Ακροβατείς στα όρια του υπερρεαλισμού σε κάποια σημεία (Αισθανόσουν με λογική...αέναη πορεία προς το μηδέν...αόρατη μαγεία) και αυτό με γοητεύει. Μπορεί να διαφωνώ εν γένει και ενώ βίωσα το θάνατο πολύ κοντινών προσώπων σε μικρή ηλικία βγήκα ζωντανός...Το πρόσωπο που μιλάει στο ποίημα δεν έχει επιλογή κατά βάση. Συναρπάζεται τόσο έντονα από την ιδέα του θανάτου, μοιάζει να έχει μια τόσο έντονη τάση φυγής από ότι η ζωή αντιπροσωπεύει που ήταν λογικό να αγαπήσει ένα πρόσωπο που ήρθε σε επαφή με το θάνατο...Ότι επιθυμείς και δεν μπορείς να το επιτύχεις το έλκεις στον άλλο. Γι' αυτό θεωρώ καλό το γραπτό σου, αν και ακραία καταθλιπτικό. Γιατί αποτυπώνει αυτό το μικρό αλλά σημαντικό κομματάκι της πραγματικότητας...Συνέχισε...
(Ελπίζω και σε πιο αισιόδοξα γραπτά στο μέλλον)
ειμαι ανικανη να σχολιασω το προσωπικο θελω να κανω ομως μια παρατηρηση στο σχολιο του φλ ..
δεν υπαρχει πιο αληθινη αισιοδοξια απο αυτη που ενεχει το τελος ... τα λοιπα ειναι απο αστεια ως γελοια κατα την γνωμη μου .. γιατι τις περισσοτερες φορες τα χαρακτηριζει η αγνοια του ολοκληρου ...
θα παψω τωρα ..
« ΜΑΤΙΑ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΑ ΑΠΟ ΘΑΝΑΤΟ »
(Ελπίζω και σε πιο αισιόδοξα γραπτά στο μέλλον)
δεν υπαρχει πιο αληθινη αισιοδοξια απο αυτη που ενεχει το τελος ... τα λοιπα ειναι απο αστεια ως γελοια κατα την γνωμη μου .. γιατι τις περισσοτερες φορες τα χαρακτηριζει η αγνοια του ολοκληρου ...
θα παψω τωρα ..
μαφια
steady as you know
ονειρα γλυκα
Σας ευχαριστώ και πάλι για το χρόνο και το λόγο σας...
Είναι ένα κομμάτι ψυχούλας, τόσο, μα τόσο αλληγορικό...
όπου θάνατος σημαίνει τέλος...