η ζωή του ή ζωή της. Τι δικαιολογία ή καλύτερα υπάρχει λέξη που να ορίζει την λήθη της ανάμνησης; Δεν πρέπει να υπάρχει κάποια τέτοια λέξη γιατί δεν υπάρχει και τέτοια πράξη. Δεν υπάρχει ανάμνηση που να ξεχάστηκε , η ανάμνηση είναι ο συνδυασμός της εντονότερης μνήμης μας από καθετί που ζούμε. Προσποιούμαστε πως ξεχάσαμε ότι ζήσαμε, γελάσαμε, δοθήκαμε, δώσαμε όρκους, με ανθρώπους που τώρα αποφεύγουμε να δούμε ή ακόμα χειρότερα δεν έχουμε καμία επαφή μαζί τους. Τι εγωιστικό και κουτό να πιστεύουμε ότι αν πράξουμε έτσι προστατεύουμε τον εαυτό μας από τον πόνο, την απόρριψη, την θλίψη.

Αν περνάμε το θάρρος να αντιστρέψουμε όλη αυτή την πράξη αν βρίσκαμε το ελάχιστο θάρρος να επιδιώξουμε μια συνάντηση με αυτά τα άτομα, την δύναμη να τα αντικρίσουμε ακόμα κι αν έχουν ειπωθεί πολλά ανάμεσα μας, ίσως τότε να καθόμασταν δίπλα τους και να τους θυμίζαμε πως κάποτε αγαπηθήκαμε, δοκιμάσαμε τις ίδιες ηδονές, γελάσαμε με τα ίδια γεγονότα, κλάψαμε για τις ίδιες απώλειες, καυγάδες...άλλα πάνω από όλα ζήσαμε για κάποιο διάστημα μαζί. Μοιραστήκαμε άγχη, κακίες, φοβίες, ανασφάλειες, επιτυχίες, όνειρα, γέλια, πάθη, οργασμούς.

            Πρέπει να σταματήσουν αυτές οι σκέψεις; Υπάρχει τρόπος; Έξω πανσέληνος, το ραδιόφωνο παίζει ένα σταθμό αποθηκευμένο στην ‘'μνήμη'' του. Μια εκπομπή που υμνεί την αγάπη με λόγια και τραγούδια. Κοντεύουν μεσάνυχτα, δυο παγάκια κυλάνε στο ποτήρι για να συντροφέψουν τις σκέψεις. Μέχρι να λιώσουν; Μια γεύση λικέρ μαστίχας, να θυμίζει ένα Καλοκαίρι στη Χίο. Σύμπτωση ή εσκεμμένη επιλογή; Μια ενστικτώδης κίνηση να διαλέγεις την συνήθεια. Αυτό το συναίσθημα που σου δημιουργεί, μια ασφάλεια που πάντα αναρωτιόμαστε αν μας βλάπτει ή μας ωφελεί. Πόσο την αγάπησα την συνήθεια, πόσο έκλαψα γι αυτή, πόσα βράδια αξημέρωτα της αφιέρωσα . Πόσες φορές υποσχέθηκα πως δεν θα ξανασυνηθίσω; Η μαστίχα υγραίνει τον λαιμό μου και θυμίζει Καλοκαίρι , χαμόγελα, βόλτες με νοικιασμένα μηχανάκια, χαζές πόζες στον φακό, βραδιές στον φάρο, βόλτες πρωινές, σοκολάτα...με μαστίχα που με τάιζες και σε τάιζα, που σου έδινα πάντα το τελευταίο κομμάτι που ήθελες πάντα να το μοιραστείς μαζί μου.

            Το χέρι σταματάει να γράφει, μια κρυφή επιθυμία το έχει κυριεύσει, μια ευχή αυτό το λιγοστό λικέρ να είχε τόσο αλκοόλ που να μέθαγε τόσο πολύ για να έρθω εκεί. Να σταθώ εκεί στην καγκελωτή πόρτα να σηκώσω το βλέμμα στον δεύτερο όροφο , να παραμερίσω την μόνιμα ανοιχτή πόρτα της εισόδου, να ανέβω το σκαλιά και με κοκκινισμένα μαγούλα να σου χτυπήσω την πόρτα. Να είσαι εκεί μόνος και να σου ζητήσω λίγο χρόνο να σου πω όσα δεν σου είπα ποτέ. Αν βρω τον τρόπο, αν βρω τα λόγια. Αναστατώθηκα στην σκέψη που κατάπια άτσαλα και η γουλιά μου έκαψε τον λαιμό.

Τι όμορφη σκέψη. Πως με έφερε κοντά σου σήμερα. Ας μην ξημέρωνε να έμενε αιώνια η χαρά και η γαληνή της. Ας μην την κάψει το φως του ήλιου ας μείνει στο ελάχιστο της πανσελήνου. Τις κυνηγάγαμε τέτοιες βραδιές, θυμάσαι; Αφορμή για βραδινή βόλτα στη θάλασσα.

-Έχει πανσέληνο σήμερα , πάμε στην θάλασσα να την δούμε-, λέγαμε. Γελάγαμε και τρέχαμε, κυλιόμασταν στην άμμο, αποκοιμιόμασταν και μας ξύπναγε το φως του μηχανήματος που καθάριζε την παραλία και γελώντας λέγαμε πως μας έχει βάλει στο μάτι.

            Η καρδιά δεν ξεχνάει μου είχες πει και μου το χες γράψει να το θυμάμαι. Αλήθεια; Τι θυμάται η δικιά σου; Έλα σήμερα εδώ να μου πεις.

Η μουσική γίνεται όλο και πιο μελαγχολική. Μόνο μελωδίες παίζει ο σταθμός, δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχουν στίχοι κι όμως αυτή την ώρα νιώθω πιο ευαίσθητη, πιο εύθραυστη. Ίσως να σε αφήσω. Ίσως να πρέπει να αφήσω αυτή την όμορφη σκέψη να αποκοιμηθεί.